Is het normaal dat je nog zoveel verdriet hebt van je gestorven huisdier?

Ja, natuurlijk is dit normaal. Als je van welk wezen dan ook, mens of dier, zoveel houdt is het een enorm gemis als hij/gestorven is. Misschien ga je er anders mee om dan wanneer een mens sterft. Maar verdriet is verdriet... en wanneer jij hier verdriet om hebt is dit heel normaal. Wat alle anderen ook mogen zeggen....

Veel sterkte!!

Ja joh, dat is heel normaal. Je hecht je enorm aan een huisdier, het is je maatje, je alles. Als hij of zij dan overlijd is dat heel pijnlijk, alsof je een dierbare verliest. Dit kan altijd pijnlijk blijven, al zullen de scherpe kantjes er in de loop van de tijd afgaan.
Je mag je huisdier blijven herinneren en er verdrietig om zijn. Dat is mooi en bijzonder. Het is een emotie die je mag koesteren denk ik.
Verdrietig zijn is niet leuk, maar het geeft soms ook veel troost en kracht. Je verdriet uiten en proberen te verwerken is goed, maar het is heel menselijk om droevig te zijn om een huisdier.

Overigens denk ik dat het heel persoonsgebonden is hoe droevig je bent en om welk huisdier het gaat....

Ja hoor, ik snap dit volkomen.
Een huisdier verliezen geeft veel verdriet en jullie hond is 15 jaar bij jullie geweest. Al die leuke eigenschappen die jullie hond had moet je koesteren hoor, dat is belangrijk.

Heel begrijpelijk dat je nog zo verdrietig kunt zijn.
Het is voor iedereen persoonlijk maar natuurlijk kun je je hond erg missen. Jullie band was uniek en de liefde die je van hem ontving moet je nu missen.
Jammer en moeilijk en ook al weet je rationeel dat hij nooit zo oud zou kunnen worden als een mens, toch is het moeilijk te aanvaarden. Ik snap het helemaal, mijn labrador Josje mis ik nog elke dag en hij is al 2 jaar overleden.
Heel veel sterkte.

Ha, die Taurus;

Jij maakt zelf uit wat hier normaal is of niet. Zes jaar geleden hebben wij onze golden retriever van ruim vijftien jaar ook moeten laten inslapen. Het beest had een herseninfarct gehad, kon niet meer lopen en was ook helemaal 'versleten'. Nooit gedacht dat zelfs nuchtere ik daar zo door aangegrepen kon worden. Een jaar later hebben we weer zo'n knuffelkont in huis gehaald en die heeft weliswaar de herinneringen niet verdrongen, maar is een perfecte plaatsvervanger voor haar voorgangster. Dat laatste is denk ik het grootste verschil bij verdriet om mensen of dieren, mensen kun je nooit vervangen.

Tja, zo herkenbaar, ik had ook zo'n hond, waar ik was,
was hij, ach ik hoef je niets te vertellen.
Hij was 14 en kreeg een rare plek in zijn bek.
Die werd erger en erger, ja 14 jaar dan weet je het eigenlijk wel, je zegt het alleen niet hard op.
Je wacht af van week naar week, er was niets meer aan te doen.
Toen kwam de dokter met de spuit.
De hond keek mij aan en ik hem, we wisten het allebij!
Hij legde zijn kop neer en het spuitje deed zijn werk.
...............................................
Maar hij was zoveel jaar bij ons geweest, gehaalt uit een assiel, zoveel vreugde beleeft met hem, dat is wat ik me nu herinner, daar ben ik dankbaar voor.
Dat helpt tegen verdriet.
De nieuwe 2 hondjes zijn ook erg lief, maar de een is nu bijna 14, gelukkig nog goed gezond, maar ja, je kan het zelf wel verder invullen.

Dat lijkt mij zeker normaal, ik schiet al bijna vol van het idee dat ik ooit, hoop pas over een jaar of 10, mijn bruine drol zal moeten verliezen....

O dat is heel normaal. pffff ik ken dat gevoel maar al te goed helaas. Zo'n hond is je maatje, en in eens is ie er niet meer.

Sterkte!

Je hebt wel een ontzettend leuk nieuw hondje hoor, en met deze maak je weer andere dingen mee, koester het!!
Zo jammer dat honden (vaak) niet heel erg lang mee gaan.

Ja, tuurlijk. Je awas vast erg gehecht aan je hondje! Dat is heel normaal. Als mijn hondje dood zou gaan, dan kan je mij bij elkaar rapen van verdriet!!

Je zal hem nooit meer vergeten.Sterker nog:Hij zal gedurende je verder leven in je dromen opduiken.Maar je weet waar en hoe hij gestorven is, dat is een hele troost.

Ik begrijp het absoluut, en het zal wel normaal zijn. Ik heb mijn beste vriend op 22-01-2009 met 4 jaar moeten laten inslapen, en heb daar nog dagelijks moeite mee, steek nog elke dag een kaarsje bij haar urn aan, en soms ruik ik nog ff aan een knuffel van haar om toch haar geur nog ff te ruiken, ik heb haar ook op mijn been laten tatoeëren, ik zal haar nooit vergeten. Van de liefde van een dier kunnen veel mensen nog iets leren, die is onvoorwaardelijk

Ja ik vind dit ook heel normaal.
Ik moet er ook niet aan denken dat mijn hond komt te overlijden.
Toch weet je dat het ooit gaat gebeuren maar daarom mag je er best heel veel verdriet van hebben.

Ik heb soms nog steeds verdriet om het verlies van mijn geliefde kat ongeveer 17 jaar geleden...

ja hoor, heel normaal. Het ene verdriet gaat sneller over dan het andere. Dat hangt vooral af van hoeveel liefde je er zelf ingestopt hebt.

Dit is heel normaal. Het is juist niet normaal als je denkt van 'ach, het was maar een huisdier'. Voor jou gold Nicky als een lid van je familie. De een komt eerder over het verlies van een dierbare heen dan de andere.

Er zijn al genoeg antwoorden gegeven denk ik, maar toch wil ik ook nog even iets zeggen/typen.
Het is niet raar dat je nog steeds veel verdriet ervan hebt. Mijn hond Pascha is alweer 10 jaar geleden overleden en daar kan ik nu nog af en toe intens verdrietig over zijn. Een huisdier word je op een gegeven moment net zo lief als een familielid. En dus kan je het verlies van een huisdier net zo erg vinden als dat van een menselijk persoon.
Ik denk dat een heleboel mensen dit hebben.
Veel sterkte ermee.

Jahoor heel begrijpelijk, Zeker als hij veel bij je was. Hij was als een maatje voor je en die ben je nu kwijt. Maar je denkt er met veel plezier aan terug en hebt er zo een mooie herinnering bij.

Ik heb meerdere katten gehad, maar die ene, cake, mis ik na 5 jaar nog regematig. ja is mijn mening dus.

Owja zeker. Zelfs na jaren nog. 't Slijt wel maar 't wordt er niet minder om.
Wij hebben in één jaar tijd twee katten moeten laten inslapen vanwege kanker. Ik mis ze nog steeds en huil er ook nog om.
En een andere hond/kat kan deze niet vervangen. Gelukkig kan 'n ander wel enorm leuk zijn en je kan je er ook weer aan hechten. Voor mij even geen nieuwe huisdieren (heb er nog 2), ik kan niet zo goed tegen het afscheid nemen.
Ik vind 't normaal maar er zijn zat mensen die 't niet normaal vinden. Laat je lekker gaan, 't is jouw gevoel, jouw verdriet.
Sterkte ermee