waarom denken moeders altijd dat ze een betere band hebben , met de baby, dan als de vader?

Het kind komt uit de moeder en heeft er daarvoor al 9 maanden in geleefd lijkt me de beste reden.

Denken moeders dat allemaal altijd? Natuurlijk zijn er twee dingen die een vader niet kan doen: zwanger zijn en borstvoeding geven. De moeder zal dus even een 'voorsprong' hebben. Maar volgens mij kan een vader die weer héél snel inlopen.

Ten eerste is het jammer dat moeders dat zouden denken, want het lijkt dan net een wedstrijd en dat is het niet. De moeder draagt het kind 9 maanden en kan eventueel borstvoeding geven, maar dat zij daarom denkt een betere band met het kind te hebben vind ik niet juist.

De moeder en de baby zijn net de navelstreng voorbij, de fysieke levensbinding. Als dat geen hechte band was? De vader wordt pas vader op het moment dat de wieg van zijn eerste boreling bemand wordt en dan pas begint de vader en zijn kind een band op te bouwen, terwijl de moeder het begint af te bouwen als je het op heel grote schaal bekijkt. Dus ik denk dat de moeders die dat denken helemaal gelijk hebben, en met mij de rechters ook, die bij een scheiding de kinderen (bijna) standaard toewijzen aan de moeder.

stamt nog uit de vorige eeuw, toen vaders er alleen maar waren om het zondagse vlees te snijden. Moeder bleef thuis, vader ging werken, komt nu enigszins verandering in

De moeder en de baby zijn 1 geweest. Die eenheid is heel belangrijk. De man heeft al die tijd langs de zijlijn gekeken. Ja ok, hij mocht mee met de zwangerschapscursus.

Ik denk dat zelf helemaal niet met mijn twee kinderen. Natuurlijk is de ervaring van een zwangerschap voor een vrouw heel anders dan voor een man. Maar als de baby er is, doe je de opvoeding toch samen.