Wat als je man zegt dat het voorbij is maar toch wil dat je nog thuis blijft wonen omdat hij het niet over zijn hart krijgt om me buiten te zetten?

Heb je een koophuis, overleg dan rustig wie er blijft en wie er gaat. Heb je een huurhuis, vraag hem dan zo snel mogelijk een ander onderkomen te zoeken, dit is beter voor jullie en jullie zoon (ik neem aan dat hij bij jou blijft), waar hij hopelijk ook het beste mee voor heeft. Voor kinderen is een scheiding ingrijpend, dit kun je inderdaad een heel eind verminderen door ruzie uit elkaar te gaan. Je bent gekwetst, hij heeft je teleurgesteld, je bent verdrietig, onmacht voel je. Kijk even aan hoe het gaat, mogelijk kun je dit wel aan, nog een tijdje samen in een huis, je ergert je meestal minder aan een ander als je weet dat je niet te lang met hem/haar samen hoeft te blijven, zo ook met vreemde, irritante gewoontes. Mogelijk lukt het je je scheiding positief in te gaan zien, was hij wel echt de man van je dromen, heeft hij je alles gegeven wat hij kon, kon je jezelf zijn tijdens je huwelijk? Overdenk je huwelijk eens, pak er pen en papier bij en schrijf op 1 velletje de positieve punten en op een ander alle negatieve punten, de kans dat je meer negatieve punten vindt als positieve is altijd aanwezig. Kom je toch tot meer positieve punten, tja, dan is dit hard, dan is er voor jou weinig reden om te denken dat hij een goede beslissing heeft gemaakt, probeer hem niet van het tegendeel te overtuigen, maar zorg dat je geniet van je vrijheid. Ga op stap met vriendinnen, onderneem regelmatig iets met je zoon en doe alles wat je altijd al had willen doen. Laat hem zien dat je geniet. Grote kans dat hij dan ziet wie je werkelijk bent en wekt dat zijn nieuwsgierigheid, en wordt jij weer interessant (sluit dit niet uit, maar denk niet te hard dat dit gaat lukken). Dan het huishouden, maak een takenlijst, jij bent niet meer de vrouw die hij wil. Verdeel de taken eerlijk, zodat jullie beiden evenveel doen in het huishouden, of je op kan brengen zijn was te doen, zij rommel op te ruimen, daar kom je dan achter. Doe niets voor hem wat je niet wil doen, laat het gewoon liggen, maak geen ruzie hierover je zoon is er ook nog. Wissel het rooster om de week om. Dit is een moeilijke tijd, waar je even je weg in moet vinden, of het lukt, daar moet je zelf achterkomen. Lukt het niet, ga dan met je zoon ergens anders heen. Schrijf je ook direct in bij de woningbouw en vraag dat ook aan je man te doen, jullie komen geen van beide in aanmerking voor urgentie, dus voorlopig zullen jullie het zelf op moeten lossen.
Sterkte en succes!

Maak een afspraak met een relatietherapeut. Het lijkt erop dat er geen goede communicatie is tussen jou en je echtgenoot. Als dit niet mag baten, kunnen er altijd nog drastischer maatregelen genomen worden.

Vaak een operatie of ziekte druk op een relatie. Idem dito met "jubilea" voor relatieduur en zelfs huwelijken of "nieuwe" kinderen.
Waarschijnlijk heb je al heel vaak aan je man gevraagd wat er scheelde . Een man die niet geleerd heeft te communiceren over zijn gevoel, heeft de neiging zich bij "problemen" terug te trekken. Ik geloof in eerste instantie dus ook niet in ontrouw.
Een paar dingen:
- panikeer niet! je man wordt op dit moment heen en weer geslingerd tussen zijn liefde voor jou, zijn verantwoordelijkheidsbesef enz... en aan de andere kant zijn behoefte aan autonomie, aan "terug opladen". gun hem tijd om dit voor zichzelf in het reine te krijgen. dit is zijn proces, zijn verantwoordelijkheid. vraag niets meer, ook niet om te praten.
- natuurlijk voelde je niets aankomen. je man is niet "al twee jaar ongelukkig". dat is een typische boutade van iemand die retrospectief denkt. Dat betekent : hetgeen hij/zij nu voelt uitvergroot en zich wijsmaakt dat het al lang zo is. Tenzij er iets bepaalds veranderd is in jullie relatie sinds 2 jaar, is er geen enkele reden om aan te nemen dat die termijn steek houdt. Hij kan zich wel al bepaalde tijd minder gelukkig gevoeld hebben, bv. omdat van hem een meer zorgende rol verwacht werd. Maar dan is het nog aan hem om hiervoor verantwoordelijkheid te nemen.
- blijf bij jezelf. voel alles wat je voelt, en laat het toe. kwaadheid, verdriet, frustratie... het is prima. Je hoeft het echter niet naar je man te uiten. Je kan het bv. opschrijven (zonder het hem te geven). En laat je daarin maar goed gaan, schuw geen scheldwoorden en zeker geen tranen.
- neem afstand. écht. vraag niets meer om voor/met je te doen. zo gauw je kan, ga dan dingen voor jezelf doen. zonder hem. Maak je emotioneel losser van hem. als je zorg nodig hebt voor je voet, zoek het dan extern. -
- Voel jezelf niet zielig noch schuldig. je hebt het prima gedaan en hij ook.
- lees een boek van John Gray over mannen/vrouwen of kijk eens naar versiercursus.com en schrijf je in op de gratis nieuwsbrief. je zal veel leren over dit soort mannen. en over jezelf.
Andere literatuurtips: "de ideale vrouw is een bitch" of "verslaafd aan liefde".
En, als je eraan toe bent, kijk hier eens naar : https://www.youtube.com/watch?v=LRN4_G7MrKY

Volgens je man is het voorbij tussen jullie. Is dat voor jou ook het geval? Ik denk dat dit laatste niet het geval is.

Jij voelt je eerder afgedankt en weggegooid, dat kan ik zeer goed begrijpen. Maar of dat nog liefde is, is nu de vraag. Hij heeft jou zeer pijnlijk gekwetst en dat doet pijn.

Je vraag komt er feitelijk op neer hoe jullie het dienen aan te pakken om onder één dak in hetzelfde huis te wonen.

Als jullie huis er zich toe leent, kunnen jullie bv. overeenkomen dat de ene persoon de beneden etage bewoont terwijl de andere de bovenverdieping als domein heeft.

Voor jullie kind is het wel zo goed dat èn vader èn moeder in het zelfde huis wonen.

Ik zou zeggen, praat eens met elkaar en kijk of je echtgenoot iets voelt voor deze verdeling van het huis.

Groetjes en sterkte,

Ton