Waarom spreken kinderen in de verleden tijd als ze een voorstel doen tot een rollenspel: Ik was de slager, en jij kwam vlees kopen.

Voor een klein kind is de onvoltooid toekomende tijd vaak nog lastig te hanteren, de tegenwoordige tijd zou ook verwarrend kunnen zijn (het is toch niet echt?). De verleden tijd biedt uitkomst omdat beiden weten dat het in het verleden niet is gebeurd en het ook niet in de toekomst plaats hoeft te vinden.

Dit is mij ook al vaak opgevallen, met daarbij ook nog het gebruik van 'dan' (dus niet 'toen'): 'Dan was ik de moeder, en dan was jij het kind, en dan was jij het hondje.'

Mijn theorie: ik denk dat kinderen op die manier hun fantasiewereld gescheiden houden van de echte wereld. Het is (met de wat mij betreft veel betere Engelse term) 'make-believe'. Het is allemaal 'echt', wat er in de fantasiewereld gebeurt, ze geloven het allemaal, maar het is wel gescheiden van de echte wereld. Ze zijn zich ervan bewust dat ze zichzelf in de fantasiewereld láten geloven.

Kinderen hebben nog niet veel handvatten in de taal om het onderscheid tussen realiteit en make-believe aan te geven, maar het gebruik van de verleden tijd lijkt die rol prima voor ze te vervullen. Mooi hè?

Ik vermoed dat 'zou zijn' gewoon nog te lastig is.

'Jij zou de slager zijn en dan zou ik vlees komen kopen.'

Dan is het voor de hand liggend dat ze eerder voor 'was' kiezen dan voor de tegenwoordige tijd.

Grappig he, als mijn dochter speelt, viel me dat ook op dat ze dat altijd in de verleden tijd doen als ze iemand anders spelen.
Ik denk dat het is omdat ze zich nog moeilijk kunnen zien vanuit een ander of als een ander.
In hun hoofd heeft dat verhaal zich al gevormd dus het is al gebeurd en dan is het dus verleden tijd. Iets dat dus in hun hoofd al een feit is kunnen ze moeilijk als toekomst beschrijven.