Psychologie

Als ik door een woonwijk loop, let ik vaak niet op de huizen die er staan. Ik vind het alleen leuk om door die wijk te lopen. Ook dikwijls ben ik er met mijn gedachten niet bij. Ik kan het ook niet goed natekenen. Perspectief tekenen of schilderen is ook moeilijk voor mij. Filmen doe ik wel, maar dan let ik ook lang niet overal op. Toch krijg ik in dromen dikwijls realistische beelden te zien. Beelden van echte straten met perspectief en al. Met woonhuizen zoals die in werkelijkheid zijn, en een gezichtsbepalende wijkkerk. Dat die dromen vaak onsamenhangend zijn is een andere kwestie. Beelden op zich in dromen zijn bij mij vaak realistisch. Ik had eens door dat ik met een droom bezig was. Ik focuste mij in die droom op een detail van een huis. Ook dat was heel realistisch. Ik heb wel eens gedroomd, dat ik in een andere stad of zelfs in een ander land in een wijk terecht kwam die veel leek op een wijk waar ik vroeger gewoond had. Dat was niet in een moderne wijk, want daar lijkt veel op elkaar. Maar in een wijk met een typerende wijkkerk. Hoe kan het, dat ik zo realistisch kan dromen, terwijl ik in wakende toestand moeilijk kan uitleggen hoe iets eruit ziet?

Waarom vermindert pijn als je over de pijnlijke plek wrijft? Stel je stoot je kop, arm, been wat dan ook, ieder mens wrijft van nature over die plek. Als je kind op z'n knie valt en huilt doe je hetzelfde.
Is dat psychisch of breng je daadwerkelijk iets teweeg?
Ik denk daarbij aan bijvoorbeeld nei therapie of handoplegging. Heeft ieder mens een dergelijke geneeskracht in zich zonder het zelf te weten?
(weet niet precies in welke categorie deze vraag hoort)

En wat is cluster 'desorganisatie'? Ik kan hier zeer weinig over vinden

Als je naar een helderziende ga om bijvoorbeeld je toekomst te voorspellen krijg je altijd antwoord. Maar hoe weet een helderziende dat hij perongeluk niet aan het visualiseren is?