Van waar komt de vechtlust bij topsport?

Bij topsport probeert men dezelfde hoeveelheid adrenaline op te wekken als degene die zoogdieren hebben in vechtsituaties, zoals je al deels vermeldt als antwoord in je vraagstelling.

Het is echter simpel gesteld om alles te herleiden tot vechtlust. Topsport blijft immer 95% inspanning en slechts 5% natuurlijke aanleg, maar het is wel zo dat bijv. Jamaïcanen beter loopspieren hebben, dus als die dan nog eens dezelfde trainingen gaan volgens als onze topsporters, ze daar nog hoger kunnen scoren (maar ook sneller opbranden en sneller terug uit de topsport vallen).

Zo ook verging het in mijn jeugd met een, ik dacht Nederlandse vrouw, die niet tevreden was met de tweede en derde plaats in schaatsen, en de fiets op 'kroop' en daar kampioene en wel nummer één in werd. Terwijl de vechtlust bij vrouwen toch een stuk anders verloopt dan bij mannen omdat zij standaard een andere vet/spier-verhouding hebben dan mannen.

Bij looptraining op 100 meter of zwemtraining crawl op 25 meter, zul je overigens merken dat je naast aëroob ook plots anaërobe kunt lopen of zwemmen, en als je dat ervaart, ervaar je al wat topsporters soms ervaren: Plots gaat je lichaam volledig op in een inspanning zoals je vechtlust je pijndrempel kan uitschakelen bij een situatie op leven en dood (die ik al zelf ook meemaakte, een pijndrempeloverschrijding die je zenuwen op je rug uitschakelt na compleet foute val van 5 meter in het water was ook een heel bijzondere en vooral leerrijke ervaring overigens; aan de grenzen heb je de interessantste gewaarwordingen). Het is misschien een slechte link naar een bodybuilding site, maar de uitleg op http://forum.dutchbodybuilding.com/f129/verschil-tussen-aerobe-anaerobe-training-219736/ zal je wel wat helpen over de diepere processen van energiegebruik, maar de factor adrenaline [een natuurlijke drug die wordt nagebootst in methylfenidaat, het gekende Concerta en Ritalin NL of Rilatine België] een grotere rol.

Zo haalde ik toevallig net verleden week zondag in m'n laatste trainingsweek voor mijn asics-training sinds eind juni om 20 km te lopen, een sprint van 211 meter in 29 seconden (vliegende start wel) met daarin eindelijk terug even een topsnelheid boven de 30 km/h (voor een 48-jarige als mij niet zo slecht), dat slechts in uiterste inspanning en concentratie door die laatste 15 seconden niet meer te ademen. Dit belast je lichaam ook maximaal (blessures!).

Antwoord dus: Topsport is dus ook lopen alsof... je leven ervan afhangt.