In hoeverre is een school"verplicht" te helpen bij het toedienen van medicatie?

+ van mij. Ik heb EHBO en BHV. Mij is geleerd dat ik GEEN medicijnen mag toedienen en al helemaal geen insuline. Omdat het bij een diabetes patiënt niet altijd duidelijk is of hij een hypo of hyper heeft. Als je insuline toedient terwijl de patiënt een hypo heeft kun je hem vermoorden. Een epipen kan in uitzonderlijke gevallen. Bijvoorbeeld bij iemand met een allergie voor bijensteken. Maar bel altijd 112.
http://www.koninklijke-ehbo.nl/blogs/2/posts/89-medicijnen-en-de-ehbo

Maar dat is ook niet waar. Voor medisch beroepsbeoefenaars gelden regels, voor leken niet of amper. En medicatie toedienen is meestal geen voorbehouden handeling. Het komt vaak genoeg voor dat er wél medicatie wordt toegediend, en dan gaat het zowel om het verstrekken van een simpele paracetamol, het aangeven van dagelijkse medicatie (een astma-puffer, ADHD-medicatie, een tijdelijke ab-kuur) of inderdaad het toedienen van noodmedicatie. Dit mag niet zomaar gebeuren, en in de meeste protocollen op scholen is opgenomen dat er nooit mediatie wordt toegediend zonder toestemming van de ouders. Zelfs paracetamol wordt vooral op basisscholen alleen nog maar na instemming gegeven. Voor meer complexe handelingen is soms een uitvoeringsverzoek van een arts nodig, maar zelfs voorbehouden handelingen mogen door leken worden uitgevoerd. Zo is sondevoeding toedienen en katheteriseren ook een voorbehouden handeling, maar de meeste mensen die hier langdurig van afhankelijk zijn, leren het zelf aan. Bij kinderen leren de ouders het. Zolang er goede instructies worden gegeven en mensen ook weten wat ze níet moeten doen of hoe ze een spoedgeval kunnen herkennen, is dat prima. Soms kan er een certificaat worden gehaald voor zo'n specifieke handeling, maar noodzakelijk is dat niet. Je zou eens moeten weten wat mensen zelf allemaal - geheel legaal - afdokteren in hun eigen huis. Een paar mensen in mijn omgeving hebben bijvoorbeeld van één van mijn behandelend artsen geleerd hoe ze mijn schouder moeten terugzetten als die geluxeerd (uit de kom) is. Dat is een handeling die zelfs een verpleegkundige normaal gesproken niet mg uitvoeren (op ambulanceverpleegkundigen en een enkele bekwame SEH-pleeg na) en in het ziekenhuis uitsluitend door artsen worden uitgevoerd, die in situaties waarbij mensen veelvuldig dit probleem hebben met enige regelmaat aangeleerd wordt aan partners, ouders, vrienden, PGB-medewerkers en ja: ook soms aan leraren.

Dus HeerV: in jouw geval geldt dat je beroepsmatig nooit zomaar medicatie toe mag dienen aan iemand die je niet kent. Maar als bijvoorbeeld jouw partner diabetes heeft, réken maar dat je dan van de arts of diabetesverpleegkundige instructies krijgt over hoe je glucagon toe moet dienen bij een hypo en hoe je het verschil kunt bepalen tussen een hypo en een hyper. Ook zul je dan leren dat je bij twijfel vooral géén insuline moet toedienen. En als een goede vriendin van jou of zelfs een directe collega iets heeft waarbij soms noodmedicatie toegediend moet worden door derden, kan het zijn dat je gevraagd wordt om een instructiesessie van een verpleegkundige bij te wonen zodat je weet wat je moet doen in die situaties. En dan mag je wél die medicatie toedienen wanneer dat nodig is, maar dat mag je dan alleen bij die persoon doen en niet bij iemand anders met dezelfde symptomen. Op dezelfde wijze kunnen leraren bepaalde handelingen aanleren.

@Reddie, ik mis een bron. Vooral omdat het wat genuanxceerder zit, volgens mij. (iirc: een school/leerkracht mag geen medicatie geven op eigen initiatief, maar wel met instemming van arts of ouders; verder mag een leerkracht geen voorbehouden handelingen verrichten zoals het geven van injecties of infusen -dat mogen alleen BIG-geregistreerden).

Dat "bij twijfel nooit insuline toedienen" was mij bij de EHBO al verteld. In de trant van: "Een EHBOer mag nooit medicatie toedienen. En zeker bij een diabetes patiënt, als je twijfelt NOOIT insuline toedienen, maar wij dienen niets toe dus eigenlijk hoef ik dat niet te zeggen." Er zijn altijd uitzonderingen op de regels. Zoals een epipen in uitzonderlijke gevallen.