Kan iets gebeuren zonder oorzaak volgens de natuurkunde?

Hoewel ik me op glad ijs begeef, vermoed ik dat de natuurkunde igv verstrengelde deeltjes géen causaliteit maar wel een correlatie constateert tussen de deeltjes.

Klopt. De werkelijkheid is tegen-intuïtief. Wij zijn geneigd op onze intuïtie te vertrouwen. Een uitermate sterke neiging. In dit geval is dat echter fout.

Misschien muggenzifterij en open deur maar de werkelijkheid is alleen tegen-intuïtief op quantumniveau en bij relativistische verschijnselen. In de gewone dagelijkse werkelijkheid hebben we daar niet zo'n last van. T.a.v. van de opmerking van de verstrengelde deeltjes. Die causaliteit die er niet is, is geen vermoeden meer maar gewoon een interpretatie geworden van de kwantummechanica (zie de laatste paragraaf op http://nl.wikipedia.org/wiki/EPR-paradox)

Nee, geen muggenzifterij, maar juist een verduidelijking van mijn (te kort door de bocht geformuleerde) stelling. Ik had inderdaad de quantumwereld in gedachten toen ik schreef dat de werkelijkheid tegen-intuïtief is. De dagelijkse werkelijkheid is soms intuïtief, soms echter ook tegen-intuïtief. Vooral bij situaties waarin een kans een rol speelt, is de mens erg slecht. Bijvoorbeeld een gemiddelde schoolklas - de kans dat twee leerlingen op dezelfde datum jarig zijn, is veel groter dan je intuïtief denkt. Of de kans dat het lootjes trekken voor Sinterklaas in één keer goed gaat: die is het grootst (namelijk 50%) als het aantal deelnemers 2 is, en kleiner als er meer mensen meedoen.     De verstrengelde deeltjes doen me denken aan de Bell-ongelijkheden. Zie
http://nl.wikipedia.org/wiki/Stelling_van_Bell .

Ik sta een beetje kritisch tegenover de stelling 'er is ook geen oorzaak die wij niet kennen'. Als men de oorzaak niet kent vraag ik me af met wat voor experiment men er het 'niet-bestaan' van kan bewijzen. Je kan toch niet bewijzen dat iets niet bestaat wat je niet kent? Je moet om dit te bewijzen toch een variabele in rekening brengen? Hoe dan ook klopt de stelling "Voor het vervallen van dit atoom is geen oorzaak." zeker niet! Zoals hierboven al gezegd is de oorzaak dat het atoom onstabiel is. En als je dan toch gelooft dat iets geen oorzaak moet hebben dan is hetgene waarover je dient te twijfelen de oorzaak waarom een atoom op een bepaald moment vervalt en niet waarom het atoom op zich vervalt. Hoe dan ook blijf ik er kritisch tegenover staan aangezien ik tijdens mijn opleiding duidelijk heb geleerd dat bepaalde eigenschappen van protonen en neutronen meespelen met het verval (en dus als oorzaak aan te duiden zijn).

Lees eens over de Bell-ongelijkheden en de experimenten van Alain Aspect. De oorzaak dat een atoom vervalt is dat het atoom instabiel is - maar wat is de oorzaak dat zo'n atoom op een bepaald moment vervalt? Neem opnieuw mijn materiaal met een halfwaardetijd van tweeduizend jaar, en neem daarvan één atoom. Bewaar dat atoom tweeduizend jaar. Vervalt het in die tijd, of vervalt het niet? Beide is mogelijk. De kans op wel vervallen is exact 50%. De kans op niet vervallen is ook exact 50%. Als nu juist jouw ene atoom vervalt, wat is daarvan de oorzaak? Is dat de instabiliteit van het atoom? Ik denk niet dat dat de oorzaak is. Want als ik ook zo'n atoom heb, en mijn atoom vervalt toevallig NIET in diezelfde tijd, wat is daarvan dan de oorzaak? Is dat de stabiliteit van het atoom? Dat kan niet, want ik heb exact zo'n zelfde atoom als jij.

Om niet neven elkaar af te praten moet je natuurlijk eerst weten wat onder oorzaak wordt begrepen en daarna of er uberhaupt iets kan ontstaan zonder oorzaak, maar dat zijn weer heel andere vragen....

Je kan niet zeggen wanneer 1 bepaald atoom vervalt. Het kan eigenlijk elke nanoseconde gaan vervallen maar het kan ook zijn dat het nooit zal vervallen. De theorie i.v.m. halfwaardetijden is niet meer dan wat statistiek. En gelukkig klopt dat ook! Hou zouden we anders onze meettoestellen kunnen ijken als we niet weten hoe snel onze controlebron vervalt? De reden dat je dat niet kan voorspellen is omdat je niet 'in de kern' van zo'n atoom kan kijken. Het is dus niet gezegd dat er geen/een oorzaak is. Ik heb ooit geleerd van wel, dat het te maken heeft met de positie van de kleinste deeltjes in de kern, de deeltjes waaruit protonen en neutronen zijn opgebouwd, maar wie weet met wat inzichten komt men in de toekomst nog.

Die toekomstige inzichten zijn er intussen al. Die hebben we verkregen middels de quantummechanica, en daarop voortbordurend via de Ongelijkheden van Bell. De inzichten komen erop neer dat "de positie" van de kleinste deeltjes in de kern niet bestaat. En dat moet je letterlijk nemen. Het is dus niet zo dat die deeltjes een positie hebben maar dat wij die positie niet kennen. Nee, die deeltjes hebben echt geen positie. Dus hoe goed we in de toekomst ook zullen kunnen meten, we kunnen de positie van een kerndeeltje nooit weten, omdat die niet bestaat. Dat is tegen-intuïtief, ik weet het. Maar het is wel bewezen. Hetzelfde geldt trouwens voor de snelheid van zo'n deeltje. Ook die bestaat niet. Dus die snelheid is ook niet meetbaar, hoe geavanceerd onze apparatuur ook zal worden. Iets dat niet bestaat, kun je nu eenmaal niet meten.   Terug naar de 'oorzaak'. Als er een oorzaak zou zijn, zou je moeten kunnen voorspellen wanneer de atoomkern gaat vervallen. Al is het maar kort vantevoren: je zou het kunnen zien aankomen. Maar dat kan niet. Zelfs een picoseconde vooraf is nog totaal onbekend wanneer de kern zal vervallen. Het is echt puur, puur toeval. Dus oorzaak? Nee. Wat is de oorzaak dat kern A zojuist is vervallen? Wat is de oorzaak dat kern B nog steeds niet is vervallen, ook niet na vijf miljoen halfwaardetijden? Het is niet te zeggen. Er is geen oorzaak.

Wat was de oorzaak van deze vraag alweer...? (^_°)