Taal

Het gaat er om da interpretatie vant het vertelde verhaal radicaal verandert wanneer je de weglating kent? Het verhaal zou dan kantelen. Het gaat dus niet om liegen maar om weglatingen.
Dankuwel. Ik heb daar ook aan zitten denken maar is dat op van toepassing op vertellen van een levensverhaal? Verteller selecteert toch altijd feiten?

Het is das Pferd, maar het paard waarover ik vertel is een meisje. Moet je dan in elk geval "es ist lieb", "es ist groß", "es ist braun" zeggen of kan "sie ist lieb", "sie ist groß" enz. ook?

Ik wil graag weten hoe dicht het Zweeds en het Noors bij elkaar ligt als taal. Ligt het ongeveer net zover uit elkaar als Duits en Nederlands of ligt het dichter bij elkaar en hoe meet je dat? Zijn er sites waar je op kunt zien hoe nauw verwant deze (en andere) twee talen zijn?

Voor zover ik me kan herinneren uit mijn jeugdjaren werd het voor 2 mogelijke situaties gebruikt: eentje was om aan te geven dat iemand gek was, een ander meen ik te herinneren voor als iemand honger heeft, maar dat weet ik niet meer zeker.
Ik vroeg me af hoe lang die uitdrukking al bestaat en waar het aanvankelijk naar verwees.
Ik zie intussen dat het ook in Nederland gebruikt wordt en werd.
En het kan ook op honger hebben wijzen (althans in Vlaanderen) zie ik nu bevestigd online.

Ik draai medeklinkers in woorden in zinnen om. Beetje kryptisch gezegd maar hier een paar voorbeelden:
- koffie drinken, dan zeg ik koffrie dinken
- erbij blijven, is dan erblij bijven.
- rare kwast, ware krast
- dat is best pittig wordt bij mij: dat is bet pistig. Echt onhandig en vooral awkward. I
Is dit een vorm van dyslexie? Ik heb totaal geen problemen met schrijven. Alleen als ik spreek komt deze onzin eruit. Echt heel lastig. Wat kan ik hieraan doen?