Is de grootste valkuil van hoogbegaafdheid het leren? En dat dit voornamelijk uit op de universiteit of het HBO ?

Volgens mij is de valkuil niet zo zeer het leren. Hoogbegaafden pikken kennis zeer snel op. Ik denk dat een valkuil de sociale aspecten zijn.

In de klas nemen hoogbegaafden (vaak) een uitzonderingspositie in. Ze zijn snel klaar en hoeven niet geholpen te worden. Ze worden niet begrepen door medeleerlingen.

De valkuil voor de docent is dat de hoogbegaafde leerling constant gemotiveerd wordt door moeilijkere dingen voor te leggen, terwijl alle aandacht uit moet gaan naar de zwakkere.

Er is een win win situatie mogelijk: De hoogbegaafde leerling leert om uitleg en begeleiding te geven aan zijn medeleerlingen. Dat is zeker een uitdaging en doorbreekt hin sociale isolement in de klas.

Op het HBO en Universitair onderwijs is samenwerking ook heel belangrijk en hoogbegaafden mét sociale vaardigheden kunnen heel ver komen.

Toegevoegd na 3 minuten:
NB. Ik bedoel overigens niet dat hoogbegaafden sociaal-emotioneel gestoord zijn (zoals bij autisme). Er is m.i. een gevaar als er een uitzonderingspositie ontstaat. Ik kwam net een artikel hierover tegen op pharos (site voor hoogbegaafden), waar ik het wel mee eens ben.

Dat zal een paar decennia eerder best het geval geweest kunnen zijn. In het klassikale onderwijs nooit je best hoeven doen omdat je het al weet. Niet hoeven leren omdat één keer lezen genoeg is.
En dan...
Dan komt de middelbare school. Het komt niet meer aanwaaien, maar hoe pak je dat aan, zo'n berg geleer. Dat ben je niet gewend. En de aansluiting met de groep is ook lastig. Die praten over zaken die je totaal niet interessant vindt. Je voelt je anders en hebt het moeilijk.
Gelukkig is dit verleden tijd. Het hedendaagse onderwijs is gericht op omgaan met verschillen. Het groepsgemiddelde bepaalt niet meer automatisch de norm. Er worden plusklassen opgericht en instructie binnen de groep gebeurt op meerdere niveaus.
Ik denk dat de valkuil een kleine oneffenheid is geworden...

Klopt, de uitdaging is er niet... Leren doen ze op hun sloffen en leren nooit goed te leren op zich...

Dat is het grootste nadeel... Wat ze kunnen is direct van externe kennis gaan naar weten... Dat is een siddhi en wordt dus zelf nooit uitgedaagd of geleerd...

siddhi = Siddhi (Sanskriet सिद्धिः, siddhiḥ, ook wel "sidhi") betekent letterlijk "voltooiing", "het bereiken" of "succes".[1] Het wordt beschouwd als en geassocieerd met specifieke uitdrukkingen van spirituele of psychische kracht. Een siddhi is op zich "een perfectie actie", d.w.z. een actie die geen negatieve bijverschijnselen veroorzaakt. De term raakte in het Westen bekend door o.a. het werk van H.P. Blavatsky.

Siddhi's zijn bekend in Hindoeïsme en Tantra Boeddhisme. Deze spirituele krachten variëren van relatief simpele vormen van helderziendheid tot de kunst van de levitatie, aanwezig zijn op verschillende plaatsen tegelijkertijd, zo klein worden als een atoom, objecten materialiseren, toegang hebben tot herinneringen van vorige levens enz.

Voor zover ik heb gezien in de praktijk is de grootste valkuil van 'hoogbegaafdheid', dat het gebruikt kan worden als excuus om te falen in allerlei opzichten.

Bijvoorbeeld in sociaal opzicht. "Hij kan er niets aan doen dat hij sociaal onhandig is, hij is hoogbegaafd en kan zich daarom niet goed inleven in minder begaafde mensen."

Mis, als je zo slim bent, dan kun je ook begrijpen dat sociale vaardigheden belangrijk zijn en - zelfs als ze je niet aan komen waaien - daarmee oefenen tot je ze een beetje beheerst.

Of als het gaat om leren. "Hij kan er niets aan doen dat hij slechte resultaten haalt, hij is hoogbegaafd en wordt daardoor niet genoeg uitgedaagd door de standaard-stof.

Mis, als je zo slim bent, dan ben je ook slim genoeg om te weten dat je soms dingen moet doen die niet reuze-interessant zijn (alsof niet-hoogbegaafde kinderen zich gemiddeld niet vervelen tijdens de wiskundeles) om je te ontwikkelen en hogerop te komen.