Wat als je man zegt dat het voorbij is maar toch wil dat je nog thuis blijft wonen omdat hij het niet over zijn hart krijgt om me buiten te zetten?
We zij 10 jaar getrouwd en blijkbaar zonder dat ik het wist is mijn man al meer dan 2 jaar ongelukkig, hij liet daar weinig van zien en als ik iets merkte zei hij dat het door het werk kwam dat hij zich slecht voelde.
Nu sinds mijn voetoperatie 6 weken geleden deed hij echt afstandelijk, zo erg dat ik me vragen stelde tot hij op een nacht niet naar huis kwam dan sloegen bij mij de stoppen door, hij sprak toen nog amper met mij. Ontrouw was het eerste waar ik aan dacht. Ik ben zelfs zijn auto gaan zoeken om het zeker te weten. Hij blijft beweren van niet.
Deze avond gingen we eten om onze 10de trouwverjaardag te vieren samen met onze zoon, ik heb nog nooit zo een gespannen sfeer meegemaakt en dan kwam het eruit dat het allemaal voorbij is. Als ik vraag: en nu? Zegt hij dat hij het niet weet maar me niet buiten wil zetten.
Ik kan zo toch niet verder, het doet zo'n pijn omdat ik niks voelde aankomen.
Hoe blijf je onder 1 dak wonen als je weet dat het over en dan liefst zonder ruzie? Ik weet het allemaal niet meer.
Ik heb enkel nog mijn vader en mijn schoonouders, en durf die mensen daar niet echt mee lastig vallen.
Ik moet toegeven dat er nu al momenten zijn dat ik opgelucht ben omdat ik nu duidelijkheid heb.
Nu moet ik proberen om een hele hoop praktische zaken te regelen, ik ben al 12 jaar huisvrouw en heb dus geen eigen inkomen, dus moet ik wel in ons huis blijven wonen. We wonen gelukkig groot dus als het nodig is kunnen we elkaar perfect ontlopen.
Ik weet niet of het een goed idee was maar ik ben zo eerlijk mogelijk geweest met onze zoon.
Het wordt inderdaad eens tijd dat ik terug leuke dingen ga doen, nieuwe mensen leren kennen, ik begin zelfs moed te krijgen voor nieuwe uitdagingen.
Jullie reacties hebben me echt terug wat hoop gegeven, maakt niet uit hoe het ook eindigt, ik moet nu aan mezelf en mijn zoon denken en het kan alleen maar beteren.
het is goed dat je eerlijk was tegen je zoon, maar zeg er ook bij dat het jouw versie van de feiten is.
zoals ik al in mijn antwoord schreef, ga inderdaad leuke dingen doen. fijn dat deze ervaring je terug impulsen geeft. Ik denk eerlijk gezegd dat juist dit positief is in dergelijke situaties.
ongeacht hoe het verder loopt, je bent toe aan meer afstand van hem, en hij aan meer afstand van jou, innerlijke afstand bedoel ik. Dat houdt ook in : dingen doen zonder hem.
Je hoeft hem niet te ontlopen. hij heeft je een geschenk gegeven door je aan te zetten terug te voelen dat je nieuwe uitdagingen wil.
doe gewoon, hecht er niet teveel gewicht aan aan deze situatie. doe gewoon zoals je altijd deed. natuurlijk wat vervelend als je niet weet of je nu ook nog voor hem moet koken en wassen e.d.. Een man die écht in zichzelf geklapt is kan zich diep van binnen schamen voor wat hij voelt. Hij zal dan soms niet willen dat je nog voor hem wast of kookt.. Dus zeg gewoon dat je dat nog voor hem wil doen, en als hij een keer elders wil eten of dergelijke dat hij dat dan op voorhand wil zeggen. Gewoon zakelijk. en àls hij dat dan zegt, antwoord je gewoon "oké" en kookt iets heerlijks voor jezelf en je zoon.
Dit vergt waarschijnlijk heel veel van je krachten, maar het is de enige weg om hieruit te geraken.
