Als je als kind (en/of volwassene) gemist hebt dat je ouders trots op je zijn, hoe kan je daarmee verder leven?

Je ouders waren niet trots op je, of lieten je dat in iedergeval niet duidelijk genoeg merken. Dat is een feit, waar je niets meer aan kan veranderen.
Met dingen die ik niet meer kan veranderen ga ik om door ze achter me te laten.

Ga niet denken dat je een compensatie hiervoor moet zoeken, je leeft NU en het is belangrijk hoe jij NU gewaardeerd wordt en of je daar vrede mee hebt.

Kijk niet teveel achterom, alles heeft zijn oorzaak, maar je mogelijkheden om er iets aan te doen zijn zo beperkt, zo niet, helemaal afwezig.

Misschien ben je teleurgesteld in je ouders, had je wat anders verwacht, had je graag die waardering gehad.
Bedenk dat je het niet kan terug draaien, het is aan jou hoe je hiermee omgaat.
Maak je er een probleem van, of laat je het achter je.

Die keuze kan je maken.

Ha, die Gdanonym;

Steek in ieder geval geen tijd en energie in het uitvinden van het hoe en waarom; hele generaties mensen hebben nooit geleerd om dat soort dingen naar hun kinderen te uiten. Probeer liever kracht te putten uit hoe mensen in je omgeving nu reageren op wat je doet en wie je bent. Compenseer de ontbrekende blijken van trots van je ouders (wat dus niet altijd wil zeggen dat ze dat niet zijn of waren!) met die van anderen. En vooral ook van jezelf!

Je zal het achter je moeten laten en proberen om dan maar trots op je zelf te zijn.
Dat klinkt makkelijker dan het is, dat besef ik best maar wat geweest is draai je nu eenmaal niet terug.
Probeer in ieder geval niet dezelfde fout te maken bij je eigen kinderen en de mensen in je omgeving.
Een compliment geven doet zo veel meer dan je soms kunt denken.

Ik denk dat heel veel mensen, zeker van mijn generatie
dat "probleem" wel kennen.
Onze ouders lieten hun gevoel niet blijken. Punt.

Als je dan ook nog, zoals in mijn geval, een buitenbeentje bent, dan kun je je als kind heel ongelukkig voelen.

Ik zeg expres als kind.
Maar je bent geen kind meer.

Heel veel mensen blijven de "schuld" of de oorzaak van hun huidige ongenoegen zoeken in het verleden, hun opvoeding, hun omstandigheden.
Maar dat is onzin.
Je leeft nu.
Je kunt nu de keuzes maken.
Lees eens iets over RET: Het gaat zeker niet over het verleden, maar over hoe jij in het heden met jouw gedachten en daden om gaat.

Als je volwassen bent zijn de belangrijkste mensen in je leven toch al lang niet meer je ouders?

Toegevoegd na 2 minuten:
Je bepaalt zelf je zelfbeeld.
Het allerbelangrijkste is dat je trots op jezelf kunt zijn,
waardoor dan ook.

Als je zeker weet dat het zo is, dan zou je er geen probleem mee moeten hebben.
Er afstand van nemen en je eigen weg volgen.
Ondertussen je ouders vergeven, want je kent niet de oorzaak van hun gedrag en ook al zou je die weten, dan is vergeven altijd het beste voor je eigen gemoedsrust.
Vergeven en loslaten dus.

Goede vraag !
Dit is precies wat een groot deel van de psychiaters en psychologen aan het werk houdt. Als je daar komt, wordt eerst het verleden overhoop gehaald en dat is niet voor niets.

Mij heeft het enorm geholpen om de dingen die ik wél als positief ervaren heb van mijn ouders, mee te dragen in de rest van mijn leven. Alles wat er niet was, was er gewoon niet en zal ik zelf moeten opbouwen, hoewel dat met sommige onderwerpen bepaald niet meevalt.
Je ouders zijn wel erg belangrijk, maar niet zaligmakend.
Je kan de complimenten, waardering etc. niet meer inhalen vanuit die tijd.
Doe nu de dingen die je zelf belangrijk vindt, waar je trots op bent en je zult ervaren dat andere mensen je ook waarderen en trots op je zijn (je partner bijvoorbeeld of jouw eigen kinderen).
Het ene stel ouders geeft een beetje meer van dit en het andere een beetje meer van dat.
Je hebt meegekregen wat je hebt meegekregen en dat is de bagage die je voor de rest van je leven hebt.
Verder moet je zelf het beste er van maken en dat is voor de meesten onder ons een hele klus.
Een beetje geluk is daarbij erg welkom.

Wat veel belangrijker is om je energie voor te gebruiken is trots op jezelf zijn. Zorg dat je niet afhankelijk wordt van de goedkeuring van anderen.
Als je jezelf een schouderklop kunt geven dan ben je indirect het "kind" in jezelf dat aan het geven wat je nodig hebt.
Vaak is de verwachting van de ouders dat ze zeggen trots op je te zijn er gewoon niet.
Als je dit moeilijk vind zoek dan hulp bij het Maatschappelijk werk. Zij kunnen jouw de handvaten geven waardoor je zelf trots in het leven staat.
En geloof me, ik spreek geheel uit ervaring.
En het is niet makkelijk deze weg te gaan. Maar vervanging zoeken loopt altijd uit op teleurstellingen.

Misschien dat je ouders zelf wel een liefdeloze opvoeding hebben gehad, met een heel dominante vader of moeder, en zij daardoor niet in staat waren om jou de liefde te geven waar je om vroeg.
Zo kunnen vele generaties dit in stand houden, tot er iemand is die zegt, ik ga het anders doen.
Met als gevolg dat die weer kan doorslaan naar de andere kant.
Het zou helpen om te beseffen, dat elke daad hoe klein ook, grote gevolgen kan hebben voor veel mensen, en jaren negatief kan doorwerken.
Ik hoef alleen maar de oorlogsjaren aan te halen.
Het is dapper om zelf je lot in handen te nemen, en door middel van zelfrespect te zeggen, ik ben trots op mezelf, en zoals ik geschapen ben door mijn schepper, ben ik volmaakt en gelukkig.
Zo kun je zelf je levenslot in handen nemen, om de negatieve impasse om te buigen tot iets positiefs.

Moeilijke vraag alles hangt af van de situatie.

maar uiteindelijk moet je met jezelf bezig als je merkt dat je de trost van je ouders mist.
want je bent niet afhankelijk van de trots van anderen en als je dit kunt accepteren (voor je gevoel niet in je gedachte) dan voel je ook dat het alleen een idee was en verder niets.

er is een ding dat de persoon niet moet doen!!!
En dat is deze emotionele gevoelens te ontvluchten, ik raad aan dat de persoon deze gevoelens van tekortkoming goed aanvoelt en accepteert hoe ze zijn en waarom ze er zijn.
dit zal grote verlichting brengen, dat kan ik je garanderen.