Waarom willen er zoveel mensen kinderen?

Simpel, het is biologie.

Evolutie.
Het willen van kinderen zit ingebakken in onze genen. Het stelt het overleven van de soort veilig.

Als het willen van kinderen ook maar enigzins ingebakken zit in onze soort (en dat is wel logisch als je kijkt naar het belang van deze eigenschap voor de soort), zullen mensen die geen kinderen willen en dus geen kinderen krijgen, vanzelf aan het kortste eindje trekken en uitsterven.

Jouw eigenschap 'ik wil geen kinderen' wordt niet doorgegeven en verdwijnt daarmee.

En daarnaast: Het hebben van kinderen voor veel mensen een manier om voor zichzelf onsterfelijkheid te verkrijgen: ze leven voort in hun kinderen. Het is leuk om te zien hoe jouw nageslacht de wereld bevolkt. Mensen zijn trots op hun kinderen en het geeft ze een (aanvullend?) doel om voor te leven. 'Mooi he, hebben wij helemaal zelf gemaakt.'

Het is gewoon fijn om kinderen op te voeden.
Elke leeftijd heeft zijn eigen charmes. De pubertijd is soms even moeilijk, maar je krijgt zoveel terug van je kinderen.
Ik vind het helemaal top om ervoor te zorgen dat de kinderen een onbezorgde kindertijd hebben en overal van kunnen en willen genieten.
Ik heb wel eerst gedaan wat ik graag wilde doen zoals veel en verre reizenmaken, stappen en een leven vol lol.
Nu geniet ik van de kinderen.

Dit is natuurlijk voor iedereen weer anders en ik begrijp jou standpunt ook wel. Wie weet ga je er nog eens anders over denken.

Maar waarom mensen kinderen nemen lijkt meer van het hoort erbij anders is het gezinnetje niet compleet.
vaak worden er ook kinderen genomen om het huwelijk te redden.

Je bent niet de enige die dat niet wil, maar de maatschappij maakt altijd veel heisa over kinderen en 'trotse ouders' en trotse grootouders' zijn al helemaal niet te pruimen. Je merkt wel, dat nagenoeg alle ouders jaloers zijn op mensen zonder kinderen.
Het hebben van rustige, slimme en sociale kinderen met een kinderoppas, zonder problemen met opvoeding, opleiding en drank en drugs, is buiten kijf een leuk ding.

Ondanks jou waterdichte motivatie om geen kinderen te willen, gelden al die argumenten voor heel veel mensen niet. En hoe gek het ook klinkt, wél gewoon kinderen willen (wat feitelijk tot voor enkele tientallen jaren het logische gevólg van een relatie was) is nog steeds de meest normale, natuurlijke gang van zaken. Het 'hoort bij het leven', zal ik maar zeggen. Ook als dat geen bewuste keuze is geweest.

Ik moet er niet aan denken mijn leven levenslang kunstmatig op zoveel verschillende manieren te moeten opvullen uit angst dat er in de gewone routine wel eens een mindere dag zou kunnen zitten. Je past je kinderen ook niet aan je leven aan, maar je leven aan je kinderen, en aangezien je leven geen status quo is maar voortdurend veranderd, verander je ongemerkt mee. je groeit er in. De kosten vallen erg mee (zeker als je niet zo veel op vakantie gaat), en kinderen doen wel meer dan huilen en krijsen - gelukkig.

Wanneer je eenmaal kinderen hebt, verandert je leven en je relatie voortdurend, in het tempo met je kinderen mee. Ik zou mijn leven beslist niet meer kunnen én willen vullen met de dingen die ik leuk vond toen in 20 was ; die tijd is geweest, en al die honderdduizenden leuke dingen van daarna, waarvan de kinderen onverminderd een onderdeel waren, zou ik dan niet meegemaakt hebben. Brrr...een beangstigende gedachte. En dan niet alleen de 'evenementen' die je meemaakt, maar ook de groei, de fasen in je relatie, de uitdaging en de afwisseling en vooral de enorme bevrediging die het voorbereiden van nieuwe jonge mensen op de wereld met zich meebrengt. Ik zou me geen nuttiger leven kunnen voorstellen, al ging ik elke wéék op vakantie naar een of ander exotisch oord.

Het is niet dat ik mezelf niet zo belangrijk vind ofzo dat kinderen wel op de eerste plaats mogen komen : integendeel. Het is gewoon een fase die bij het leven hoort, en waar ik uithaal wat er in zit. En dat is nogal wat. Ik denk dat dat voor de meeste ouders zo geldt. Kinderen szijn geen huisdieren of hobby, ze zijn een onlosmakelijk onderdeel van (de voortgang van) het leven.

Niet dat ik iedereen die geen kinderen wil zielig of egoistisch vind, absoluut niet, maar ik ben wel heel blij dat ik er nooit over nagedacht of getwijfeld heb. Dan is er later ook niks om spijt van te krijgen.

Omdat bij de meeste vrouwen op een bepaald moment de biologische klok gaat tikken. Ik zie dat nu bij mijn dochter van 25 ook. Je moet er als vrouw in ieder geval over nadenken of je kinderen zou willen of niet , omdat je ze na een bepaalde leeftijd niet meer kunt krijgen. In jouw leven passen misschien geen kinderen, maar in het leven van heel veel anderen wel. Je noemt alleen de 'nadelen' van het hebben van kinderen; maar voor anderen is een kind krijgen en het mogen opvoeden iets geweldigs. En gelukkig leven we nu in een tijd dat ieder die keuze bewust kan maken. Behalve dan mensen die graag kinderen zouden willen maar die ze niet kunnen krijgen.
Dus als jij er geen probleem mee hebt dat jij ze niet wil, is het ook geen probleem dat een ander ze wel wil.
Ik ben overigens moeder van een dochter en pleegmoeder geweest van 2 meisjes en 2 jongens.

als ze later oud zijn hebben ze iemand die voor hun wil zorgen

Omdat genen sterker zijn dan verstand. Resultaat is al meer dan 6 miljard kinderen op deze planeet.

Daarbij gelden in andere landen andere reden: kinderen kunnen je helpen bij je werk, en kinderen zorgen later voor je als je ouder bent. En kinderen hebben geeft status in sommige culturen. En zo zijn er nog wel meer argumenten voor (maar ook tegen).

Voortplanting is een heel basale behoefte van levende wezens. Juist een beslissing om je *niet* voort te planten is bijzonder.