Vanaf welke leeftijd kan je je problemen niet meer afschuiven op je ouders?

Question

Je ouders hebben veel invloed op je persoonlijkheid.
Maar op een gegeven moment ben je verantwoordelijk voor je eigen gevoelens.
Laatst hoorde ik iemand van 40+ klagen over wat haar ouders haar hadden meegegeven.
Dat vond ik tamelijk laat. Is er binnen de psychologie wat bekend over hoelang je je ouders de schuld kan geven van je problemen?

 · Accepted Answer

Och, de psychologie heeft daar ook geen eenduidig antwoord op. Verantwoordelijkheid is een begrip dat zich steeds beweegt in een dynamisch veld. Formeel kan een kind volwassen zijn, wat kan leiden tot: ' nu is alles wat het doet   eigen verantwoordelijkheid' terwijl de jongere hier mentaal (intellectueel of emotioneel) nog lang niet aan toe is. Een ander kind kan soms al veel eerder verantwoordelijkheid dragen, terwijl deze formeel dus nog bij de ouders ligt.
Het heeft te maken met: rijpheid/ volwassenheid, zelfstandigheid, geestelijke en intellectuele vermogens, diverse omstandigheden,  ervaring, en de ontwikkeling ( bewustwording / uitgebalanceerdheid om keuzes te kunnen maken ) van iemand.
Een sterk, evenwichtig,  intelligent jongmens van pakweg 17, kan zelf bijvoorbeeld  meestal heel goed een studiekeuze maken. De ouders zullen meedenken/ meepraten, maar de jongere bepaalt uiteindelijk zelf. Mocht het een foute keuze blijken, is dat niet aan de ouders te wijten. 
Als iemand van 40 klaagt dat de ouders weinig hebben ' meegegeven'  kan dat best kloppen. ( Sommige ouders geven inderdaad weinig mee, om welke reden ook.
Echter, als de 40-jarige niet gehandicapt is, heeft deze al vele jaren zelf het een en ander kunnen ' inhalen' . Natuurlijk, door een schrale opvoeding kan er een beste achterstand zijn, maar   hij/zij hoeft niet verwijtvol in deze situatie te blijven hangen.
Ik ken zelf ook wel 50+ers zelfs, die nog steeds klagen over vader die zo weinig complimentjes geeft, of moeder die zo de baas speelt.. Tja..ik vind dat het dan maar eens afgelopen moet zijn . Je LAAT je moeder geen baas meer over je spelen en je wacht geen complimentjes van pa meer af..! Jij hebt je eigen aandeel inmiddels . En allang tijd gehad om hiermee af te rekenen. Desnoods met behulp van een professional.

 · Answer

Het ligt er maar helemaal aan WAT je ouders je hebben meegegeven, of hebben nagelaten mee te geven.

Voorbeeld: 
Wanneer je ouders jou stelselmatig hebben genegeerd en aleen hebben gelaten en jij groeit daardoor uit tot iemand met verlatingsangst, dan is die eigenschap levenslang terug te voeren op je ouders. Da's dan geen kwestie van problemen afschuiven, maar het feit dat je ouders je een levenslang probleem hebben meegegeven.

Maar het is iets anders om bv op je 30e nog te zeuren dat je ouders je niet hard genoeg hebben aangepakt als je geen zin had om te studeren, en dat je daarom nog steeds niet de discipline kunt opbrengen om je studie af te ronden.
Dat is dan een stukje eigen verantwoordelijkheid, zo langzamerhand.

Kortom: Wat is de aard en oorsprong van je problemen, en in hoeverre is dit terug te voeren op je jeugd en de manier waarop je bent opgevoed?

 · Answer

Afschuiven heeft sowieso geen zin, wat je ook meegekregen hebt (of niet), het is jouw leven en jij moet het ermee doen - dus zo iemand moet proberen een manier te vinden om te gaan met eventuele lasten van vroeger.

 · Answer

Antwoord doe ik aan de 'je' persoon, ik begrijp dat je vraag over een ander persoon gaat

Dat klinkt heel sterk als: "Zolang ik mijn ouders de schuld kan geven van mijn problemen heb ik een punt".