Mocht er een andere vrouw in het spel zijn (wat ik, zoals ik in mijn antwoord schreef, niet vermoed. maar ik heb natuurlijk geen kristallen bol) zou het ook een manier kunnen zijn om te vluchten. Maar zover zijn we nog niet... geen zorgen voor de tijd zou ik zeggen.
En daarna: tel je zegeningen, kijk wat er nog te repareren is. Als het alleen gemakzucht is van jouw man dat hij niet van je af wil (want het is natuurlijk wel handig, zo iemand die zorgt dat er gekookt wordt en dat het huis aan kant is en die ook nog beschikbaar is voor een potje rollebollen ook al zit 't gevoel er eigenlijk niet meer), dan zou ik mijn koffertje pakken. Maar ooit zijn jullie wel verliefd op elkaar geworden en was er een klik. Waar is die gebleven?
En ik denk dat het deugd zal doen aan beiden. De man zal zich vrijer voelen en minder verantwoordelijk, de vrouw zal idd mensen leren kennen enz... Idd de grootste meerwaarde, los van het financiële.
Dat andere kàn m.i. niet "daarna". De situatie is nu, dus er moet even alles tegelijk. Ik denk dat het gevoel van de man ondergesneeuwd is, maar er nog wel degelijk is. Hij zegt eigenlijk niet "ik hou niet meer van je", maar wel "ik ben niet gelukkig". Het is een noodkreet. Het lijkt me niet de man die dan rustig kan vertellen wat er scheelt en ook zijn deel in ogenschouw neemt. Dat zijn dan vaak de mensen die alles overboord gooien als ze zich slecht voelen, denkend dat dit door de partner of het werk of gelijk wat komt (dus niet aan henzelf ligt, behalve in de zin van "ik ben altijd zo goed geweest en kijk nu wat het leven me aandoet. maar zo lijkt hij me ook niet). Deze man projecteert alles op de relatie, alsof hij hier geen deel in is. Om een relatie bloeiend te houden moet je met beiden inspanningen doen. Eens samen alleen een weekendje erop uit, eens een avondje weg... zodat je weer de vlinders in je buik voelt. Nu denkt de man wellicht dat hij heel veel gedaan heeft, door elke dag te gaan werken en voor zijn gezin te zorgen. En de vrouw de luxe heeft om thuis te blijven dank zij hem.
Dat is de manier waarop sommige mannen naar dergelijke situaties kijken. Het is belangrijk ze erin te erkennen, want daar wringt het schoentje soms: de man voelt zich te weinig erkent als man. En de vrouw voelt zich te weinig erkend als vrouw. John Gray legt dat zo mooi uit in zijn boeken.
Dat "zelfstandiger worden" mag trouwens geen "zet" zijn om hem een lesje te leren. Dat escaleert de boel. Een man heeft, net als een vrouw, behoefte aan iemand die hem begrijpt en aanvaardt. Alleen is deze man niet zo communicatievaardig lijkt me. Hij kan niet zeggen bv. "ik voel me vastzitten in deze situatie, ik heb enkel nog het werk en mijn gezin. Kunnen we er samen eens naar kijken?" Dus een hele klus om hem dan te begrijpen. Aanvaarden kan wel, in de zin dat vraagsteller gewoon moet aanvaarden dat de situatie is zoals ze is en zich er innerlijk kan van los maken en hem even laten betijen.
Er is hier zuurstof nodig, eerst wat afstand, dan een andere aanpak waarbij de vrouw meer voor zichzelf doet en ze samen leuke dingen plannen als koppel.
Ik voel niet aan dat dat de man is die een huishoudster zoekt waar hij ook eens mee kan neuken. Natuurlijk ... als het zo enige maanden zou duren (wat ik niet verwacht) kan ze beter andere oplossingen zoeken. Als ze tegen dan financieel zelfstandig is, kan ze dan overwegen om weg te gaan. Maar zover zijn we m.i. nog niet.
Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.