Hoe hou ik mijn tranen in bedwang?

Gecondoleerd.
Wat fijn dat je dit gaat doen voor je moeder.
Doe het voor je moeder, en wees niet bang om je tranen te laten zien.
Blijf rustig en kalm, berust in het moment en bedenk dat je er nu staat en nu voor je moeder gaat spreken.
Niemand zal jou je tranen misgunnen.
Laat het maar gewoon gebeuren zoals het komt.
Dat is het beste wat je kunt doen.
Heel veel sterkte gewenst.

Wat erg voor je. Heel veel sterkte toegewenst en gecondoleerd...
Als ik jou was, zal ik gewoon je tranen laten gaan, dat is volledig normaal lijkt me.

Hou een zakdoek in de buurt, zodat je even kunt snuiten. Verder zou ik het maar gewoon laten komen.
Eventueel kun je met de begrafenisondernemer (of iemand uit de familie) afspreken dat die het overneemt als het je echt te machtig wordt. Waarschijnlijk is het idee van een achtervang al voldoende en red je het zelf wel.
Maar tranen als je verdrietig bent, dat mag gewoon hoor!

Gecondoleerd met dit verlies. Als je bang bent voor de spanning zou je Valdispert vooraf kunnen nemen, dit heeft een licht rustgevende werking.
Verder zou ik me als ik jou was vooral niet te veel zorgen maken over de tranen, dit is hartstikke normaal en ze mogen er gewoon zijn!
Heel veel sterkte.

Gecondoleerd.
En voor morgen: zorg voor een glas water binnen handbereik en wat tissues of zo (zal wel geregeld zijn), laat die tranen maar gaan.
Als het echt niet gaat, dan gaat het niet, maar waarschijnlijk lukt het wel, met de nodige tranen.
Sterkte, en een mooie uitvaart gewenst...

Allereerst gecondoleerd.
Bij de crematie van mijn schoonvader ging o.a een zwager een tekst voorlezen.
Hij had uit voorzorg onze schoonzoon gevraagd om naast hem te komen staan voor het geval het niet zou lukken.
Achteraf vertelde mijn zwager dat hij het vol heeft gehouden omdat er iemand naast hem stond.
Iedereen heeft er begrip voor als het even niet lukt, maar als er ook nog iemand naast je staat heb je steun.
Heel veel sterkte morgen.

je hoeft helemaal niets in bedwang te houden... wees gewoon jezelf. verdriet is een normale emotie.
ik wens je heel veel sterkte toe!

allereersts gecondoleerd met dit verlies..

het zal idd moeilijk zijn, zeker als het een van je ouders is..ik weet t ik heb 7 weken geleden van mijn vader afscheid genomen ..
ik heb ook een afscheid voorgelezen, en ik denk niet dat er een persoon kan na vertellen wat ik heb gezegd.. maar het maakte niet uit..het waren woorden voor mijn vader.. en zo kon het afsluiten..zo voel jij het ook morgen..ieder woord ..iedere traan..zijn voor je moeder..heel heel veel sterkte morgen..

Van harte mijn medegevoel met het verlies van je moeder - wanneer ze ook gaat : het is altijd te vroeg...
Mijn moeder is ook gegaan toen ik 50 was.

Wat je denk ik het beste kunt doen, is je tekst thuis hardop voorlezen. Als je vastloopt, kan je overwegen de tekst hier nog ietsje te veranderen, zodat je het wat gemakkelijker kunt zeggen, en je niet zó volschiet, dat je niet meer uit je woorden komt.

Maar de hele dag is zo zwaar van emotie, dat op de één of andere manier je aan je eigen verdriet eigenlijk niet zo heel erg toekomt, heb ik gemerkt : alle mensen die je komen condoleren, de zaal, die achter je rug volloopt en het geroezemoes van de mensen die afscheid komen nemen, de muziek, die je moeder waarschijnlijk uitgezocht heeft, misschien je vader en je zusjes/broers, die je ook wilt steunen....

Niet bang zijn : je praat tegen je moeder, en hoe vaak heb je dat al niet gedaan?

Ik wens je veel kracht toe morgen bij het afscheid, en vooral ook in de komende weken en maanden, als je langzaam gaat beseffen, dat ze er niet meer is.

Allereerst mijn oprechte deelneming.
Als je tijdens het voorlezen moet huilen, doe het dan gewoon.
Met het huilen geef je precies aan wat je voor je moeder hebt gevoeld en er zal NIEMAND jou dat kwalijk nemen.

Gecondoleerd en veel sterkte!

Ik heb bij de begrafenis van mijn vader een eigengeschreven tekst voorgelezen!
Op het moment heb ik steeds in gedachte met mijn vader gepraat en gezegd: Pa we doen het samen!!!
En steeds hoorde ik in gedachte mijn vader zeggen: Je kunt het! Ga door!!!

