Boeken vol zijn er over geschreven en ongeveer 90 % van alle liedjes gaat er over. Waarom is liefdesverdriet zo'n sterke factor?
Niet om de pijn en de emoties te bagatelliseren, maar waarom kan een mens zo'n 'zielepijn' voelen over het verbreken van een relatie, terwijl de mens van nature geen monogaam 'dier' is?
Waarom kan je als puber maar ook als volwassene zo verschrikkelijk beroerd zijn van liefdesverdriet, terwijl er eigenlijk niks verloren gaat, behalve dan een mogelijke toekomst, en er zich allerlei nieuwe mogelijkheden voordoen?
Zit er een logisch biologisch mechanisme aan liefdesverdriet?
Ben je op zoek naar het antwoord op die ene vraag die je misschien al tijden achtervolgt?