Hoe kan je op een gezonde manier je kind loslaten als je daar moeite mee heb?

Loslaten wordt meestal mee bedoeld dat ze het huis uit gaan en er zelf voor gaan staan. Veel mensen vinden dit moeilijk. Ik zou het een beetje op zn beloop laten, wel hulp aanbieden en duidelijk maken dat de deur altijd open staat maar niet te veel opdringen. Als je kind volwassen is moet hij of zij zelf stapjes gaan nemen, ze moeten zelf de ervaringen ervaren.
Het vetrdrietige of moeilijke kan zijn dat je weet dat ze je nu niet meer altijd nodig hebben en dat je niet altijd meer zal zien er veranderd namelijk een groot deel van een leven als je op een andere plek, uit elkaar gaat wonen.
Het is vast niet meer zo dat je elkaar nooit meer ziet :-) je kan zelfs een heel andere band krijgen met elkaar.

Loslaten begint al heel vroeg, op het moment dat je je kind dingen zelf laat doen om te ontdekken wat het allemaal zelf kan en ook wat het niet kan. Als jij in de speeltuin niet meer achter je kind aanrent om het te behoeden voor een blauwe plek, als je je kind zelf naar school laat lopen zonder toezicht, als je het met stiften laat spelen zonder dat je er bovenop zit.
Zo maakt je kind steeds kleine stapjes richting zelfstandigheid. Soms doet dat pijn omdat je zo graag het allerbelangrijkste in het leven van je kind bent. Maar dat ben je niet; het allerbelangrijkste in het leven van je kind is je kind zelf en het leert het meeste van zijn eigen fouten. En dat weet je, maar dat wil je niet altijd onderkennen.

Toegevoegd na 4 minuten:
Je zult dus soms bewust een stapje terug moeten doen; niet er naast gaan staan als het de glijbaan op klautert, niet er achteraan rennen als het z'n jas vergeet, niet betuttelen als het kamers aan het zoeken is, maar liefdevol terzijde staan met tips en adviezen. Maar niet te veel tips en adviezen want het leren moet echt van de eigen ervaringen en fouten.

Als je kind groter is en aan het puberen is, zal het in verzet komen tegen jouw goedbedoelde tips en adviezen. Hoe meer je jezelf er mee bemoeit en hoe minder vrijheden je kind krijgt om eigen fouten te maken, hoe harder je puber zal proberen bij je vandaan te komen.

Iedereen heeft recht op z'n eigen fouten.

Een kind loslaten is heel lastig. Op een gegeven moment gaan je kinderen hun eigen leven leiden, en hun eigen ervaringen opdoen.
Ook al zie je het vaak fout gaan, je mag waarschuwen, maar ze moeten toch hun eigen levenslessen leren.
Opvoeden is eigenlijk al loslaten.
Maar moeilijk is het, mijn vrouw kreeg allerlei klachten en problemen toen onze zoon de deur uitging.
Haar leven draaide altijd om hem, verzorgen, praten, beredderen.
Ze viel toen in een gat.
Nu pakt ze haar leven weer op, en vind het ook wel fijn dat ze nu ook andere dingen kan gaan doen, die ze eerst niet kon.
Het verstandigste is om tijdens de opvoeding van je kind al te wennen aan het idee dat hij of zij straks zijn eigen gang gaat, zodat je al afstand kan nemen.

