Kunnen kinderen (van tot of rond een jaar of 6) de dood voorspellen?

Hee Ed, je bent er weer - welkom terug! Vraagje: in feite zeg je (of beter gezegd: lees ik) dat kinderen wel vaker voorspellingen doen, en dat die soms uitkomen, maar heel vaak ook niet. Wat is het verschil met wat wnip zegt in zijn reactie onder de vraag? Ik bedoel zijn uitleg over de dobbelstenen - is dat niet hetzelfde als wat jij hier zegt?

Dit is een leuke theorie. Maar: is er ook maar enige aanwijzing dat deze theorie ook maar iets met de werkelijkheid te maken heeft?

Uiteraard. Mijn werkelijkheid.
Waneer wij allen weer 'boven' zijn zullen we het zeker weten en hierover geen 'bewijzen' hoeven overleggen. Hypothese: Ook al zou ik de waarheid spreken, Dan nog zijn er mensen die het anders zien en ervaren. Het enige juiste antwoord voor iedereen wacht ons "op zolder", boven.

Ook het bestaan van dat "boven" is een theorie waarvoor ik graag enige aanwijzingen zou zien. Zoals je het nu vertelt is het een puur persoonlijk geloof. Iemand anders die precies het tegenovergestelde gelooft, heeft daarmee precies evenveel gelijk als jij.

Dat laatste zal ik ook nooit tegenspreken.

Die 'aanwijzingen' zitten grotendeels in de mens zelf. Door inzicht vergaren, jezelf "onder de loep nemen" , bewustwording - en je gevoel niet te vergeten - zijn o.a. de ingrediënten om je echte zelf te leren kennen, de ander, en daarmee het (totale) leven. De eenheid van (zo) boven en (zo)onder, zeg maar. Wanneer je er over wilt lezen dan kan ik je de boekenreeks van Loes van Loon aanraden. Wel met deel 1 beginnen, enz... Niets 'zweverigs'. Alles wordt hier haarfijn uitgelegd en platgeslagen zogezegd. Een aarader!

Als je antwoorden gaat zoeken "in de mens zelf" loop je het gevaar dat je, zonder het te weten, slechts wordt gestuurd door de menselijke psychologie. Een voorbeeld: De mens is nu eenmaal geneigd overal een bedoeling in te zien, ook als er geen bedoeling is. Het is evolutionair prima te verklaren hoe deze neiging is ontstaan. Ga je nu "in jezelf" zoeken, dan zul je ontdekken dat overal een bedoeling achter zit. Is dat nu zo? Of word je gestuurd door die ingebakken neiging bedoelingen te zien waar geen bedoelingen zijn? Mijn idee is, dat je juist boven jezelf uit moet stijgen, zodat je herkent door welke psychologische mechanismen je ook zelf wordt gestuurd. Alleen door die mechanismen te (h)erkennen, kun je tot een objectiever inzicht komen. Als ik het bovenstaande doe, kom ik er in dit voorbeeld achter dat er helemaal geen hoger doel zit achter de gebeurtenissen om mij heen. In het geval van de vraag kom ik erachter dat we niet mogen uitgaan van een "gevoeligheid" voor een "geestenwereld", omdat die puur door onze geëvolueerde psyche worden gecreëerd. Maar je zult dus buiten die psyche moeten treden om dat te zien.

Voor mij is de zin van het leven het leven zelf. Om de wereld (en zijn 'werking) om mij heen te kunnen begrijpen zal ik eerst mijzelf moeten begrijpen en kennen.
Die kennis zit in een ieder, zoals ik eerder schreef. Lang begreep ik het leven niet, voelde me ongelukkig en werd ziek. Na de ont-wikkeling ben ik dichter bij mijn oorsprong en voel me prima. Voor velen is het lastig, op datgene te vertrouwen wat in onszelf goed voelt. Om dat te (h)erkennen en vervolgens te leven is moed voor nodig. Het is zo simpel maar het moet blijkbaar moeilijk zijn wil men er geloof aan hechten. Ik bedoelde niet de gevoeligheid van de geestenwereld, maar het leren vertrouwen op ons eigen gevoel.

Vertrouwen op je eigen gevoel moet je inderdaad leren. Je moet het durven. Maar veel mensen die zo hoog opgeven van het eigen gevoel, van het "in jezelf kijken", maken de grote fout dat ze daarbij bekende feiten ontkennen. Bijvoorbeeld de feiten die ik hierboven schetste: dat ons gevoel ons vaak totaal voor de gek houdt. Luisteren naar je gevoel is prima - maar *beperk* je niet tot je gevoel.

