Mijn dochter voert 'onze' overleden hond eten. Wat zou dit verklaren?

Veel kinderen hebben een denkbeeldige vriend,vriendinnetje of huisdier. In jullie geval denk ik dat ze inderdaad met een rouwverwerkingsproces bezig is. Waarschijnlijk groeit ze daar wel overheen. Als haar vertelt,dat de hond, waar hij nu is geen eten meer nodig heeft zal ze er misschien wel mee stoppen.

Dat verklaat voornamelijk dat kinderen van die leeftijd een heerlijke, ongebreidelde fantasie hebben en nog in alle onmogelijkheden geloven en kunnen wensdenken. Als jij niet wilt dat de hond weg is, blijf je hem gewoon voeren . misschien is hij er nog en misschien komt hij nog terug. Als je drie bent, kun je het consept van dood niet zo goed begrijpen, maar is ook de hele wereld nog zo´n groot mysterie dat eigenlijk alles kan. Sommige mensen groeien daar trouwens nooit overheen.

Mijn dochter heeft hetzelfde gehad toen jaren geleden ons elektronisch orgel wegging. Nog zeker drie maanden heeft ze dagelijks op de lege kruk in de lucht zitten pingelen,want de ´piano´ stond er nog in haar hoofd´. Nu kan ik natuurlijk niet uitsluiten dat ze inderdaad de geest van het verkochte orgel werkelijk heeft gezien, maar persoonlijk geloof ik meer in de fantasie van een driejarige.

Mijn zoon van 7 loopt al jaren met "muisje" rond.
Een beestje waar hij soms tegen zat te praten.
Nu is dat wel bijna weg, maar ik vondt het wel leuk.
Het was zijn maatje als hij alleen was.

Het verklaart niet veel. Gewoon lekker je fantasie laten lopen over iets wat je graag wilt

Ik denk ook dat zij gewoon nog "wil" dat jullie hond er nog is, en kinderen hebben nog de fijne eigenschap om dingen in hun fantasie ook echt te laten gebeuren.

Ze kunnen soms zo heerlijk ongebreideld zijn, vooral wanneer het serieuze zaken betreft zoals de dood in dit geval. Maar waar je toch zelf ook nog weer troost in kunt vinden.

Mijn dochter (toen 7 jaar) ging voor het eerst mee naar een begrafenis. Van mijn schoonvader in dit geval. Bij de kerk aangekomen zag ze de begrafenisauto voor de kerk staan en ze riep uit: "Wow hey! Wat een mooie limousine, van wie is die dan?". Je zit zelf natuurlijk nog middenin je verdriet en spanning dus eigenlijk floepte het er mij een beetje wrang uit: "Van opa..."

Zegt ze: "Nou, dan heeft opa mooi geluk!"

En zo kunnen ze soms ook wat druk van de ketel halen. En wij hebben dat ook zo maar gelaten want dan was er in haar ogen in ieder geval nog wàt positiefs aan opa's overlijden.

Ik zou gewoon nog even lekker met haar mee fantaseren totdat ze zelf langzamerhand tot het besef komt dat ie echt niet meer terug komt. Ik denk dat dit haar manier van rouwverwerking is.

Mijn zoon heeft ook jarenlang een fantasie vriend gehad, de ene keer was het een jongen en soms ook een meisje, maar wel altijd dezelfde naam. Belangrijkste was dat het kind alleen bij zijn/haar moeder woonde en geen broers of zussen had. Als het me te gek werd stuurde ik "het"wel eens naar huis, zeker als wij gingen eten ofzo. Ik heb hem laatst gevraagd waar dat kind is gebleven, en toen zijn hij, die woont nu bij een ander kind die "het"nodig heeft. Op school zeiden ze toen ook, niet teveel mee doen, niet teveel in meegaan maar ook niet afkappen en zeggen dat het niet mag, dan gaat het vanzelf over, en in ons geval klopte dat prima.

Het is een teken van een gezond opgroeiend kind, dat graag wil zorgen... Net als jij... Meer niet en ook niet minder... Geef haar een hond om voor te zorgen, ze zal er blij mee zijn en haar helpen een volwassen en zorgzaam mens te worden... :-))

Het is bekend dat kinderen in die leeftijd nog enigszins verbonden zijn met het astrale en daardoor nog dingen 'zien' en voelen waar anderen voor 'afgesloten' zijn.

Voor haar is het dus heel normaal dat ze de hond nog ziet en ook voert. Zij weet ook dat hij niet meer 'leeft'.
Het is aan te bevelen haar hierin niet de indruk te geven dat je haar niet gelooft; ga er gewoon in mee, ook al heb je zelf het idee dat het fantasie zou kunnen zijn.

