Welk mechanisme zit er achter liefdesverdriet en op welke manier is dat gunstig voor het voortbestaan van de soort?

De zielepijn die je bij liefdesverdriet tegenkomt ontstaat door (naast de vele chemische reacties door hormonen en neurotransmitters) het uniek zijn in een menselijke relatie waarvan de mens zich tevens bewust van kan zijn. Het gevoel van uitverkoren te zijn, je geliefd boven alle andere te vinden vind je juist zo terug in een monogame menselijke relatie. Als je één van de velen bent zal dat zich niet zo gauw ontwikkelen. En dat vermogen om die persoonlijke aandacht te ontvangen (door onze grotere hersenen?) wordt al bij de opvoeding, die bij mensen zo intensief en lang kan duren, ontwikkeld. We zijn gevoeliger geworden door de persoonlijke aandacht. Dat heeft ons kwetsbaarder gemaakt waardoor een latere verliefdheid misschien juist pijnlijker is. De hardheid van de natuur heeft plaatsgemaakt voor de veiligheid en liefde van de moeder (en vader). Ook de eigen gevoeligheid, waar een mens bewust van kan zijn, kan zijn band met de ander door oa. empathie worden versterkt. In die zin kan het voordelig zijn voor de soort, misschien niet direct door het liefdesverdriet op zich maar wel de oorzaak daarvan: de grotere bewuste persoonlijke gevoeligheid.

Als je terug naar de basis gaat, is een mens niet monogaam, maar inmiddels zijn wij zodanig geëvolueerd dat we gevoelens en emoties hebben ontwikkeld. Als je naar onze basis gaat zul je zien dat mannen en vrouwen met alles sex hebben, mannen om hun zaad te verspreiden, en vrouwen om de kans op bevruchting zo goed mogelijk te laten slagen, maar tegenwoordig willen we meer, we willen knuffelen en bij elkaar blijven, dit komt door de stofjes Oxytocine en Vasopressine. Daarbij komen er ook nog endorfines vrij in je hersenen, die geven dat fantastische gevoel. Zolang jij je nog geweldig voelt, maar deze hormonen bij de ander afnemen en die persoon je verlaat, zul je je dus nogal belabberd voelen omdat je gehecht bent aan diegene, niet alleen aan het gevoel, maar ook aan zijn/haar feromonen (die zitten in je zweet). In principe zou je een mens tegenwoordig wel monogaam kunnen noemen, Monogamie bestaat als sinds de Romeinen, nog we eerder zelfs. Trouw daarentegen is een ander verhaal, dat heeft te maken met je karakter en is een keus..