waarom bevind er in "miljoenen jaren" oude diamanten nog steeds koolstof-14, C14 terwijl na 600.000 jaar alle C14 weg zou moeten zijn ??
er word nogsteeds C14 in diamanten gevonden. terwijl beweerd word dat diamanten miljoenen jaren oud zijn. onze meet appeartuur kunnen c14 meten tot maximaal 90.000 jaar terug. hoe valt dat met elkaar te rijmen ? of zijn er gewoon geen miljoenen jaren ????
-
Vraag volgen
- Delen
-
-
Weet jij het antwoord?
Het beste antwoord
De aanwezigheid van C14 in diamanten is al lang wetenschappelijk onderzocht. Conclusie: het is onmogelijk geen vervuiling tegen te komen. Elke diamant heeft uit zijn omgeving C14 opgenomen en raakt daardoor vervuild. Het probleem is juist dat we zo goed kunnen meten, dat we ook de dingen meten die er niet toe doen.
Wikipedia zegt: De grootte van de onzekerheid neemt toe naarmate het materiaal ouder is, doordat er dan steeds minder 14C aanwezig is. Voor vondsten van de laatste paar duizend jaar werkt de methode echter doorgaans goed en door verbeteringen in de meetmethoden is het mogelijk gebleken om met steeds kleinere hoeveelheden materiaal toch een zinvolle meting te doen. De grens ligt meestal tussen de 58 000 en 62 000 jaar. Dat houdt dus in dat metingen van ouder materiaal niet betrouwbaar zijn. Dat houdt dus niet in dat ouder materiaal niet bestaat, alleen de datering is niet mogelijk.
Heel vervelend dit om steeds die totale onzinverhalen van creationisten te moeten lezen. Nog erger dat mensen ze ook zomaar aannemen. De diamanten zijn miljoenen jaren oud, omdat je in een laboratorium kunt meten dat het simpelweg miljoenen jaren duurt voordat koolstof atomen onder grote druk binnen in gesteente in zo'n strak rooster samengeperst worden dat er een diamant van een bepaald formaat ontstaat. Je kunt ook aan de diepte van de aardlaag ongeveer zien in welke tijdsperiode van de geschiedenis het gesteente is afgezet. C14 is dus ook helemaal geen methode om de ouderdom van een diamant te meten. Daar zit de oplichterij dus ook in dat creationisten verhaal. Zij doen alsof het C14 in de diamanten gebruikt is om die ouderdom van miljoenen jaren te bepalen. C14 is overal. Het vliegt door de lucht, het zit overal in de grond. Het komt dus ook wel eens perongeluk op of in een diamant terecht. Dit kan ook tijdens de meting zelf gebeuren. Radioactieve materialen hebben een zogenaamde halfwaardetijd. Dat is de tijd die het duurt voordat de helft van het radioactieve materiaal vervallen is. Van de helft van de C14 die na die tijd over blijft duurt het dus ook weer net zo lang voordat daar weer de helft van weg is. Er blijft dus altijd C14 over!!! Het kan nooit ALLEMAAL verdwenen zijn. Echter, in materialen die miljoenen jaren oud zijn, is de hoeveelheid C14 zo klein, dat er teveel schommelingen in de meting zitten (door de eerder genoemde toevallige vervuiling) dat t niet handig meer is om er de ouderdom van iets mee te bepalen. Als grens daarvoor wordt 90.000 jaar gebruikt. Kortom: creationisten halen het hele verhaal weer eens door de war, en presenteren het als bewijs voor het scheppings verhaal, terwijl ze overduidelijk helemaal niets van de meetmethode begrijpen.
Stel zelf een vraag
Ben je op zoek naar het antwoord op die ene vraag die je misschien al tijden achtervolgt?