Een kind dat je van klein hulpeloos hummeltje hebt opgevoed, al die eerste dingetjes hebt geleerd, eerste
stapje, eerste hapje, eerste woordje, kortom alles voor de eerste keer hebt meegemaakt, waar je zo`n overheersend gevoel van liefde bij hebt, dat zo afhankelijk van je was en steeds wat meer daarvan verliest in zijn/haar weg naar volwassenheid. Je kent je kind door en door en leeft met alles mee wat weer nieuw is voor jullie allebei. Hogere school, zelfstandigheid, eerste brommer, eerste liefde, eerste liefdesverdriet, eerste buitenlandse reis zonder ouders enz. Een heel groot deel van je leven heb je samen met je kind doorgebracht. Je bent zo aan de dagelijkse vaste momenten samen gewend, dat het heel erg wennen is als datzelfde huis ineens dat kind moet missen. Die vaste rituelen, de interactie die er altijd was.
Je weet dat je dat kind moet loslaten om dat te doen waarvoor jij hem/haar hebt 'opgeleid' namelijk jouw leven weer verder leven, want opvoeden is in feite verder leven.
Als je weet dat je kind de goede basis heeft meegekregen,
niet van de wal in de sloot springt, goede inzichten heeft,
met geld om kan gaan en een gezonde levensinstelling heeft, zelfstandig is en zelfverzekerd, kortom, als je hem/haar met een gerust hart op de wereld kan laten storten, pas dan kan je hem op een gezonde manier loslaten. Maar het blijft toch altijd een beetje moeilijk, ook al weet je dat je je geen zorgen hoeft te maken.

Kahlil Gibran heeft er in zijn prachtige boek "De Profeet" het volgende over geschreven. Als je je dat realiseert heb je er misschien minder moeite mee. Ik wens je veel wijsheid en sterkte.
_________________
En hij zei:
Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van 's levens hunkering
naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen,
want hun zielen toeven in het huis van morgen,
dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen gelijk hun te worden, maar tracht niet
hen aan jou gelijk te maken.
Want het leven gaat niet terug,
noch blijft het dralen bij gisteren.
Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen
worden weggeschoten.
De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige,
en hij buigt je met zijn kracht opdat zijn pijlen
snel en ver zullen gaan.
Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter
een vreugde voor je zijn:
want zoals hij de vliegende pijl liefheeft,
zo mint hij ook de boog die standvastig is.
________________________
Kahlil Gibran, De Profeet

Vanaf de geboorte laat je al los.
Het kind staat los van je lichaam.



Ik denk dat je voor jezelf de balans moet maken waar je moeite ligt om los te laten.
Denk je oprecht dat je kind aan bepaalde stappen nog niet toe is? Of zit er een overbezorgdheid van jou kant?
Of is er iets anders waarom je het moeilijk vind om los te laten.....

Groeien is vertrouwen geven aan elkaar. Ik geloof in je dat je het kunt!Ik zie je, en sta je bij als je me nodig bent. Daar krijgt je kind een stevig basis vertrouwen in zichzelf.
En uiteindelijk is dat wat we willen toch?

Als een baby geboren is, is het in eerste instantie helemaal afhankelijk van zijn ouders/verzorgers. Gedurende zijn/haar leven wordt het kind steeds zelfstandiger om tot slot zelfstandig te kunnen functioneren. Elke keer dat het kind iets zelf wil doen, zal de ouder/verzorger het kind dus ruimte moeten geven om zich te ontwikkelen en op die manier het kind steeds verder los moeten laten.
Eigenlijk moet je dus juist heel fijn dat je het kind weer wat meer los moet laten, want het betekent dat het goed gaat met de ontwikkeling van je kind.

Toch is loslaten niet altijd makkelijk, want je houdt over het algemeen zo vreselijk veel van je kind dat je het liefst alles voor het kind zou willen doen en het de hele dag zou willen beschermen voor alle mogelijke gevaren. Dit is ook waarom dit 'loslaten' zo moeilijk is. Je hebt minder grip op het leven van je kind en kan hem/haar dus minder beschermen.

Als je moeite hebt met dit 'loslaten' moet je proberen verder te kijken dan dit moment en jezelf goed voorhouden waarom je het loslaat: Je wilt namelijk een kind hebben dat gelukkig wordt en zich later zelfstandig in de maatschappij staande kan houden. Probeer elke keer als je kind weer een stukje hebt losgelaten ook te bekijken wat er nu gelukt is. Denk bijv.:Wat fijn, het kind kan nu al zonder mij naar de kinderopvang of peuterspeelzaal; wat fijn het kind kan al zelfstandig naar school; etc. En probeer je te realiseren dat als er van dit 'loslaten' geen sprake was dat je dan meer reden had om je bezorgd te maken.