Zo werkt het dus niet. Als je al een leeftijd wilt hebben waarop je zelf verantwoordelijk bent voor je gevoelens, ik denk vanaf het moment dat je zelf gevoelens hebt. Als je iemand iets kwalijk wilt nemen is dat wat anders.
Klagen, kwalijk nemen, over dat wat je ouders je 'meegeven' is een persoonlijke zwakte, en daar moet je snel aan werken. Je bent verantwoordelijk voor je eigen gevoelens, zoals je zelf al zegt.

Wettelijk gesproken is er wel wat vastgelegd in het geval van geld, ouders zijn tot de leeftijd van 21 verplicht om financiele ondersteuning te geven voor levensonderhoud, maar vanaf 18 mag iemand al zelfstandig schulden aangaan, zie hoe fijn ;-)

Iemand van 40+ die klaagt over wat haar ouders haar hebben meegegeven..... Die heeft even iets gemist. Niet langer zeuren, maar aanpakken zou ik zeggen

 · Answer

Dat hangt af van die specifieke persoon. Misschien WIL hij dit nog niet loslaten en WIL hij nog in de slachtoffersrol zitten. Sommigen zullen dit hun hele leven blijven hebben. Dit is een KEUZE. en er is geen goed of fout hierin.

Maar sommigen hebben hier erg veel last van en dat vinden zij zelf ook. Dat kan een moment zijn om te beginnen met het verleden te gaan verwerken en er een andere waarde aan toe te kennen. Eventueel onder begeleiding van een professioneel.

Ik geloof erg sterk in dat we lessen krijgen in het leven die we willen leren. Daarmee komen we in situaties of hebben ervaringen die ons die lessen kunnen leren.
De ene persoon leert een les meester te worden in 1 leven. Anderen kunnen daar wel 100 levens over doen.

40 is nog niet echt (te) laat hoor. Ik zelf was 30 toen ik hiernaar begon te kijken en een vriendin was 50. Beiden hebben nog een heel leven voor ons. Het verschilt natuurlijk in heftigheid hoe we onze jeugd ervaren. De een wordt non-verbaal klein gehouden, de ander wordt mishandeld of nog erger.
De stempel die onze jeugd op onze leven heeft kan dus positief, negatief, diep of minder diep zijn. Zo ook de verwerking hiervan en zo ook het moment dat we klaar zijn om dit te gaan verwerken.

 · Answer

daar is geen tijdsgrens voor,als je opvoeding trauma`s heeft meegegeven kan dat tot op hele late leeftijd blijven hangen.het ligt eraan hoe je er zelf mee omgaat.en als jij vind dat een 40+ er over" klaagt" vind ik dat je die persoon daar over moet aanspreken.omdat je t waarschijnlijk zelf niet ervaren hebt weet je niet hoe die persoon er misschien heeft onder moeten lijden.ik weet niet hoe dat gesprek daar toe heeft gelijd maar als gesprekken uit gevoerd worden en iemand is daar op dat moment gevoelig voor,zie dat dan niet als klagen, maar als n schreeuw om begrip van gemis.

 · Answer

Ouders hebben maar een beperkte invloed op iemands persoonlijkheid. Inderdaad, het is een taboe wat ik hier schrijf. Liever heeft iedereen een alibi voor eigen doen en laten. En ja, de wetenschap steunt je daarbij. Dat komt vooral doordat de vele studies die hebben opgeleverd dat de invloed lang niet zo groot is, onder tafel verdwijnen.

Ook ligt het voor de hand dat ouders zelf denken dat zo extreem belangrijk zijn. Een menselijke zwakte natuurlijk, maar waar zou een gemiddeld iemand de inspiratie vandaan halen om die gigantische inspanningen te doen die ouders nu eenmaal te doen hebben, als hij/zij iet dat dat hij/zij er extreem belangrijk door was?

De schuld aan een ander geven voor wat jezelf doet, is laf, maar ook niet in je eigen belang. Kijk naar mensen die veel bereikt hebben: steeds zijn dat mensen die hun eigen verantwoordelijkheid van jongs af aan op zich namen. Abraham Maslow is met name de man die dat ontdekt heeft.

 · Answer

vanaf je 18 is ales je eigenschuld je kan niemand de schuld geven van iets je bent veratwoordelijk voor je eigen zaken

Vanaf welke leeftijd kan je je problemen niet meer afschuiven op je ouders?

Het beste antwoord

Andere antwoorden (7)

Weet jij het beter..?