Waarom verklaart de paus sommige overledenen zalig en/of heilig?

Een zaligverklaring (Lat.: beatificatio) is een gebruik binnen de Katholieke Kerk waarbij de paus, na een grondig en langdurig onderzoek, ofwel erkent dat een Dienaar Gods sinds onheuglijke tijden een publieke verering heeft genoten (beatificatio aequipollens) of – zoals meestal het geval is – formeel verklaart dat iemand die verering toekomt, omdat hij de hemelse glorie deelachtig is geworden (beatificatio formalis). Alleen de paus kan iemand zalig verklaren. Een van de vereisten is de verificatie van een wonder dat aan deze persoon werd toegeschreven. Een wonder is niet nodig voor iemand die als martelaar gestorven is. De persoon moet al de status hebben van eerbiedwaardig om zalig verklaard te kunnen worden.

Zaligverklaring kan de eerste stap zijn op weg naar een heiligverklaring. Daarvoor moeten minstens twee wonderen aan de persoon toegeschreven zijn.

Een verschil tussen een zalige en een heilige is dat een zalige een betekenis heeft voor een bepaald bisdom, een bepaalde regio of congregatie, terwijl een heilige betekenis heeft voor de gehele wereldkerk. Een zaligverklaring gaat ook met minder ceremonieel gepaard dan een heiligverklaring.