Ik weet niet of het de bedoeling is een goeie vraag of een goed antwoord te geven. Of ergens iets achter of in te zoeken? Misschien is het de 'bedoeling' van wel het kennen, dan wel ervaren van non-dualiteit.
Oftewel ons bewust te worden van de oneindigheid van de geest. Zo'n kind met deze ervaring komt in mijn optiek dicht in de buurt. Even heeft het met zijn voelsprieten contact 'vanuit en in het licht' en spreekt in zijn onschuld een getal uit. Het is louter een getal.
Zijn pscyhe zal 'als het goed of slecht is' daarna gaan bouwen aan mentale modellen die dit bedekken. Kortom 'ja' dus. Voor mezelf ken ik legio voorbeelden en heb ook geen behoefte dit te gaan onderzoeken of de bronnen te gaan delen. Het is zoals het is. Alles gaat zoals het gaat onder de zon. Wat we ook onderzoeken. Juist analyse is de dood. Het is koude energie. Ook de wetenschap erbij halen met Higgs-Boson of wat dan is mooi, maar het komt allemaal aan op gevoel en ervaren. Samen met het collectieve bewustzijn van de mensen en zijn maatschappij. Een maatschappij waarin we het heilige geschenk van intuïtie zijn vergeten boven zijn trouwe dienaar het verstand. Die laatste zijn we gaan vereren.

In mijn optiek begin je hier met net zo'n theoretische benadering als lifehacker eerder deed. Ik kan daarbij geen relatie vinden met de realiteit die we kennen - met andere woorden, het verhaal is puur theoretisch. Mijn benadering zou dan zijn om te gaan onderzoeken of deze theorie wel of niet aannemelijk is. Dat zou ik doen door te proberen een verbinding te leggen met de realiteit en met andere kennis. Dat zie ik hier echter niet gebeuren: hier staat "het is gewoon zo, en we hoeven niet te controleren of het zo is". Maar als dat mag met de ene theoretische overtuiging, dan geldt het net zo goed voor de tegenovergestelde theoretische overtuiging. Daarmee wordt het niet meer dan dat: een persoonlijke overtuiging. Een ander, die het tegenovergestelde gelooft, heeft precies evenveel gelijk. Dat is precies het punt waarop lifehacker en ik eerder al uitkwamen.

Alles is hier theorie Sneeuwmannetje. Ik heb mijn relatieve realtiteit, jij hebt hem en ook de Lifehacker. Dat is allemaal totaal geen probleem. Of dit nu theorie of praktijk is. Het gaat er om dat er één absolute waarheid of realiteit is en dat is de manier waarop alles gaat zoals het gaat. Stem je jouw relatieve waarheid zo veel mogelijk af op die absolute dan heb je vermogens heel veel te voelen, en dat is naar mijn mening wat zo'n 'bijzonder' kind dan voelt. Het gaat om heel subtiele energie die je alleen kunt voelen in diepe meditatie. Dat heeft dus geen fuck met theorie te maken. Gewoon in de lotushouding en mediteren, mediteren en nog eens mediteren. Ervaren dus en geen theoretisch gekwetter of ego-gebral. Waar ik voor het theater nu ook gewoon aan meedoe :-)

Ik zie opnieuw theorieën verschijnen. Namelijk de theorie dat er een "subtiele energie" zou bestaan. Dat je iets kunt *ervaren* is duidelijk. Dat is dan ook een geaccepteerd feit waarover geen discussie meer plaatsvindt. Maar dat is niet waar het om draait. Waar het om draait is: bestaat datgene wat wij ervaren echt, of is het slechts een ervaring, ons voorgeschoteld (of 'voorgelogen', zo je wilt) door de gecombineerde werking van ons lichaam en ons brein? Tot nu toe wijzen alle aanwijzingen die we hebben kunnen vinden op het laatste. Ik wil graag mijn relatieve waarheid (wat mooi Popperiaans is dat toch!) zo goed mogelijk afstemen op de absolute waarheid. Dat betekent dat ik al die aanwijzingen niet kan en niet mag ontkennen. Ik zie dus geen enkele aanwijzing dat die "energie" die je op sommige momenten kunt ervaren, meer zou zijn dan enkel een ervaring. De ervaring is echt, de energie niet. Nu we dit weten, is de volgende vraag natuurlijk hoe we deze conclusie terugvertalen naar datgene waar deze vraag om draait. Volgens mij moeten we ook in het geval van de vraag concluderen dat er geen aanwijzingen zijn dat kinderen werkelijk voorspellende gaven hebben. De enige "aanwijzingen" die we hebben, is dat sommige mensen het wel zo *ervaren*. Maar we moeten naar de *hele* waarheid kijken. Doen we dat, dan zien we ook hier dat die *ervaring* weliswaar reëel is, maar dat die niets zegt over de werkelijkheid. Een ervaring is een ervaring. Niets minder dan dat, maar vooral: niets méér dan dat. Stemmen we dus onze relatieve waarheid zo goed mogelijk af op de absolute, dan nemen we dit gegeven mee. Doen we dat, dan blijft er vooralsnog niets over van die voorspellende kindergaven. En natuurlijk is deze conclusie, zoals elke, een voorlopige conclusie. Het is de beste conclusie die wij *op dit moment* kunnen trekken. Misschien kunnen we morgen een nog betere conclusie trekken - misschien ook niet. (En ook voor dit punt geldt: wat prachtig Popperiaans!)