Loslaten betekent in principe dat er weer een stukje van de ontwikkeling van het kind 'gelukt' is en dat het nu in staat is om bepaalde dingen zonder jou te volbrengen.
En uiteraard doet dit loslaten soms pijn omdat je uit liefde voor je kind eigen 'alles' voor hem of haar wilt doen en betekenen. Toch moet je jezelf op zo'n moment eigenlijk feliciteren, want je kind heeft weer een stap gezet op weg naar de volwassenheid en dit is heus met behulp van jou gebeurd.

loslaten is zeker niet gemakkelijk ... Sta zelf in het kleuteronderwijs en krijg nogal vaak te maken met het woord"loslaten"... Ouders geven hun kostbaarste bezit uit handen en kijken met een bang hart naar wat komen zal.
Het lijkt voor de ouders soms moeilijker dan voor de kids.
Nu ikzelf een zoontje heb begrijp ik pas het gevoel..
Je kinderen zijn gewoon je engeltjes en niemand op de wereld kan ze beter beschermen , verzorgen en lief hebben als jijzelf.. Daarom is het zo moeilijk om ze uit handen te geven...

Heb ook al gemerkt dat de gedachte om ze los te laten groter is dan ze daadwerkelijk los te laten...

Ik raad je daarom zeker aan om het "loslaten" in kleine stapjes te ondernemen .

Ik weet niet of je het over grote kinderen (pubers) of kleine kinderen hebt maar de kunst is om langs beide kanten een vertrouwd gevoel te krijgen bij het loslaten..
Een gevoel dat ze steeds kunnen terug vallen op jou.

Je zal zien dat het heus wel meevalt , iedereen moet er trouwens door ...
Ze teveel beschermen geeft ook geen gunstig effect in de toekomst , ze zullen veel minder zelfvertrouwen hebben en geraken sneller in paniek..
Hun zelfredzaamheid wordt zo niet gestimuleerd.

- Daarom bij grotere kinderen ; duidelijke afspraken ,
regels naleven om ongerustheid te voorkomen...
Veel praten (waarom en waarom niet)

- Bij kleine kinderen; eerst samen dan korte periodes
alleen laten proberen..
Niet angstig overkomen , kinderen voelen dit snel
Stimuleren en aanmoedigen bij het zelfstandig kunnen.


En ja , helaas zal elke liefhebbende ouder zijn ogen af en toe moeten sluiten....

Je moet aanvaarden dat je kind het huis verlaat en geheel( nou ja)op eigen benen gaat staan.Aan de éne kant maak je je zorgen of hij/zij zich wel zal redden in de grote en soms boze buitenwereld en aan de andere kant mis je de drukte in huis(het lege nest syndroom). Je moet rekenen,dat het een fenomeen is,dat al vele eeuwen voorkomt en uiteindelijk komt alles weer op z'n pootjes terecht!

Zelf ben ik nu 16 en dat vind ik zelf natuurlijk al een goede leeftijd dat me ouders mij wat vrijer laten leven en dat ze me al een beetje gaan loslaten. Ik zou het zelf erg waarderen wanneer ik zie dat mijn ouders laten zien dat ze er op vertrouwen dat ik voor mezelf kan zorgen. Wij, kinderen weten wel dat onze ouders om ons geven. Dat heeft dus niks te maken met het las laten van ons. Ik snap dat ouders het moeilijk vinden. Het zal aan het begin zeker weten heel moeilijk worden en het zal misschien niet gelijk goed gaan, maar je moet er dus in vertrouwen dat het kind het zelf echt red.

Ik snap dat je het lastig vind, kinderen groeien blijkbaar snel op of zo, maar denk er aan: jij bent toch ook jong geweest? laat het los. Ze kunnen het zelf ookwel!

Ik heb altijd geleerd dat je een kind 'even' mag lenen. Je mag het dingen leren en als hij of zij er klaar voor is moet hij of zij het zelf doen.
Elk stapje dat het kind doet moet je het kind al loslaten. Niet pas als het kind van het nest vliegt.
Het is geen eigendom. Je mag het lenen en liefhebben.
Sterkte met het loslaten.

