Waarom krijg ik de neiging om te springen als ik bij een afgrond sta?

Heb je hoogtevrees? Ik ken iemand met extreme hoogtevrees en die wil ook absoluut niet dood, maar op het moment dat die last heeft van de hoogtevrees is de hoogtevrees een stuk sterker dan de doodsangst dus die wil dan het liefst van alles springen, om maar zo snel mogelijk beneden te zijn. Dat je daar dood aankomt is op dát moment bijzaak voor haar... :)

Dat heb ik ook heel vaak.
Ik denk dat je dan gewoon ineens een adrenalinekick voelt en graag naar beneden wilt springen, just for fun!

Toegevoegd na 1 minuut:
Maar ik voel dan meestal ineens hele erge hoogtevrees, waardoor ik weer weg wil van de afgrond..
Misschien heeft het daar ook wel iets mee te maken..

Ik herken er wel wat in.

Vaak komt het omdat je juist NIET eraf wilt springen (omdat je dan dood gaat), en je dan een soort van neiging krijgt het tegenovergestelde te doen, dus om te springen.

Je kan het enigzins vergelijken met dat als je ergens absoluut niet aan wilt denken, dat je er juist wel aan moet denken. Probeer maar 20 seconden niet aan een roze olifant te denken.

Hoera, je bent normaal! Het is een soort oefening van je inlevingsvermogen: je beeldt je in dat je het doet en wat de gevolgen zijn, maar dat wil nog niet zeggen dat je het ook echt wil. Daarna denk je pas dat het raar is dat je fantaseert over hoe het zal zijn en voel je je er schuldig over. Dit is een heel natuurlijkn super-normaal proces.

Mijn aardrijkskundeleraar zei een keer dat je altijd automatisch naar een afgrond gaat leunen en dat daarom afgronden gevaarlijk zijn.