waarom vinden veel mensen overleden mensen in eens eng om te zien ?

Omdat het menselijke brein gewend is om te zien dat mensen leven en dan is het raar als ze daar dan ineens dood liggen

omdat de meeste mensen bang zijn voor hun eigen dood en dan er keihard mee geconfronteerd worden.

Vanwege het ontbreken van de bekende gezichtsuitdrukkingen van die persoon.

Veel mensen vinden overleden mensen eng doordat de gelaatsuitdrukkingen ontbreken. Ook antwoord de persoon niet meer en voelt hij vaak erg koud aan en ziet hij bleek.

Het idee dat dat koude lichaam wat daar in de kist ligt ooit een ziel had. Dat het ooit een kleur had en ooit tegen je heeft gepraat. Ooit naast ja zat en je ooit hebt zien lopen, eten. Dat deze persoon je ooit aangeraakt had en ooit zo warm aanvoelde en dat daar nu helemaal niets meer van over is maar slechts een hoopje vel met botten wat koud aanvoelt. Dat deze persoon je niet meer aankijkt. Dat kan iemand best angst aanjagen.

Omdat de dood eng is en je er opeens mee word geconfronteerd dat je op een dag ook dood zult zijn.

dat is zo bepaald door de cultuur hier.
we spreken liever niet over de dood, denken liever niet over de dood maar staan er wel van te kijken dat we erdoor verrast worden.
we ontwijken het het liefst (net zoals mensen die iemand zijn verloren vaak ontweken worden omdat men niet weet wat men 'moet' doen of zeggen)

in onze cultuur staat de dood ook in het teken van rouw en verlies, dus heeft men de neiging om zich verre te houden van alles wat met de dood te maken heeft, en in het bijzonder als men er ('plots') mee geconfronteerd wordt.

mensen die overleden zijn veranderen. ze hebben een andere kleur, bewegen niet, de mimiek/gezichtsuitdrukking is anders, ze zijn koud, etc.

we gaan m.i. nogal spastisch om met de dood in het algemeen, en dan is het voor veel mensen eng.

het zit er al van jongs af aan in.
veel ouders houden kinderen ook bij een begrafenis of crematie weg en laten het niet kijken naar iemand die overleden is.

toen mijn vader overleden was heb ik met mijn kinderen hier heel rustig, open en eerlijk over gepraat zonder dat het beladen was. ik heb ze zelf de keuze gegeven en ze waren nieuwsgierig naar wat nu eigenlijk 'dood' is.

samen hebben we staan kijken en wijzen naar hun opa welke dingen er anders waren. ik vertelde, de kinderen vroegen. het was los gezien van verdrietig ook wel boeiend (zowel voor de kinderen als voor mij)

en ik dénk zelfs dat men dit verhaal als luguber kan zien. de dood iets is waar nog steeds een taboe op rust, maar het is net zo logisch en natuurlijk als het leven en hoort hier dan ook bij.

Ik denk omdat men het eng vindt om die persoon zo bleek en stijf te zien. En ook dat antwoord over 'dat diegene ooit een ziel had' vind ik ook heel goed. Het kan natuurlijk ook zijn dat ze terugdenken aan hóe die persoon om het leven is gekomen. Dan heb je natuurlijk ook nog dat niemand weet wat er na de dood gebeurt en dat het iedereen een keer te wachten staat. Dat denk ik dat het is.

Dat is heel simpel te verklaren, omdat mensen graag veel willen verklaren, een reden, een oorzaak willen zoeken.

Vergelijkbaar met de stekker (lichaam) en het stopcontact (leven). Hoe kan er stroom uitkomen, als er de stekker niet in het stopcontact zit?

Iets wat niet verklaarbaar is, bestaat niet, dat is onmogelijk. Het is ook onmogelijk, want er hóórt stroom uit de stekker te komen en tóch komt er stroom uit, terwijl hij niet in het stopcontact zit!

Vergelijk dat maar eens met de levende mens: die kan je zien en horen en ruiken en voelen...

Maar als je ineens iets ziet en hoort en voelt wat er niet kán zijn, omdat die persoon overleden en begraven / gecremeerd is, en niet in jouw omgeving KAN zijn, omdat die niet meer in leven is.