Waar komt de Hokjesmentaliteit vandaan?

mensen willen graag ergens bij horen. Het onderdeel van een groep zijn geeft een gevoel van zekerheid. Echter. om ergens bij te horen moet je anders zijn dan de mensen waar je niet bij hoort: je gaat verschillen definieren. En omdat mensen helemaal niet zoveel van elkaar verschillen als we soms wel zouden willen, gaan we op basis van een observatie generaliseren: De hokjes & vooroordelen zijn geboren.

Wij geloven de hokjes, alle hokjes... Zouden we die niet geloven, dan hadden we geen hokjesmentaliteit... Ben jij een Londsdale? of een punker? of een (noem maar op)?... Het is allemaal niet waar... Ik heb uitgevonden dat ik geen enkel hokje geplaatst kan worden door mezelf... Wat een ander doet is tot daar aan toe, maar ik kan mezelf in geen enkel hokje plaatsen... En ik ben er dus ook zo een die weigert om toe te geven dat ik een hokjesmentaliteit heb... Dus dan heb je er weer zo een... Waarom gedraagt men zich als een bevooroordeeld mens? Heel simpel omdat men heden ten dage allemaal denkt bevooroordeeld te zijn... "Als de ambulance niet binnen de streeftijd arriveert, dan sla ik de voorruit in"... Zulke dingen krijg je dan, met alle gevolgen van dien... Dat komt doordat iedereen denkt bevooroordeeld en bevoorrecht te zijn...

Ten eerste is deze vraag al minimaal vijf keer langsgekomen. Dus met een beetje zoeken kan je het antwoord vinden. Dan mijn antwoord. Wij kunnen niet zonder. Het maakt het leven makkelijker als je mensen indeeld. Als je iedereen persoonlijk zou willen leren kennen heb je 2,5 seconden per persoon de tijd. Ondoenlijk dus, waardoor het alleen al qua tijd het beter is om mensen in te delen. Daarnaast ken ik een voorbeeld uit de trein. Stel dat je een trein instapt 's avond laat. Dan zal je meestal in een coupé gaan zitten waar je je prettig voelt. Liever in een coupé met wat huisvrouwen die een dagje zijn wezen winkelen in de grote stad dan een coupé met hangjongeren met luide muziek onderuit gezakt op de bank. Maar goed, als je je bewust bent van het feit dat ieder persoon uniek is en dat geen één persoon precies hetzelfde is als een ander ben je al een eind op weg. Zolang je een nuance weet in te passen in je beeld van andere komt het wel goed.

Een mens is van nature uitgerust met het vermogen tot generaliseren. Dit was in het verleden namelijk van levensbelang. Ging er iemand dood van rode besjes? Dan geen rode besjes meer eten. Vallen grote grommende beesten vaak aan? Dan ben je op je hoede bij alle grote grommende beesten die je in de toekomst zult tegenkomen. Het probleem is dat dit nu niet meer altijd van toepassing is en zelfs schadelijk is omdat mensen nu vaak als individu willen gezien worden. Heb je in het verleden problemen gehad met een katholiek? Dan wordt het nu als kortzichtig gezien om daarom alle katholieken om die reden te mijden. Hoewel die oerdrang tot generaliseren er nog wel is, bij iedereen, want iedereen heeft vooroordelen, zijn mensen ook in staat tot rationeel denken. Mensen zijn dus in staat zich bewust te raken van deze vooroordelen en beseffen dat ze niet altijd eerlijk zijn. De kunst is dan om een gezonde balans te vinden tussen enerzijds generaliseren en anderzijds deze te overstijgen. Omdat de mentaliteit nu zodanig is dat men eigenlijk niet wil generaliseren schamen sommige mensen zich hier een beetje voor, daardoor zullen zij niet zo snel toegeven dat zij dit toch doen. Maar hoe meer generaliseren in je directe kring als normaal wordt gezien, des te eerder zul je het toegeven, omdat je er minder snel op afgerekend zult worden.

Om onze eigen zekerheden te creëren. Als het ergens niet inpast worden veel mensen onzeker.

Het hokjesdenken geeft vele mensen een bepaalde zekerheid.. een controle.. de hokjes waarin je mensen plaats zijn echter zeer relatief, het wil niet zeggen dat iemand in dat hokje moet blijven.. er zijn meerdere indrukken en dus meerdere hokjes. Het komt er vooral op neer om een soort overzicht te creëren, een orde in de chaos van het leven..