Wat als er geen leven na de dood bestaat?

Dan hoop ik voor jou dat er leven is voor de dood...

Niet anders dan nu aangezien ik daar ook al van overtuigd ben...

De dood gaat ons niet aan; immers wat ontbonden is, is zonder waarneming en wat zonder waarneming is, heeft niets met ons uit te staan.

Epicurus

Of je er in gelooft of niet maakt niets uit; als er iets is merk je dat vanzelf, als er niets is merk je ook niets, je bestaat dan niet meer dus dat kan je dan ook niet meer waarnemen.

Ben er altijd van uit gegaan dat er na de dood niets is!
Maar dat kun je niet zeker stellen,dus als jij gelooft dat er ïets"is dat na je dood verder leeft of bestaat,moet daar rustig mee door gaan!
Ik zie nu pas,dat ik niet geacht wordt antwoord te geven,maar heb het al gedaan.

Ik weet niet of je suggereert of we dan misschien bang moeten worden voor de dood.

In ieder geval het volgende: Als je niet meer terug kunt, kan je beter kijken hoe je het beste vooruit kan gaan.

Dan doet 't verder geen pijn.

Verder is 't nooit zeker te stellen. Dus is die vraag eigenlijk niet van toepassing. Als 't wel zeker was te stellen, dan betrof 't niet 't leven hier op aarde zoals we dat nu kennen. Dus de vraag 'Hoe zou jij je voelen?' heeft betrekking op een niet-bestaande wereld waarin sowieso alles anders is. En daarmee heeft de vraag denk ik ook geen zin.

Ik geloof niet in een leven na de dood en ook niet in een ziel. Ik moet zeggen, dat mij dat een grote hoeveelheid rust geeft. Ik moet er niet aan denken Niet dat het hier op aarde slecht met mij gegaan is. Integendeel.

Als dat met zekerheid vastgesteld zou worden dan zou ik mij diep teleurgesteld voelen. Er zijn nog heel wat dierbare die mij voorgegaan zijn. Het zou de mensheid ook denk ik veranderen als dat bewezen zou zijn. Misschien gaan mensen nog meer uit het leven proberen te halen dan ze al doen. En zouden de mensen die in karma geloven zoals ik, misschien niet meer zo snel denken, wat ik fout doe komt bij mij terug.
Wel een enge gedachte..... als alles anders zou blijken te zijn.

Er wordt wel eens gezegd: Religie en spiritualiteit zijn geboren uit angst voor het 'niet meer zijn' na de dood.

Twijfel over leven na de dood (in sombere momenten) heeft iedereen. Er zijn zelfs pausen geweest die dat hebben toegegeven.
Je hebt sowieso te dealen met het idee dat dit wellicht het geval is.

Wat als er ECHT niets zou zijn...en we zouden dat met zekerheid weten?
...Ik heb toch ook geen angst voor de periode VOOR mijn geboorte?

Persoonlijk echter denk ik het volgende:
De angst die bezit van ons neemt wanneer we stilstaan bij een mogelijk 'niets' buiten dit leven, komt voort uit het diepe en onbewuste gevoel van 'weten' dat er wel degelijk iets is.
Als we dus zouden toegeven aan die angst zouden we ons eigen gevoel en onze onbewuste herinneringen verloochenen.

Het zou voor mij geen enkel verschil maken. Leven is altijd in het nu.

Als iemand me zou kunnen bewijzen dat er na de dood niets meer is, dan zou ik zeer teleurgesteld zijn.
De dood immers, is een overgang naar een beter leven.
Het is een einde aan de les die wij hier op aarde moeten ondergaan.
Dan zou alles wat ik de laatste jaren meemaak en ervaar voor niets zijn geweest, dan zou het alleen nog maar niet wetenschappelijk bewijsbare onzin zijn.
De wetenschap zou gelijk krijgen dat het allemaal een product is van onze hersenen, dus onzin en sugestie!
Mijn wereld zou instorten, hij zou afgebroken worden totaan de fundering en misschien nog wel verder!!!
ik zou uitgeblust zijn, leeg gelopen ,ontredderd.
Ik zou hulp nodig hebben.