Je kunt het nooit helemaal zeker weten, wat dit kan zijn, in ieder geval, zou ik me er geen zorgen over maken.
In alle gevallen heeft je dochter een relaxte manier gevonden om het verlies van de hond te verwerken.
Het kan inderdaad een fantasie zijn, voor haar grenzend aan de realiteit. Het kan ook zijn dat de hond nog werkelijk om haar heen is, in een hele andere verschijningsvorm. Die vorm die wij niet meer kunnen waarnemen. Kleine kinderen staan vaak nog open voor die waarnemingen, volkomen naturel en open zien ze iemand die is overleden. Voor beide partijen kan dit troost geven.
Mijn schoonzoon vertelde hoe hij als klein kind altijd zijn oma en opa zag inclusief exotische achtergronden.
Dat waren zaken waar hij geen weet van kon hebben. Zij stierven beide voor zijn geboorte en kwamen van de Molukken.
Er stond geen afbeelding of foto van hen in zijn ouderlijk huis.
Toch speelden zei met hem tot ongeveer zijn 10e jaar.
Daarna werd het minder, hij vond het volkomen normaal en voelt zich nu met terugwerkende kracht nog heel gelukkig door deze herinneringen!
Zijn ouders maakten er geen enkel punt van.
Deze verhalen zijn niet uniek. Er bestaan er heel veel van.
En wie weet overkomt dat ook jouw dochter nu.
Het zal vanzelf overgaan en voor haar is het fijn dat haar vriendje er nog is. Heerlijk om deze manier van troost en afscheid te hebben.

Ik denk idd dat je dochtertje het hondje nog steeds ziet.En jammer genoeg zijn er nog heel veel mensen die het kind voor leugenaar uitmaken of afwimpelen met fantasie.Het schijnt dat als je kind bentje eigenlijk ter wereld komt zoals je van nature bent.Echter ,door het opgroeien krijg je van alles mee in je mandje wat je later weer moet oplossen om weer jezelf te worden zoals je in diepste wezen ben.Veel mensen denken en geloven dat je daardoor op aarde bent gekomen.Kinderen zien daardoor (doordat ze nog heel zijn)nog alles wat wij ouderen niet meer zien.Dat is mijn overtuiging.Of het daadwerkelijk zo is dat kan alleen de ervaring in het leven geven.
Maar door hiervan uit te gaan is het leven eigenlijk een groot avontuur en wordt je heel nieuwsgierig naar ieder moment.
Maar goed,jouw dochter want daar gaat het hierom.Je kunt je dochter in ieder geval serieus nemen en haar vragen stellen,bv waarom zie ik het eten dan nog liggen op de grond ?Of is de hond gelukkig of wat doet de hond nou.Wanneer jij dingen niet kunt zien wil dat nog niet zeggen dat het er niet is .Maar misschien wel , idd ,in de astrale wereld.Ik zou gewoon heel nieuwsgierig zijn en intresse tonen.Wie weet wat je ervan leert.Niet afsluiten maar gewoon open staan.Misschien is er meer,misschien niet.
Dan help je in ieder geval je kind een heel eind op weg en laat je haar in haar eigen waarde op haar eigen pad.

Kinderen ervaren de wereld heel anders dan wij. Voor jonge kinderen is er nog geen verschil tussen fantasie en werkelijkheid. Voor heel jonge kinderen is er zelfs geen verschil tussen 'jij' en 'ik'.

Het is niet voor niets dat het verhoren van kinderen door specialisten moet gebeuren. Anders krijg je, voor je het weet, elk verhaal te horen dat je maar wilt, en zal het kind dat nog heilig geloven ook.

In dit geval is de hond er nog steeds - voor haar dan. Dat wil niet zeggen dat de hond er in werkelijkheid nog is, al dan niet in entiteit-vorm of in energie. Voor haar is de hond er, en dat is voldoende om daarnaar te handelen.

Voor jou betekent het verder niets. Ga met haar om zoals je altijd met haar omgaat. Ik bedoel, als zij fantaseert over het leven van een spin die muggen moet vangen zodat ze ons niet kunnen prikken, zal ze daar ook hele verhalen bij hebben. Daar zul jij dan hopelijk ook respectvol mee omgaan, meegaan in haar belevingswereld.

De overleden hond is niet anders. Ga daar net zo mee om als met haar medelevende houding met die spin: respectvol.

Alleen daar waar het gedrag lastig is, kun je corrigeren. Voedsel op de vloer zou zo'n reden kunnen zijn.

Jij kent je dochter het beste. Je zou haar, respectvol, kunnen laten weten dat de hond alleen in gedachten bij jullie is, dat hij in werkelijkheid toekijkt en af en toe even op bezoek komt, maar dat hij geen gewone hond meer is en daarom geen eten nodig heeft. Of je kunt elke avond samen met haar een voederbakje klaarzetten voor de hond - dan kan ze de hond toch voeren, en heb jij geen eten over de vloer. (Probleem is dan natuurlijk wel hoe je dat voederen er later weer uit krijgt.)

Er zijn vast nog meer mogelijkheden - die kun jij het beste zelf bepalen, op basis van de belevingswereld van je dochter.

het is een stukje rouwproces.
Je dochter mist de hond en kan zijn dat ze (nog) verdrietig om is.
ze is het ook gewend om de hond te eten te geven.