Waarom heet een stof in tandpasta 'natriummonofluoride'?

Je mag die stof zo noemen.
Het zal een verkooptruc zijn.

Door de naam ingewikkelder te maken, zullen veel mensen denken dat die beter zal werken.

Als gekeken wordt naar de officiele en systematisch naamgeving van chemische stoffen, moet je aangeven hoeveel er van aanwezig zijn in een molekuul.
NaF zou moeten worden - mononatriummonofluoride. Alleen loop je ook tegen de praktijk aan, namelijk dat iedereen wel weet dat natrium 1-waardig is. In de chemische wereld weet ook iedereen dat fluor ook 1-waardig is, maar dan stap je nu de wereld in van triviale namen. Dat kom je er ineens achter dat er vele verschillende namen zijn voor dezelfde stoffen.
Water bijvoorbeeld:
- H2O (chemie)
- ultra puur water (zeer zuiver water, H2O, vanuit de analytiek)
- Bidest (volgens mij vanuit de biologen, dubbel gedestilieerd water)
- dubbeldest (chemici)
- diwaterstofmonooxide (de taalpuristen van de chemici).
- aqua (water dus..., vaak op cosmetica, deze klinkt beter dan water en minder chemisch dan diwaterstofoxide).
(ik ben nog niet eens op een tiende voor de namen die gebruikt worden)

Zo heb je voor zouten ook heel veel verschillende namen. Sommigen meer officieel dan de anderen en komen 9 van de 10 voort uit de achtergrond van degene die het gemaakt hebben.
Marketing heeft er zeker ook wel wat mee te maken, maar minder dan wat men meestal denkt (al zijn er vele voorbeelden waar marketing wel degelijk de naam heeft bedacht, MRI is daar een heel goed voorbeeld van, de wetenschappelijke wereld kent de techniek als NMR).