Waarom grijpen emoties je bij de keel en 'ontplof' je bij woede?
Ik ga `s avonds altijd nog even naar mijn zoon kijken hoe hij erbij ligt voor ik naar bed ga. Dek hem soms toe, omdat hij `s avonds voor het slapen de verwarming uitdoet en het raam op een kiertje zet. Ik heb dit altijd gedaan en zelfs nu hij net 15 is geworden is het iets wat ik automatisch doe. Hij lag in diepe slaap en de kat lag in zijn armen net zo in"coma". Ineens raakte het me. Tranen welden op en ik kreeg het er warm van. Het was alsof het me naar de keel greep, ontroering die zo heftig werd, dat het benauwde. Ik ben niet bang emoties te tonen, maar waarom laat je ontroering niet net zo ontploffen als woede
is dit heftiger of wil je dit 'stiller' verwerken? Bij verdriet bijv. kan je het uitbrullen door flink te huilen, bij woede ga je tekeer,verheft je stem of gaat met iets gooien om je te uiten, maar bij ontroering?