In het oorspronkelijke Hebreeuws werd in het geschreven schrift de klinkers weggelaten. Daardoor bleven alleen de 4 medeklinkers: JWWH of הוהי over. Dat God een naam heeft is onbetwist. Aan de Israëlieten, via Mozes, had hij zijn naam bekendgemaakt.
Zij kenden wel de juiste uitspraak in hun taal.
Het was niet uit respect dat zij de naam niet meer gebruikten. Hun geweten was niet meer zuiver tegen hun God. Zij hadden zelfs Zijn zoon verworpen door hem niet als de Messias te zien en hem zelfs te doden.
Langzamerhand stopten ze ook de Schepper bij naam te noemen.
Iedereen werd nog steeds bij naam genoemd. Zelfs vele Bijbelse namen bevatten delen van de afkorting van die Naam.
De uitroep: HALLELUJAH!, Betekent LOOFT JAH! of LOOFT JAHWEH! of LOOFT JEHOVAH!
Namen van Jezus, Johannes, Jozua(h), etc. zijn namen met een betekenis die iets over Gods naam zegt.
Doordat er personen zich voor gingen beijveren de naam weer in gebruik te nemen, kwam de discussie op gang, hoe de juiste uitspraak zou moeten zijn in ieders taalgebruik.
Is het niet vreemd dat iedereen bij zijn naam genoemd word, en de Schepper die zelf aangegeven heeft in de Bijbel, dat Hij een naam heeft, die te vervangen door Here (wat gewoon meneer betekent)?
Hoe kan je met iemand een goede band en "vriendschap" opbouwen als je hem niet eens bij zijn naam noemt? Proberen we zelfs als iemand een moeilijke naam heeft het zo lang te proberen, tot we het goed uitspreken?
In het Russisch worden namen ook veranderend om een persoon toch bij zijn naam te noemen, waarbij de uitspraak het dichtstbij de klank of uitspraak komt.
Het is misplaatst Gods naam, Jahweh, Jehovah niet te gebruiken. Dit zijn met de kennis van de Hebreeuwse taal "de" uitspraken geworden in het Nederlands. Maar andere talen hebben hun eigen schrijfwijze: Zie:
http://www.watchtower.org/e/20040122/article_01.htm
voor verschillende uitspraken van de naam in diverse talen.
Het gebruik van Gods naam verstevigd de band met hem.