Hoe kan het dat je familie het laat afweten als je borstkanker hebt. Daarvoor waren we gewoon een hechte familie.

Omdat ze in 1e instantie nog niet weten,hoe ze zich moeten gedragen in zo'n situatie. Waarschijnlijk draaien ze nog wel bij. Onderneem ook zelf wat actie in hun richting. Ik wens je veel sterkte.

Ze weten niet hoe ze ermee om moeten gaan pure angst het is sneu maar je zult ze moeten opvoeden. vrees ik dus kruip niet in je schulp.

Sommige mensen vinden het moeilijk om er over te praten. Sommige mensen denken dat jij het moeilijk vindt om er over te praten. En weer anderen denken dat het wel overgaat als je er niet over praat (Kop in zandmethode) praat met iemand uit je familie die je het meest vertouet en vraag wat de echte reden is, dat er niet over gepraat wordt

Mensen weet niet hoe ze er mee om moeten gaan,en blijven erg genoeg,het liefst uit de buurt. Dit is niet alleen bij jouw ziekte ook bij andere ziekte's. Bang en angstig om emoties mee te maken,terwijl je juist in zulke tijden je familie nodig hebt! Heel veel sterkte!!

Dat kan een soort ontkenningsfase, ontkenningsgedrag zijn. Als je er niet over praat, bestaat het niet. ongelooflijk, maar werkelijk, er zijn mensen die zo in elkaar zitten. ze bedoelen het niet eens kwaad. verder kan het ook een combinatie zijn met angst om iets verkeerds te zeggen. ook kan het zijn dat ze totáál niet weten wat 't inhoudt, en dat ze 't onderschatten. die denken: borstkanker? zieke borst eraf en klaar. alsof 't om een snotje gaat, of rotte kies. dat komt er dus ook nog bij: dan bèn je al ziek en beroerd, krijg je ook nog gedoe met mensen die het niet eens snappen! dat is vervelend. hopelijk heb je ook mensen die wel begrip hebben. focus je daarop en laat je niet te veel afleiden door de tegenvallers. in een rottijd leer je je mensen kennen.

Als een mens leed overkomt, is het een beetje jammer en soms ook moeilijk, dat je je troost zelf moet opgraven. Vraag om troost, praat zelf zo open mogelijk over je ziekte, zonder het langdradig te maken. Praat ook over hun leven, toon belangstelling. Heb het over de werkelijke dingen die ertoe doen. Geen materiele. Je zult zien dat mensen het heerlijk gaan vinden bij jou. Ze kunnen zichzelf zijn, hun buitenkant laten vallen, want die doet er bij jou niet toe, en jou troost geven. Er ontstaat dan een nieuwe liefde voor je! Ik heb dit al een paar keer mee mogen maken bij vriendinnen die ernstig ziek waren. Zelf heb ik bij een rampspoed in mijn leven ook diezelfde openheid betracht, en er veel voor terug gekregen. Overigens veel sterkte!!!

Lijkt mij een vorm van angst, iets van bij ons gebeurd dat niet. En ik vind dat zeer kwalijk, daar niemand om zo ziekte vraagt. Veel sterkte.

waarschijnlijk kunnen ze hier niet mee omgaan, en willen ze er niet mee geconfronteerd worden. Harstikke erg natuurlijk, omdat je juist in zulke tijden heel veel sterkte nodig hebt. veel sterkte in ieder geval

Ze vinden het juist heeeel erg. Zo erg dat ze er geen raad mee weten en denken: misschien valt het nog mee. We horen het wel als het echt erg gaat worden. Ze houden het liefst vast aan hoe het was: gezellig en knus met elkaar. Er mag niets tussen komen. Het is natuurlijk niet reëel en de persoon in kwestie voelt zich alleen. Het is juist goed er wel over te praten en ze er mee te confronteren, maar dan op zo'n manier dat het overkomt.

Kan het zijn...dat zij juist denken...dat jij er niet over wilt praten? En laat jij ook je verdriet zien aan je familie? Kun je dat tonen? Of doe jij zelf ook net of er niets aan de hand is...want dan zal er niets veranderen. Openheid doet openen. Makkelijk gezegd hoor...niet achteruit kijken maar alleen vooruit...puur rationeel beredeneerd. Maar waar zit het gevoel? Is dat er wel? Of leer je nu pas echt je familie kennen. In nood. Wat vaker gebeurd he...in nood leer je vrienden kennen maar ook familie. Ik hoop dat dit laatste niet het geval is uiteraard. Ik denk dat ze bang zijn...om erover te beginnen. Ze willen jou niet kwetsen. En juist door te zwijgen ...kwetsen ze jou. Dus dat moet je hen duidelijk zien te maken. Huil gerust...als je daar behoefte aan hebt. Wie er ook bij zit...maakt niet uit. Genoeg reden om te huilen. Dat is niet zomaar iets. Gun ze de tijd en open zelf...de deur met woorden. Maak het zelf bespreekbaar...zodat mensen zien en weten dat je het aan kunt. Pas dan ...zal men er wat over durven gaan zeggen. Veel geduld en sterkte.