kan men verslaafd raken aan dat gevoel van extase wat een overwinning geeft, en wil men daarom steeds meer overwinningen behalen?
vroeg het mij af of die mensen dan nog normaal om kunnen gaan in het leven met verliezen lijden, omdat zij dit nooit hebben geleerd en daarom in een dieper gat vallen bij verlies, dan mensen die niet zozeer streven naar overwinningen.
-
Vraag volgen
- Delen
-
-
Weet jij het antwoord?
Het beste antwoord
De wens om het altijd beter te doen en nummer een te worden is een verslaving. Het maakt niet uit wat ze doen, of het nu sport is, filmster of in de muziek, het is de zucht naar roem en geprezen te worden. Als je alles al gedaan of gewonnen hebt, zijn er geen uitdagingen meer, hooguit doorgaan met beroemd zijn. Op den duur is het beroemd zijn niet meer genoeg, en komen er ook drankmisbruik of/en drugs om de hoek kijken. Pijnstillers, slaappillen enz, kunnen uiteindelijk de onrust niet meer wegkrijgen , er moet alsmaar meer geslikt of gespoten worden. Waar deze weg heen gaat is duidelijk, juist de erg beroemde mensen gaan er aan onderdoor en sterven vaak een te vroege dood. De allerkleinste tegenslag is vaak voldoende om zich van het leven te beroven. Beroemd zijn lijkt erg leuk, maar de tol is hoog, te hoog.
ja dat denk ik wel, het geeft wel een kick als je iets kan winnen , daarna wil je eigenlijk alleen jezelf weer verbeteren en de beste blijven
Jazeker en ook al aan lang jezelf uitputten, dat ook al... Marathonlopers krijgen endorfinen in hun bloed bij extreme inspanningen en dat is ook verslavend... Hoe sterk je ook bent, het is nooit evident dat je ook wint... En als iemand in een gat valt bij verlies, is niet erg gezond naar mijn mening...
Ik denk dat je idd aan de kick verslaafd kan raken, en in geval van rennen enzo, aan de endorfine. ( ik ben sinds een paar maanden aan het rennen en de laatste tijd begin ik ook het happy hormoon aan te maken) Maar ik denk ook dat andere mensen gaan verwachten dat je weer wint ( of je denkt dat mensen dat gaan verwachten) en dat je het gevoel hebt dat je mensen laat vallen als je niet wint. En dat je misschien voor paal staat als je niet wint. Want als je niet wint, verlies je dus, en verliezers worden meestal niet met veel respect bekeken in deze wereld. Je kan wel zeggen dat het "om het spel gaat en niet om de knikkers", maar ik vraag me af hoeveel mensen dat echt, diep vanbinnen, menen.
Ja dat kan zeker. Alleen is het wel gevaarlijk omdat alles en iedereen eraan opgeofferd kunnen worden. Dan brengt het gevoel van extase en het toegeven hieraan door steeds beter te willen presteren, alleen verliezers. Bijvoorbeeld je gezin, je familie, en je persoonlijke contacten. Belangrijk is dat je een balans vind, om niet te gaan doorslaan. Het leven zelf is vaak al een extase genoeg, je kinderen die opgroeien, en het liefhebben van de mensen om je heen.
Stel zelf een vraag
Ben je op zoek naar het antwoord die ene vraag die je misschien al tijden achtervolgt?
