Kan ik voelen als ze gaat sterven

Goed antwoord!

Zeg nooit dat voorgevoelens niet bestaan, zeker wel. in mijn spiritualiteit maak ik dagelijks voorgevoelens mee, over zakenmensen welke vrij meteen erna ook gebeuren, zelfs ook 'n enkele keren de dood over iemand. Voorgevoelens zijn juist daarom 'voor' gevoelens, laten we het dan ook niet tot na gevoelens maken. Verder kan ik je zeker bijtreden dat LOLgossipgirlLOL overbezorgd is om haar moeder en meer nog bezorgd om haar eigen leven, omdat zij al aangeeft 'zonder mijn moeder kan ik niet verder'...daar zit de knoop gebonden... @LOLgossipgirlLOL, Zoals FredKarpet al zegt ..je moeder is in goede handen.
Het is zeker goed voor jezelf om over je gevoel te praten met iemand, een vriendin, andere familieleden enz... Sterkte..

Andrea66, dat zeg ik als atheist en scepticus tot op het bot dus WEL. Daarin verschillen wij van inzicht.

stippel, als mede-nietgelover zeg ik dat voorgevoelens wel degelijk bestaan. En wel in twee soorten. -- De eerste soort is een gevoel dat je krijgt omdat je bepaalde aanwijzingen oppikt, zonder dat je doorhebt dat je die aanwijzingen hebt gekregen. Bijvoorbeeld een subtiele verandering in iemands gelaatskleur, of een net wat langere pauze tussen twee zinnen. Dat is dus echte informatie die je oppikt met je zintuigen en verwerkt in je hersenen, en waaruit vervolgens een voorgevoel voortkomt. Maar omdat je niet weet dat je informatie hebt opgepikt (laat staan dat je weet welke informatie je op welke manier op welk moment hebt opgepikt), komt - gevoelsmatig - dat voorgevoel uit de lucht vallen. Het lijkt een spontaan voorgevoel te zijn. Datgene waarvan je in de waan bent dat het een spontaan voorgevoel is, is wel degelijk een voorgevoel, en het bestaat echt. -- De tweede soort voorgevoel is een voorgevoel dat je helemaal zelf hebt gemaakt. Een echt spontaan voorgevoel dus, dat nergens op is gebaseerd. Soms blijkt achteraf dat zo'n voorgevoel juist was. Die gevallen onthoud je. Soms blijkt achteraf dat zo'n voorgevoel een klein beetje juist was. In die gevallen heeft de menselijke psyche de neiging "een klein beetje juist" om te vormen in "ik had het helemaal goed, behalve een paar onbeduidendepuntjes die net een tikje anders waren, maar dat maakt niet uit". Je maakt er dus achteraf een correcte voorspelling van, en ook die gevallen onthoud je. Soms blijkt achteraf dat zo'n voorgevoel helemaal fout was. Die gevallen doe je af met "ik was gewoon erg bang, meer niet", en je ontkent dat het een voorgevoel was. Zulke voorgevoelens vergeet je dus, omdat je achteraf jezelf wijsmaakt dat het geen voorgevoelens waren. Resultaat: achteraf denk je, geheel onterecht, dat je heel vaak correcte voorgevoelens hebt.

Cryo: daar ben ik het wel mee eens, misschien maak ik iets te goed onderscheid in wat ik onbewust waarneem en wat ik zelf verzin. Ik ben een ster in voorgevoelens die niet uitkomen.

Ik ook... Het (h)erkennen daarvan zie ik als een stuk zelfkennis, en daarmee een stuk realisme. Helaas is niet iedereen er blij mee wanneer je dat zo noemt...

De meeste voorgevoelens zijn ' losse flodders' vooral beinvloed door het karakter en omstandigheden, van dat kleine beetje dat er dan over blijft, weten we nog te weinig.

Hoe kan een persoonlijke anekdote een goed antwoord op een vraag zijn?

De vraag luidt:,,Kan ik voelen als ze gaat sterven?"
De vraag luidt niet:,, Kan ik bewijzen dat ik kan voelen dat ze gaat sterven?"
Bewijzen kan ik het niet, en ik denk ook dat niemand DAT kan. Daarover zullen we het eens zijn. Neemt niet weg dat iemand het KAN aanvoelen. Daarvoor gaf ik het voorbeeld van mijn oma. Of jij dat gelooft of niet, dat laat ik aan jou. Ik ben hier om te helpen waar ik kan, niet om de punten. Dat boeit mij eigenlijk niet zoveel. Als ik hier voor de punten ben, dan zou ik iemand naar de mond moeten praten zou ik veel meer punten verzameld hebben, maar of ik dan ook iemand in mijn belevingswereld ook echt geholpen heb/kan hebben, dat denk ik niet en zal mij dan ook niet kunnen vinden in een zo'n antwoord

Helpen doe je niet met een anekdote. Helpen doe je ook niet door mensen in een waan te laten. Vind ik. Ja, de vraag luidt "Kan ik voelen als ze gaat sterven". Maar een simpelweg "ja, dat kan" is gewoon nooit een goed antwoord op deze site. Daar hoort ook een uitleg bij. Die zie ik hier niet. En nu heb ik mijn min wel weer genoeg gemotiveerd. Jammer dat mensen altijd vinden dat je niet anoniem moet minnen, maar dan vervolgens gaan discussiëren als men een min motiveert. Ik heb de mijne, zoals ik al zei, echter wel genoeg toegelicht nu en ga me er verder niet meer mee bezig houden.

Heb je The Secret ritueel verbrand nadat je besefte dat je volgens dit boek dus je moeder vermoord had?