Ik heb weleens gehoord, dat je je kind anders moet gaan vasthouden. Je kind kind helemaal loslaten doe je gevoelsmatig nooit, ook al gaat hij of zij op een eigen plekje wonen.

Opvoeden tot zelfstandigheid begint al vrij snel na de geboorte.
Daar help je jezelf en je kind het beste mee.
Goedbedoeld en uit liefde - bemoeienis en te veel bescherming en te veel verwenning, daarvan krijg je onzelfstandige volwassenen.
Dat wil je toch niet voor je eigen kind?

"Ik zou je in een doosje willen doen".
Dat is geen liefde, dat is bezitterigheid.

En aan/door bezitterigheid en aan betutteling worden veel kinderen bedorven.
Mensen die hun kinderen niets kunnen weigeren en maar alles voor dat kind blijven doen en blijven regelen....
Of voortdurend alles vergoeilijken met "ach het is maar een kind", die denken vast dat ze dat uit liefde doen.
Maar bij liefde hoort ook: loslaten, niet bezitten, niet verwennen, niet betuttelen.

Je hoort je kinderen op te voeden tot zelfstandige wezens en volwassen personen.

Ik ken volwassenen die maar niet los kunnen komen van hun ouders. Mannen en vrouwen die geen beslissing durven nemen zonder hun pa en/of ma te raadplegen. Vrouwen die een haat-liefde verhouding hebben met hun moeder.

Dat wil je toch niet voor je kind?

straks denk je alleen maar aan de voordelen,dan wil je niet meer terug

Loslaten is vaak moeilijk, omdat een moeder vaak zo gewend is om te zorgen, dat ze tegen de tijd dat de kinderen het huis uit gaan, vaak vergeet dat haar kind dingen al zelfstandig kan. Ook is het vaak zo dat een moeder haar kind wil beschermen voor fouten. Plus, als kinderen het huis uit gaan, kan dat een leeg gevoel achter laten. Er was immers altijd leven in huis. En moeder leefde 18 jaar lang (of nog langer) voor haar kind, en zette haar eigen behoeftes vaak opzij. Het voelt ineens heel raar wanneer je als moeder ineens weer op jezelf gewezen bent als je kinderen uit huis zijn, of je niet meer zo nodig hebben.

Om kinderen beter los te kunnen laten, kun je je misschien het beste richten op wat het oplevert. Dat je kind zelfstandig is, wil zeggen dat je doel is bereikt! Het is je gelukt! Als je je kind los laat, wil ook zeggen dat je het kind vertrouwen geeft. Ondanks dat het kind fouten zal gaan maken, heeft het kind duidelijk behoefte aan iemand die in hen gelooft en vertrouwt. Bedenk je dat het vertrouwen van een moeder in haar kind heel veel invloed heeft op het kind.

Het kan ook helpen om, als dat mogelijk is, het met je eigen ouders te bespreken, hoe zij jou vroeger ooit losgelaten hebben. En gesprekken met je kind te hebben over loslaten en vertrouwen. Verder helpt het misschien ook om zelf dingen te gaan zoeken waar je plezier in hebt en je rust vind. Het word tijd om ook weer eens aan jezelf te denken, en het vertrouwen te krijgen dat je kinderen zichzelf kunnen redden, en dat je relatie met je kind nu op een heel ander level komt te staan (wat juist heel erg leuk kan zijn!)

Daar groei je naartoe.
Stukje bij beetje laat je het kind los.
Denk hoe je zelf was vroeger en hoe vervelend je het vond dat je niet mocht van je ouder.. maar daarintegen dat het soms ook wel goed wat om wat geremd wordt in je doen en laten omdat je eigenlijk te snel wilt als puber zijnde.
De ene is sneller aan iets toe als een ander, je kunt niet bij de geboorte al bepalen dat ze pas met 18 jaar mag stappen want elk kind is verschillend.
Probeer samen comprimissen te stellen, haar of hem vasthouden werkt tegen en te snel loslaten werkt ook tegen.
Luister naar je gevoel, die is altijd goed.

Toegevoegd na 1 minuut:
niet +s