Maar ik weet zeker dat het niet zo is en ik nooit teleurgesteld zou worden, ik zal doorgaan met waar ik mee bezig ben en zal alleen nog maar meer volharden in de uitvoering van mijn taken.
Mijn vertrouwen in het hiernamaals en die andere wereld
zal nooit verloren gaan.

Ik ben er van overtuigd dat er een vervolg is. Ons lichaam is een deel dat zich bevindt in deze realiteit en dat zal hier blijven. Spiritueel kunnen we veel meer. Zou dit niet zo zijn, wat zou het afdoen aan het leven dat ik probeer te leven met het idee dat het wel zo is? Ik help anderen, ik sta op een positieve manier in het leven en heb geen religie nodig. Dit zal niet veranderen als ik weet dat er niets is. Natuurlijk geldt volgens veel ethiek-geleerden dat het gedrag van mensen bepaald wordt door de angsten die hij/zij heeft. Maar we zijn inmiddels toch ook zelf geevolueerd door die inzichten van hen? Ik meet altijd met het universele beginsel van goed en kwaad, niet met het door de mens bepaalde of bedachte. Als er geen mensen zijn, is de realiteit altijd dezelfde. Deze is niet door ons bedacht. Ik geloof dat hij welliswaar wel voor ons bedoeld is, of dat we een gevolg zijn van deze realiteit, waarmee er wel een onverbrekelijke verbond is. Na mijn dood zijn er nog altijd mensen die verder leven. Of ik nu wil of niet, heb ik daar invloed op gehad en de 'echo' of 'Synchroniciteit' daarvan zal blijven. Net als onze voorouders dat deden.

Als er voor ons spiritueel niets is na onze dood, dan is het er toch effectief. Spiritueel is slechts een intellectueel en/of emotioneel begrip plaatsen bij dingen die je niet kunt (wilt kunnen) 'bewijzen'.

Ik zou me er niet zo druk om maken OF het er wel of niet is. Ik zou me er meer druk om maken, hoeveel tijd ik er aan kwijt ben om er over te piekeren.

Je kunt de gebeurtenissen in je leven relativeren door steeds te denken: volgende keer (bv na de dood) beter. Je kunt ook denken dat elke gebeurtenis uniek is en je nooit dingen kunt herstellen of beter kunt doen. Dit lijkt mij een realistischer benadering. Elk moment is tenslotte ook uniek, zelfs als je dezelfde soort dingen nog eens kunt doen. Voor gelovigen is die gedachte wel even wennen.

Als ik zeker wist dat er niets is na de dood zou mij dat beangstigen. Dat er voor mij niets was, en na mij ook niets meer. Dat mijn lichaam vergaat tot stof, en waar deed het dan eigenlijk allemaal nog toe.
Dan mag je nog hopen dat je voortleeft in de gedachten van mensen die om je heen leefden en voor wie je iets hebt betekend.

Dan heb je pech maar dan kan je nog altijd je geloof afzweren en dan ben je welkom in de wereld der rationeel denkenden (Ongelovige honden zoals ik dus)

Ik ben ervan overtuigd dat er "meer" is na de fysieke dood, maar als er dat niet blijkt te kloppen dan zal ik er niets van merken, dan dooft het vlammetje uit, misschien vergelijkbaar met wanneer je onder narcose wordt gebracht, daar heb je ook geen weet van. Het gaat er vooral om in het "nu" te leven, dat is je enige zekerheid, het huidige moment. Wat er is gebeurd ligt achter je, wat er nog zal gebeuren weet je niet, alleen dit ene moment is er en is alweer vervlogen op het moment dat je het ervaart.

Ook als er met 100% zekerheid vastgesteld zou worden dat er niets meer is voor en/of na dit leven zou dit mijn manier van leven niet veranderen. Leef iedere dag alsof het je laatste dag is, ten volle, streef daar in ieder geval naar. Probeer alles uit je leven te halen! Dat is mijn instelling, of er nu wel of geen leven voor en/of na de dood is!

tja, dan zou ik denken dat ik heel erg teleurgesteld zou zijn.En dan mijn lieve ouders en vrienden nooit meer, dan koester ik ze nu maar heel erg goed in mijn hart. Maar als dan echt dood ... dood is zal ik er ook geen weet van hebben.
Maar leuke vraag van je.