Stel het kind van 6 jaar heeft twee grootouders en het kind voorspelt exact de dood van deze opa en oma.
En er was geen enkele aanwijzing dat dit zou gebeuren.
Is het dan nog steeds toeval?
Is het dan popperiaans?
Of is het een vertrek punt van overwegen, waarom dit kind deze volkomen juiste voorspelling gedaan heeft.
Het is te simpel er maar vanuit te gaan dat die kinderen daartoe niet in staat zijn, is op zich zelf prima hoor, niets mis mee, maar tegelijk moet je de mogelijkheid open houden dat er mogelijk nog een andere uitleg voor is.
En dat is voldoende, zonder je eigen mening te verloochenen.
Met het volledige behoud van de eigen mening zelfs en dat mis ik hier, zoals al die andere keren hiervoor.
Een wetenschappelijke conclusie mag nooit een eindpunt zijn, maar een vertrekpunt.

Als je alleen naar dat ene kind kijkt, lijkt het heel bijzonder. Maar lees nu eens de prima reactie die wnip onder de vraag heeft geschreven. Over al die mensen die met dobbelstenen gooien. Na tien rondes heb je een klein aantal mensen die alle tien keer een zes hebben gegooid. Als je nu alleen naar één van die mensen kijkt, en de rest van de wereldbevolking voor het gemak even vergeet, lijkt het net of je iets heel bijzonders ziet: iemand heeft tien keer achter elkaar een zes gegooid! Wauw, wat bijzonder! Maar moet dat worden onderzocht? Natuurlijk niet! Je *verwacht* immers dat er een enkeling is die, door puur toeval, tien keer achter elkaar een zes zal gooien. Met jouw voorbeeld-kind is het precies hetzelfde. Als je alleen naar dat ene kind kijkt, lijkt het heel bijzonder. Maar als je je blik verbreedt en alle kinderen bekijkt, blijft er niets meer over.

Ik probeer maar weer eens te reageren in de hoop dat deze reactie wel 'mag' blijven staan. Wij allen proberen met voorbeelden de ander datgene te "laten zien", lezen, wat we nu bedoelen. En blijf aub vooral de voorgaande reacties in het achterhoofd houden. Dan springt het ook niet van het ene in het andere voorbeeld. Door ruimtegebrek, andere invalshoeken en achtergrond worden stukjes [o.a. voorbeeld Ed van één kind] van het geheel gedeeld. Deze stukjes [van een veel groter geheel] wordt door de één direct herkend en door een ander niet. Erg, nee!
We kunnen ons mischien inlezen in de geadviseerde lektuur, enz. Doen we dat niet dan hebben de reacties ook weinig om het lijf.
Ieder zijn vakgebied, zeg ik uit beleefdheid. Maar eerlijk gezegd ligt dat bij innerlijke kennis/weten toch anders. Voor alle duidelijkheid; niet beter, maar anders.

Zolang de discussie niet in chatten ontaardt (chatten is off-topic reageren, bijv. op de aanwezigheid van anderen in plaats van op het bovenliggende antwoord of een van de eerdere reacties in deze discussie) is het toegestaan.
En uiteraard geldt ook de voorwaarde dat de discussie niet op de persoon gericht wordt, niet beledigend wordt, etc.

itsme Er bestaan zoveel grensgevallen, dan ben je weer afhankelijk welke moderator er aanwezig is, of wordt er alsnog na weken een vraag, antwoord, reactie verwijderd, zelfs al gesloten antwoorden van maanden geleden.
Ach je weet ook wel waar de pijn zit.