Wat is een behulpzame gedachte,tijdens het rouwproces van een overleden dierbare,voor iemand die niet gelovig is?
Toegevoegd na 10 minuten:
Het gaat niet over mezelf,ik vroeg het me alleen af.
Toegevoegd na 25 minuten:
Nogmaals,het gaat er niet over wat je voor een ander kan betekenen,maar voor jezelf.
-
Vraag volgen
- Delen
-
-
Weet jij het antwoord?
Het beste antwoord
Als iemand dood gaat is dat altijd verdrietig voor sommigen. Voor anderen kan het juist een opluchting betekenen. Niet omdat ze die ander zo graag dood wilden hebben, maar omdat de overledene niet meer hoeft te lijden. Voor velen van ons is het zo dat naar de dood uitgekeken wordt op den duur. Door onmenselijk lijden, eenzaamheid, alleen overgebleven zijn door dood kinderen en partner, of gewoon, het is zo wel mooi geweest. Wie zijn wij om dit niet te accepteren? Geloof heeft hier niets mee te maken, waarom zou het! Je vindt het erg als iemand overleden is of niet, gelovig of niet. Een behulpzame gedachte is volgens mij nuchter nadenken. We komen, en we gaan, dit geldt voor ieder van ons. Het enige eerlijke op deze wereld. Soms zie ik mensen die niet loskomen van het overlijden van vader, moeder, broer, zus, vrouw, zelfs na meer dan 30 jaar. Ze zijn daarna niet meer verder gegaan met hun eigen leven, en gewoon verpietert, ook een beetje doodgegaan dus. Is dit niet eeuwig zonde? Je eigen leven weggooien hierdoor? Denken ze dan niet eens heel even, zou m,n vader, moeder etc. dit goedkeuren? Zouden ze dit hebben gewild? Ik denk het niet, ik weet zeker van niet. Nuchter gaan nadenken, huilen om het verlies, neem er de tijd voor, maar nogmaals, niemand heeft het eeuwige leven. Voor jou is er leven na de dood van een ander, geniet daarvan met volle teugen, het leven is toch al zo kort. Lang leve de levenden!!!
Het lijden is voorbij... Of iemand gelooft of niet, dit is een waarheid... Het lijden is voorbij voor de overledene...
Ik denk dat je aanwezigheid,n luisterend oor en n schouder al veel kunnen betekenen.sterkte
Alles wat je zegt en/of doet vanuit een oprecht (meelevend) gevoel is goed. Alles wat vanuit het hart komt is altijd goed, daar hoef je verder niet eens over na te denken. En de ander zal het voelen en dankbaar ontvangen.
al geloof je voor mij part in de smurfen ,maar als je iemand kwijtraakt dan doet dat pijn en ook al is de hele wereld tegen je aan aan het praten je zal het toch zelf een plekje moeten geven en mee moeten leren leven want [ wat men vaak zegt]slijten doet het niet .
Het maakt geen verschil of iemand wel of niet gelovig is. De gedachte, kan zijn dat de dierbare niet meer tastbaar aanwezig is maar de herinneringen altijd blijven. En dat voor jouw een hulp zal zijn. P.S. Het antwoord geven was moeilijk omdat ik niet zeker weet wat je precies bedoeld. Ben van jouw uitgegaan.!
Iemand verliezen is gewoon K***e. Of je gelooft of niet, je bent iemand kwijt waar je van gehouden hebt of die belangrijk was. Zingeving is dan ver te zoeken. Ik kan niet voor je denken. Wellicht helpt het om termen als 'nooit meer' te vermijden en vooral terug te denken aan het geluk dat je had om deze persoon te leren kennen en deze persoon in je leven te hebben. Je denkt aan de goede eigenschappen en welke je over wilt nemen om in dezelfde gedachte voort te gaan op je eigen levenspad. Zo leeft de dierbare voort in jouw gedachten. Ooit las ik ergens: je bent pas dood als niemand je meer mist of aan je denkt... Ik wens je heel veel sterkte.
Hier is een mooi gedicht over. Ik hoop dat je hierdoor anders tegen "de dood" zult 'aankijken'. Dood De dood is niets. Ik ben maar aan de andere kant. Ik ben mijzelf. Jij bent jezelf. Wat we waren voor elkaar zijn we nog altijd. Noem me zoals je me steeds genoemd hebt. Spreek tegen mij zoals weleer, op dezelfde toon, niet plechtig, niet triest. Lach om wat ons samen heeft doen lachen. Bid, glimlach, denk aan mij, bid met mij. Spreek mijn naam uit thuis zoals je altijd gedaan hebt, zonder hem te benadrukken, zonder zweem van droefheid. Het leven is wat het altijd geweest is, de draad is niet gebroken. Waarom zou ik uit je gedachten zijn? Omdat je me niet meer ziet? Neen, ik ben niet ver, Juist aan de andere kant van de weg. Zie je, alles is goed. Je zult mijn hart opnieuw ontdekken en er de tederheid terugvinden, zuiverder dan ooit. Dus, droog je tranen en ween niet als je van mij houdt. Bron: Augustinus over de dood
Een behulpzame gedachte zou kunnen zijn dat probeert te denken aan de goed momenten die je samen met diegene had. Want daar gaat het om, om datgene wat jullie aan fijns, positiefs samen hebben meegemaakt, datgene wat jullie heeft verbonden, zal jullie blijven verbinden over de dood heen.
Als je nog nooit in dezelfde situatie hebt verkeerd, zwijg dan, liever dan gemeenplaatsen te poneren. Luister dan naar wat de ander zegt. De grote dooddoeners zijn: de tijd heelt alle wonden. Want dat doet ze niet. Nog zo iets: je moet het een plek geven, het leven gaat door. Daar wordt de ander nog veel eenzamer van. Dat komt over als: je krijgt de tijd niet om te rouwen, wij gaan toch door met het dagelijks leven. Luister en zwijg en neem de tijd om de ander te laten praten over het verdriet en de fijne herinneringen. Dat is het enige wat van je gevraagd wordt. Je bent als het ware een soort klaagmuur, waarin het verdriet van de ander zich zich wat verzacht.
het geloof maakt niet echt uit voor het rouwproces. alhoewel sommigen veel steun beleven juist aan het geloof in (een leven na de dood bijvoorbeeld). rouw is rouw. verdriet om wat niet meer is. een vriendelijk idee is, zo ervaar ik het, na het verlies van een dierbare, te denken aan goede herinneringen, aan dat wat zo fijn was en juist door die ene ervaren kon worden, door jou dat is 'behulpzaam' zo ervaar ik. traumatisch kan zijn de doodservaring niet meer voor de overledene vermoed ik, die is immers heen maar juist voor de nabestaande denken over de dood is de gedachte aan diegeen levend houden, daar is niks mis mee, denk ik.
Stel zelf een vraag
Ben je op zoek naar het antwoord op die ene vraag die je misschien al tijden achtervolgt?
