Welk mechanisme zit er achter liefdesverdriet en op welke manier is dat gunstig voor het voortbestaan van de soort?

Question

Boeken vol zijn er over geschreven en ongeveer 90 % van alle liedjes gaat er over. Waarom is liefdesverdriet zo'n sterke factor?

Niet om de pijn en de emoties te bagatelliseren, maar waarom kan een mens zo'n 'zielepijn' voelen over het verbreken van een relatie, terwijl de mens van nature geen monogaam 'dier' is?

Waarom kan je als puber maar ook als volwassene zo verschrikkelijk beroerd zijn van liefdesverdriet, terwijl er eigenlijk niks verloren gaat, behalve dan een mogelijke toekomst, en er zich allerlei nieuwe mogelijkheden voordoen?

Zit er een logisch biologisch mechanisme aan liefdesverdriet?

 · Accepted Answer

Liefde is een chemisch proces in onze hersenen. Wanneer we verliefd zijn maken onze hersenen stoffen aan waar we gelukkig van worden. Eenmaal weer alleen, moet ons lichaam ‘afkicken’ van al die geweldige stofjes. Liefde en liefdesverdriet het zit in chemie.

Dat verliefdheid de productie van bepaalde stimulerende stoffen vergroot is een vaststaand feit. De bekendste van deze stofjes is wel phenylethylamine (PEA). Wanneer het nivo van de PEA in je lichaam stijgt, ga je je prettiger voelen, energieker. Daarnaast stuwen je hersenen de aanmaak van dopamine naar grote hoogte. Dopamine geeft je een kort maar zeer euforisch gevoel. De hoeveelheid endorfine stijgt ook, waardoor je rustiger wordt. Wanneer je eenmaal een redelijke relatie met iemand hebt, stijgt het nivo van zowel oxytocine (bij vrouwen) en vasopressine (bij mannen) de knuffel-stofjes.

Al die stofjes geven een fantastisch verliefd gevoel waar we verslaafd aan raken. Het lichaam vraagt steeds om meer, meer, meer en meer. Verliefdheid lijkt zo een chemisch proces en geen diepe emotioneel gevoel. Er is een grens. Wanneer je verslaafd bent wil je steeds meer, heb je steeds meer stoffen nodig om dat fijne gevoel te krijgen. Je lichaam wil dat niet, na een jaar of 2-3 stopt het lichaam met de aanmaak van grote hoeveelheden PEA en dopamine en alle anderen. Dan gaan we zoeken naar een andere relatie omdat we weer dat geweldige gevoel willen

We moeten afkicken wanneer een relatie voorbij is. We zijn zo gewend en verslaafd geraakt aan de aanmaak van al die stoffen dat we niet meer zonder kunnen. Het lichaam moet weer een nieuwe balans vinden en dat kost tijd. Troostend is misschien dat je lichaam altijd weer die balans vindt. Ga sporten, ga stappen met anderen, verf je huis, betegel de badkamer en zoek vooral geen contact. Eén avond aan de chocolade mag ook.

http://mens-en-gezondheid.infonu.nl/relatie-en-huwelijk/31418-liefdesverdriet-de-hel-van-het-afkicken.html#verliefdheid-is-een-chemisch-proces

 · Answer

De zielepijn die je bij liefdesverdriet tegenkomt ontstaat door (naast de vele chemische reacties door hormonen en neurotransmitters) het uniek zijn in een menselijke relatie waarvan de mens zich tevens bewust van kan zijn.
Het gevoel van uitverkoren te zijn, je geliefd boven alle andere te vinden vind je juist zo terug in een monogame menselijke relatie. Als je één van de velen bent zal dat zich niet zo gauw ontwikkelen.

En dat vermogen om die persoonlijke aandacht te ontvangen (door onze grotere hersenen?) wordt al bij de opvoeding, die bij mensen zo intensief en lang kan duren, ontwikkeld.

We zijn gevoeliger geworden door de persoonlijke aandacht. Dat heeft ons kwetsbaarder gemaakt waardoor een latere verliefdheid misschien juist pijnlijker is. De hardheid van de natuur heeft plaatsgemaakt voor de veiligheid en liefde van de moeder (en vader).

Ook de eigen gevoeligheid, waar een mens bewust van kan zijn, kan zijn band met de ander door oa. empathie worden versterkt. In die zin kan het voordelig zijn voor de soort, misschien niet direct door het liefdesverdriet op zich maar wel de oorzaak daarvan: de grotere bewuste persoonlijke gevoeligheid.

 · Answer

Als je terug naar de basis gaat, is een mens niet monogaam, maar inmiddels zijn wij zodanig geëvolueerd dat we gevoelens en emoties hebben ontwikkeld.

Als je naar onze basis gaat zul je zien dat mannen en vrouwen met alles sex hebben, mannen om hun zaad te verspreiden, en vrouwen om de kans op bevruchting zo goed mogelijk te laten slagen, maar tegenwoordig willen we meer, we willen knuffelen en bij elkaar blijven, dit komt door de stofjes Oxytocine en Vasopressine.

Daarbij komen er ook nog endorfines vrij in je hersenen, die geven dat fantastische gevoel. Zolang jij je nog geweldig voelt, maar deze hormonen bij de ander afnemen en die persoon je verlaat, zul je je dus nogal belabberd voelen omdat je gehecht bent aan diegene, niet alleen aan het gevoel, maar ook aan zijn/haar feromonen (die zitten in je zweet).

In principe zou je een mens tegenwoordig wel monogaam kunnen noemen, Monogamie bestaat als sinds de Romeinen, nog we eerder zelfs. Trouw daarentegen is een ander verhaal, dat heeft te maken met je karakter en is een keus..

Welk mechanisme zit er achter liefdesverdriet en op welke manier is dat gunstig voor het voortbestaan van de soort?

Het beste antwoord

Andere antwoorden (2)

Weet jij het beter..?