kan materie ook een interferentiepatroon weergeven in het tweespletenexperiment?

Er is interferentie gecons tateerd met buckyballs. Deze moleculen bestaan uit 60koolstofatomen in de vorm van een voetbal.

T.a.v. het dierendeel van je vraag heb ik werkelijk geen idee.

Toegevoegd na 13 uur:
Ik heb nog een link toegevoegd naar een bericht waar in staat dat men met objecten bestaande uit 430 atomen het effect heeft weten te bereiken.

Daarmee is denk ik de vraag beantwoord of het wel of niet kan. Het kan.

Elementaire deeltjes zoals electronen, protonen en ook atomen kunnen zich in verschillende superposities als je ze vanuit de quantummechanica bekijkt. Feitelijk wordt hiermee gezegd dat, zolang je niet meet je niet weet waar en in welke toestand zo'n deeltje zich bevindt. Op het moment dat je dat wel meet is dat allemaal bekend en is de superpositie verdwenen. Als je objecten gaat creeeren die groter worden dan wordt het steeds moeilijker om interactie met de omgeving te voorkomen (ofwel deze objecten in superpositie te houden). Dit is omdat interactie met de omgeving feitelijk meten is.Ergens is er een soort van omslagpunt waarbij een object zich niet meer volgens de quantummechanica gedraagt maar volgens de klassieke mechanica. In de in de link beschreven experimenten is men in staat gebleken dit omslagpunt naar "achteren" te verschuiven, waarmee de moleculen zich gedurende het experiment volgens de quantummechanica gedragen. Ik weet niet of het mogelijk is omdat mijn kennis daartoe niet toereikend is, maar ik kan mij voorstellen dat het in theorie voor een object van iedere willekeurige grootte mogelijk is dit effect te bereiken (praktisch niet lijkt me). Zo beschouwd zou het universum zich in een superpositie kunnen bevinden.

Terugkomend op het dierendeel van je vraag. Volgens mij is het zo dat het meten de waarschijnlijkheidgolven doet inklappen, niet dat het resultaat bekend is. In het dubbele spleet experiment verschijnt een interferentiepatroon als je niet meet bij de spleten. Zodra je dat wel doet verdwijnt het. Dit is ongeacht of degene die het eindresultaat beoordeelt weet of er wel of niet gemeten wordt bij de spleten (als je begrijpt wat ik bedoel). Dus het maakt mijns inziens niet uit of een mens of een goudvis naar het reultaat kijkt.

Volgens de formules E = mc^2 = h * frequentie betekent dit, dat als de massa groot is dat dan de frequentie van het begeleidende golfverschijnsel heel groot is.
Dat betekent weer dat de golflengte klein is.
Dat betekent weer dat je alleen de golflengte van een hond onwaarschijnlijk klein is.
Als je daaraan wilt meten moet je ongeveer oneindig smalle spleten oneindig dicht bij elkaar zeten om nog een interferentiepatroon te zien. Het is dus niet in strijd met de theorie.
Daarom kun je in de werkelijkheid nog steeds een sjoelbakschijf door een poortje schuiven. De onzekerheid is in de orde van de golflengte, en dus onzettend vele malen kleiner dan de opening van het poortje.