Probeer jezelf in te leven in je moeder, en hoe trots ze op je is als je dit allemaal kunt!

Maar wees niet bang om in tranen uit te barsten, het geeft namelijk helemaal niets, de mensen begrijpen je en zullen alleen al respect laten blijken op het moment dat je daar staat! Succes

Sterkte!

Allereerst gecondoleerd en sterkte toegewenst.
Zelf heb ik in augustus voor hetzelfde gestaan met mijn schoonvader.
Ik nam mezelf keer op keer voor. Je kan het
Je moet sterk zijn. Ik ben sterk genoeg om dit te doen.Als hij hier nog is moet en zal hij het horen als laatste groet. Ik heb mezelf door dit te zeggen kracht gegeven. Ik heb bewust de mensen in het publiek niet aan gekeken, dat hielp ook.Het gedicht heb ik in mijn handen geklemd totdat ik het voor kon dragen, met mijn partner als steun vlakbij mij. Na het voorlezen van mijn zelf geschreven gedicht kon ik mijn gevoel loslaten en mijn tranen de vrije loop laten. De mens is sterker soms dan hij/zij zelf denkt en ik was verbaasd wat een kracht je soms kan hebben, als je echt iets wilt doen.Natuurlijk klonk er emotie door mijn stem maar ik dacht als het maar verstaanbaar is.Ik heb ook gevraagd of ik een beetje aan het begin van de plechtigheid mijn gedicht mocht voordragen zodat ik niet te lang hoefde te wachten en ik mezelf in emotie zou verliezen. Zoek de kracht in jezelf, je kan het. nogmaals sterkte.

Mijn man sprak ook op de uitvaart van zijn vader. Wat de uitvaartondernemer ons had aangeraden: vraag iemand om je back-up te zijn. Natuurlijk mogen tranen, en zal iedereen dat begrijpen, maar zélf vind je het naar als je niet kunt zeggen wat je had willen zeggen.

Als je wat je wilt zeggen op papier (hebt ge)zet, kan je backup jouw woorden alsnog uitspreken als je het zelf niet meer kan. Alleen al de mogelijkheid kan het beter te doen maken om het juist wel zelf te doen.

Tranen hoef je niet in bedwang te houden en mensen hebben het grootste respect als iemand vanuit zijn hart probeert om een waardig afscheid te geven. Geef ze de ruimte en je mag gerust even een stilte laten vallen. Op een bepaald moment merk je dat je het weer kunt herpakken.
Je ben zelf in een rouwproces en jouw tranen en jouw woorden zijn daar een onderdeel van. Ik herken het vanuit eigen ervaring. Geef ruimte aan die rouwverwerking en doe wat jouw hart je ingeeft. Het is altijd goed. Heel veel sterkte voor jou en alle anderen in het verwerken van het verlies.

gecondoleerd,flink slikken jho

Ach lieverd!...veel sterkte met het verlies van je moeder!...over jou vraag,..laat je tranen stromen !..het is heel normaal en ook goed om te beseffen dat je net door dit laten zien en doorleven van je verdriet!..heel sterk overkomt!dit in tegenstelling van wat anderen soms denken!er is heel veel lef voor nodig om je echte gevoel te tonen he! door je verdriet te verstoppen word je straks geconfronteerd met nog meer pijn en verdriet,....laat je tranen komen ...dat is helemaal oke!!!

Helaas zag ik je vraag te laat.
Ik wil je vanuit mijn diepste gevoel éérst condoleren met dit afschuwelijke verlies.
Ik weet--helaas maar ál te goed--- wat dat betekent,je moeder te moeten verliezen.
Zélf heb ik 't ook meegemaakt,ruim 2 jaar geleden.

Toen was ik nog géén 13 en tóch wilde ik,met ietwat hulp van m'n vader en m'n oma en opa (de ouders van m'n moeder) een eigen gedichtje maken en oplezen.

Ik heb van tevoren wel twee Valdispert tabletjes ingenomen,want op die afschuwelijke dag (de uitvaartdag zelf dus) was ik als verdoofd van verdriet .
Het leek nét alsof alles onwerkelijk was.

Maar goed: ik heb mijn tekst voorgelezen en heb niet gehuild,want ik wilde 't zo goed mogelijk voorlezen ,júist voor m'n moeder.

M'n vader stond wél naast me hoor,dus ik zou jou willen aanraden,om óók iemand naast je te laten staan voor steun(een zus,een broer,etc..)
Dat geeft écht steun op dat moment.

En komen die waterlanders dan tóch?
Nou,dan kan iedereen zien dat jíj enorm van jou moeder hield en houdt,ok?

Héél veel sterkte toegewenst door mij....

Een uitgereikte hand,voor jou,vanuit mijn hart...