waarom gaan dingen vaak ineens veranderen als je ze loslaat?

Ik weet dat ik me hiermee op glad ijs begeef, want mensen geven hier graag een bovennatuurlijke uitleg aan, maar ik toen ik ooit op een bus stond te wachten heb ik het volgende bedacht. Volgens mij zijn er twee dingen aan de hand:
Ten eerste ben je zelf vaak bewust de kans aan het schatten dat iets zal gebeuren. Zo zal je naar tien minuten denken: 'goh, ik had toch al een bus verwacht'. Vervolgens wacht je nog vijf minuten, waarmee de kans dat er een bus komt wel erg groot wordt. Het moment dat je besluit weg te lopen, is dus van alle momenten ook het moment dat de kans dat er een bus komt het grootst is. Je bent hebt immers zelf, met je eigen kansrekening in je hoofd' de maximale tijd gewacht dat het logisch is dat er nog een bus komt.
- Ten tweede denk ik dat je de momenten dat iets toevallig gebeurd beter onthoudt. Wat als je je bril niet had teruggevonden de dag nadat je een nieuwe had gekocht? Dan was je die bril gewoon kwijt geweest en had je er verder niet veel waarde aan gehecht. Het feit dat je net een nieuwe hebt gekocht en daarna je bril terugvindt maakt dat je dit goed onthoudt, en dus zult denken: 'Dit gebeurd me nu elke keer!'.
Een andere reden die ik me nu herinner, is die van het liedje dat je toevallig op de radio hoort. Ik heb het idee dat mensen vaker dan noodzakelijk denken dat ze zelf hebben bedacht dat ze iets leuk vinden of ontdekt hebben, terwijl er eigenlijk in de hele maatschappij een soort 'awareness' is ontstaan. Ik kan af en toe zweren dat ik een bandje 'ontdekt' heb, terwijl dat bandje gewoon toevallig aan het opkomen was. Dit kan ook gelden voor bepaalde merken of bijvoorbeeld websites.

Dat zijn dus een aantal niet onderbouwde argumenten.

Overigens geloof ik zelf heilig in afkloppen. Niet omdat ik dat geesten aanroep die een en ander ongedaan maken, maar om te voorkomen dat ik later, als hetgeen ik afklop toch gebeurd, niet met de ironie hoef te leven dat ik het onlangs nog gezegd heb. :)

Toegevoegd na 19 minuten:
Nu ik het nog eens na lees denk ik dat je het kan samenvatten in één overeenkomst
- Op het moment dat je besluit ergens in te 'berusten' of op te geven onstaat er een onevenredige angst voor de ironie dat het toch gebeurd.
Het is immers niet onrealistisch dat de bus alsnog komt of dat een stel alsnog zwanger wordt. De bewustwording van die ironie is veel groter dan wanneer het bewuste voorval eerder of later (alsnog) was gebeurd.

Dat heeft allemaal meer met psychologie te maken dan met spiritualiteit. Je signaleert nu eenmaal zaken die opmerkelijk of bijzonder zijn beter dan zaken die gewoon zijn, en je onthoudt ze ook beter. Als je 10 keer de bus laat gaan en gaat lopen, dan zal het meestal zo zijn, dat de bus er helemaal niet nèt aankomt. Zo'n voorval is helemaal niet bijzonder, je merkt het nauwelijks op, en je onthoudt het al helemaal niet.

Pas als het toeval toeslaat, en de bus komt er net aan als je het besluit hebt genomen om te gaan lopen, dan is dat opmerkelijk en je merkt het op. En je onthoudt het ook.

Met je Senseo-apparaat is het een heel bijzondere en toevallige gebeurtenis geweest, en dat was zó opmerkelijk voor je, dat je je zelfs afvraagt hoe dat nou eigenlijk kan. Maar het is heel goed mogelijk dat het met je TV, auto, stofzuiger of computer helemaal niet zo is gegaan. Die gingen gewoon stuk, je kocht een nieuwe, en er was niets opmerkelijks aan. Dat ben je allemaal vergeten, en het Senseo-verhaal onthoud je, omdat dat nu eenmaal zo opmerkelijk was.

Ik denk dat het ligt aan de berusting die je op een gegeven moment bereikt. Terwijl jij er net in berust dat je bril kwijt bent, vind je je oude terug.

Het meest bizarre wat ik zelf ooit heb meegemaakt: belangrijke afspraak waarvoor ik 3 kwartier moest rijden - maar mijn auto startte niet. Hulp gevraagd aan de buren en na 20 minuten hadden we 'm eindelijk aan de praat. Ik vertrok dus veel te laat en schatte in dat ik minimaal 10 minuten te laat op de afspraak zou komen. Maar ik besloot rustig te blijven en vooral niet te gaan jakkeren, want ik wilde natuurlijk wél heelhuids aankomen. Dus ik berustte in het feit dat ik te laat zou zijn. Ik parkeerde mijn auto echter precies een kwartier vóór de afgesproken tijd, bij de afspraak voor de deur. Onmogelijk! En tóch echt gebeurd.

Op de een of andere manier lijkt het 'lot' te veranderen wanneer jij in een andere stemming raakt. Zodra je 'los laat', berust, komt het juist (wat het ook is, wat je zou willen). Ik kan het niet anders uitleggen.

De dingen veranderen niet, je manier van kijken veranderd, laat t meer aan het toeval over, en ziehier.. !
In het loslaten zit ontspanning.. en dan lijkt t vanzelf te gaan dat iets gebeurt..
Meestal was het zonder loslaten ook wel gebeurt..

Ik denk dat het te maken heeft met innerlijke rust. Je gemoedstoestand heeft een hoop te maken met je lichamelijke condititie.
Als ik zenuwachtig ben moet ik naar de toilet en nog een keer en nog een keer.
Als ik denk: ach, dan niet... dan komt het toch. Zelfs dingen die ik echt werkelijk niet voor mogelijk had gehouden. En sommigen dingen overkomen je ook mss om ervan te leren?

Ik vind het overigens een erg leuke vraag. (zeg ik niet gauw)

Volgens mij heeft het niets met spiritualiteit te maken. Die bus had ook wel gekomen als je nog even bij de halte was blijven wachten. En of je die nieuwe bril nu wel of niet had gekocht heeft geen invloed gehad op het vinden van de bril. Die bril heeft daar al die tijd gelegen en die had je toch wel een keer gevonden.
Ik denk dat het anders ligt bij die vrouw die uiteindelijk toch in verwachting raakte. Bij dat stel was waarschijnlijk de spanning over het al dan niet in verwachting raken afgenomen en spanning schijnt ook invloed te hebben op het in verwachting kunnen raken.