Is bescheidenheid een deugd of een gemeen truukje om iedereen middelmatig te houden?
Iedereen roept maar om het luidst dat je bescheiden moet zijn en als je dat niet bent, ben je automatisch arrogant.
Maar bescheidenheid is toch alleen maar authentiek zolang het spontaan is, en dat kan het niet zijn vanaf dat iemand je uitlegt wat bescheidenheid is. Vanaf dat je je bewust bent wat "bescheidenheid" is, ga je die toch tonen als aangeleerd, gewenst gedrag? Het spontane is er immers af. En doen we het dan niet vooral uit schrik om arrogant over te komen? Is valse bescheidenheid dan ook niet arroganter dan gewoon je bewust zijn van je kwaliteiten en daar open voor uitkomen zonder er natuurlijk eindeloos over te bluffen?
Ik denk zelf dat de mensen die het hardst roepen om bescheidenheid gewoon jaloers zijn en met wrok zitten omdat ze niet jouw schitterende kwaliteiten hebben. In plaats van met hun eigen kwaliteiten aan de gang te gaan, houden ze zich ledig met anderen hun onbescheidenheid te verwijten.
Ter inspiratie voor de gelovigen: Jezus zei toch ook: verstop je licht niet onder de korenmaat, maar zet het op de standaard en laat het overal schijnen...
Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.