Dan zou ik het erg zwaar krijgen.. ik leef voornamelijk nog omdat ik ervan overtuigd ben dat mijn zoon daarginder ergens is en dat ik hem terug zal zien..ooit.. als met zekerheid wordt vastgesteld dat er niets meer is dan is hij daar dus ook niet meer en die gedachte zou waarschijnlijk ondraaglijk voor me zijn.. zou mijn leven heel anders moeten gaan invullen en of ik dat kan opbrengen met die wetenschap dat het maar voor een keer is en niet om me later in een ander leven op een andere manier te kunnen handhaven dan kan ik er net zo goed nu al mee stoppen..

Ik ga ervan uit dat er geen leven is na de dood. Ik denk niet alleen dat mijn ziel er voor mijn geboorte was en er niet na mijn dood zal zijn, maar dat er überhaupt niet zoiets als een persoonlijke ziel bestaat.

En dat is voor mij geen sippe gedachte. In tegendeel. Ik hoef me niet druk te maken over welk effect mijn daden zullen hebben op een leven na de dood, ik hoef me niet af te vragen welk effect een vorig leven heeft gehad op mijn huidige leven. Alles wat ik hoef te doen is *nu* goed te leven. Het gaat erom wat ik van *dit* leven maak. Dat ik me *nu* ontwikkel tot een goed mens. Dat ik *nu* verbonden ben met de wereld om me heen, en me *nu* inzet om een goede invloed op die wereld te hebben.

Wat is daar sip aan?

Vroeger, toen ik kind was, geloofde ik als braaf RK jongetje in God, Jezus en de hemel. En dus in een leven na de dood.

Toen ik de puberteit naderde, begon ik zelf na te denken. Ik kwam eerst tot de conclusie dat God niet bestond. Vervolgens realiseerde ik me dat dat betekende dat ook de hemel niet bestond. Daarna besefte ik dat dat moest betekenen dat er geen leven was na de dood.

Niet dat dat een onontkoombare conclusie was, maar het was een mogelijkheid. In de loop van een aantal jaren kwam ik tot het besef dat het niet alleen een mogelijkheid was, maar dat het de meest waarschijnlijke mogelijkheid was. Hoe meer ik te weten kwam, ook over andere gebieden, hoe meer ik moest toegeven dat er niets was - geen ziel, anders dan ons karakter en ons zelfbeeld, en zeker geen wat-dan-ook na de dood.

Is dat triest? Die vraag is niet relevant. Het is gewoon zo. Daar hebben we het maar mee te doen.

Vergelijk het met de honger in Afrika. Dat is triest. Nu kunnen we ervoor kiezen dat te ontkennen, en net te doen alsof er geen honger is. Maar dat verandert niets aan de werkelijkheid.

Hetzelfde geldt voor een leven na de dood. We kunnen ervoor kiezen het triest te vinden dat er na de dood niets is, dat feit dus te ontkennen, en net te doen alsof er wel iets is na de dood. Maar ook dat verandert niets aan de werkelijkheid.

Natuurlijk weten we niets zeker. Ondanks het totaal ontbreken van enigerlei aanwijzing voor iets na de dood, is het in theorie mogelijk dat er toch iets is.

Je ziet vaak dat realisten dit erkennen. Mensen die geloven in een voortbestaan, zijn daar vaak heel stellig van overtuigd. Ze zeggen heel luid en duidelijk het "zeker te weten".

Maar dat kán helemaal niet!

Dat "zeker weten" moet haast wel het overschreeuwen zijn van hun eigen angst dat ze ongelijk hebben. Waarom zou je anders zo hard moeten schreeuwen dat je het "zeker weet"? Waarom zou je niet kunnen melden dat je gelooft in een voortbestaan, en dat je ervan uitgaat dat het er is, maar dat je moet toegeven dat je het ook bij het verkeerde eind zou kunnen hebben?

Dan ga ik Epicurus quoten: 'Zolang ik er ben, is de dood er niet. Zodra de de dood er is, ben ik er niet meer.' Wat zou er dan zijn om bang voor te zijn?

Reïncarnatie lijkt me wel leuk, maar ook ik geloof dat er niets is...

Iemand die daar geen moeite mee had zei ooit: Je bent toch ook nooit verdrietig dat je er niet was voor je geboren was? Zo zag die het ook voor na de dood.

Dan hebben ze het licht gezien?