Vroeger door ouders geen leuke jeugd gehad. Nu gat het goed en wil graag vergeven, maar hoe?

Ik weet niet hoe oud je bent. Maar ga er eens van uit dat je ouders ook maar een product zijn van hun tijd. Ik weet niet wat ze hebben meegemaakt maar er zal ook een reden zijn waarom ze dronken.
Probeer in je gedachten er aan te denken dat het je ouders zijn. Ze hebben je vast niet willen kwetsen. Maar wisten waarschijnlijk ook niet meer wat ze moesten doen.
Vergeef het ze. Leef je eigen leven ga door met je therapie. Laat je ouders je ouders zijn en geef ze de kans dit ook te wezen. Als de tijd komt dat ze komen te overlijden ben je blij dat jij in elk geval alles hebt gedaan om hun als ouders te zien. Daarna kan je het niet meer.
Praat me ze erover. Niet verwijten wel wel duidelijk

Dat is lastig, je moet het eigenlijk gewoon doen. Je kan dus tegen jezelf of tegen God zeggen dat je je ouders alles vergeeft. Je kan denken dat zij er ook niets aan konden doen dat zei jou bijvoorbeeld kleineerden, geen aandacht gaven of de verkeerde dingen tegen je zagen. Zij dronken niet door jou, maar doordat ze zelf ook met bepaalde moelijkheden te kampen hadden. Dat ze hierdoor jou verwaarloosden is heel erg vervelend, maar het is gebeurd en je kan het niet meer terugdraaien.

Gewoon naar je ouders toe blijven gaan en het over leuke dingen hebben kan helpen. Dat je ouders het er nooit over hebben wil misschien zeggen dat ze er zelf ook erg mee zitten, en er moeilijk over kunnen praten. Sommige dingen kun je maar beter zo laten, vergeven dus en gewoon doorgaan omdat sommige dingen zu eenmaal te gevoelig liggen.

Je kan ook proberen er het positieve uit te halen, doordat je zo'n moeilijke jeugd hebt gehad kun je je nu beter wapenen tegen bepaalde situaties. Dit omdat jij dat al eens eerder hebt meegemaakt en iemand anders niet.

Toegevoegd na 1 minuut:
Wel of niet erover praten? gewoon doen wat jezelf het beste lijkt nadat je er goed over na het gedacht.

Beste Hil, je bent al heel goed op weg. Waar veel mensen al niet aan willen denken, wil jij al gaan doen; vergeven. Je geeft aan je zelf toe dat je graag contact met ze wil, dat is een grote moedige stap. Vergeven is het mooiste wat je jezelf kan geven. Maar laat ook die andere kant toe aan jezelf; je hebt alle recht om boos te zijn en een raar gevoel te hebben. Wat goed dat je therapie doet! Ga daar mee door en spreek alle, ook niet aardige dingen uit!
Ik kan alleen maar spreken uit eigen ervaring en van mensen om mij heen maar vaak moet je het ideaal beeld dat je hebt over hoe je ouders zijn bijstellen naar de werkelijkheid en daar de goede dingen uit halen. Alle hoop dat ze helemaal gaan veranderen moet je kunnen loslaten en dat je bent niet meer afhankelijk van hun gedrag, want je hebt je eigen leven, waarin jij de regie hebt. Wat mooi dat je daardoor ze nu weer kan toelaten in je leven op jouw manier, voorzichtig en neem de tijd. Zij zullen misschien veel energie eisen en meer dingen willen van jou, bescherm jezelf en houd je grenzen. Zo kan er balans komen tussen contact met je ouders en behoud van je eigen goede leven. Probeer je ook te richten op toekomstplannen zonder je ouders.

Betreft je toevoeging; je problemen kunnen ten grondslag liggen in je jeugd, daar zijn goeie specialisten voor in Nederland die je daarbij kunnen helpen, maar dan moet je wel duidelijk zijn in je klachten, angsten en gedachtes! Als je het idee hebt dat ze je niet kunnen helpen met depressie/ angst etc vraag dan naar een ander of zoek andere hulp.

Je kunt hier op GV ook veel vragen kwijt en het helpt ook op andere verhalen/ meningen te horen, het is echter wel anoniem en niet consequent, maar kan wel iets toevoegen aan het uiten van je gevoelens. Want nogmaals jij hebt de regie over je eigen leven, probeer jezelf daarin te helpen en geef niet op met hulp zoeken!

Het heeft weinig zin je af te vragen of je problemen aan je ouders liggen.
Jij hebt ze, jij moet er van af. Daar ben je duidelijk druk mee bezig en dan borrelen dit soort vragen vaak juist op.
Je hebt al eens met je ouders gepraat, duidelijk gemaakt dat het je pijn heeft gedaan, zij hebben spijt.
Het kan zijn dat er niet meer in zit, dat je het verleden maar af moet sluiten en moet accepteren dat het verleden een hoop nare kanten had, maar dat het nu NU is.
En vergeven is iets anders dan net doen of er niets gebeurd is. Maar je moet wel verder, en daar ben je mee bezig.
Houd vol!

Ik merk dat je erg in de dubio zit. Je wilt namelijk door met je leven en in de toekomst kunnen gaan denken. Echter is je beeld nog erg gevormd door je verleden en daardoor ziet je toekomst er minder rooskleurig uit.

In mijn optiek kan je goed naar je huidige leven en een mogelijke toekomst kijken als jij de invloed van je verleden begrijpt en daarmee vrede kunt hebben.

Het kindje in je heeft nog erg veel moeite met wat hem is overkomen in jouw verleden. Het kind is blijven hangen en is nog steeds bang en kwaad.
Wat het kind echter niet kan zien is waarom je ouders op die manier met hun leed zijn omgegaan. Iets wat jij nu als volwassene wel zou kunnen. Daar ligt nu waar JIJ en je kind kunnen samenkomen. Want jij kunt jouw kind vertellen hoe het zit en je kind hiermee steunen in de pijn die het nog steeds ervaart.

Het is hierbij heel belangrijk om je ouders anders te gaan bekijken. Meer gaan zien welke leed ze dragen en waarom zij geen andere keuzes hadden dan naar de alcohol te grijpen. Ook zij waren een slachtoffer van hun leven net zoals jij dat bent geworden. Jullie zijn dus allemaal een slachtoffer en hebben daarin meer gemeen met elkaar dan dat je gedacht zou hebben.
Daarmee kan je misschien meer compassie vinden voor jezelf maar ook voor je ouders. Vanuit die compassie kan je misschien meer gaan zien waar je ze juist dankbaar voor bent. Van daar uit kan je misschien meer richting de liefde gaan werken en dat je die liefde aan je ouders kunt gaan geven. Want zij hebben veel liefde nodig, liefde die hun leed en pijn helpt verdragen. Door hun daarin te helpen, help je ook jezelf, aangezien jij ook veel leed en pijn hebt moeten verdragen. De leed en pijn welke direct afstamt van die van je ouders.

Jullie zijn allemaal het slachtoffer van jullie eigen verleden. Jij, maar ook je ouders. Dat is een begin, een overeenkomst en een band die jullie samen hebben.