Wat is een behulpzame gedachte,tijdens het rouwproces van een overleden dierbare,voor iemand die niet gelovig is?

Als iemand dood gaat is dat altijd verdrietig voor sommigen. Voor anderen kan het juist een opluchting betekenen. Niet omdat ze die ander zo graag dood wilden hebben, maar omdat de overledene niet meer hoeft te lijden. Voor velen van ons is het zo dat naar de dood uitgekeken wordt op den duur. Door onmenselijk lijden, eenzaamheid, alleen overgebleven zijn door dood kinderen en partner, of gewoon, het is zo wel mooi geweest. Wie zijn wij om dit niet te accepteren? Geloof heeft hier niets mee te maken, waarom zou het! Je vindt het erg als iemand overleden is of niet, gelovig of niet. Een behulpzame gedachte is volgens mij nuchter nadenken. We komen, en we gaan, dit geldt voor ieder van ons. Het enige eerlijke op deze wereld. Soms zie ik mensen die niet loskomen van het overlijden van vader, moeder, broer, zus, vrouw, zelfs na meer dan 30 jaar. Ze zijn daarna niet meer verder gegaan met hun eigen leven, en gewoon verpietert, ook een beetje doodgegaan dus. Is dit niet eeuwig zonde? Je eigen leven weggooien hierdoor? Denken ze dan niet eens heel even, zou m,n vader, moeder etc. dit goedkeuren? Zouden ze dit hebben gewild? Ik denk het niet, ik weet zeker van niet. Nuchter gaan nadenken, huilen om het verlies, neem er de tijd voor, maar nogmaals, niemand heeft het eeuwige leven. Voor jou is er leven na de dood van een ander, geniet daarvan met volle teugen, het leven is toch al zo kort. Lang leve de levenden!!!