Waarom hebben mensen geheimen voor elkaar?

schaamte. angst. bang zijn voor de reactie van de andere als hij iets weet.
bang om iemand kwijt te raken..

Omdat iedereen altijd wel iets heeft of weet wat hij liever niet wil dat een ander ook weet.
Heb jijzelf ook niet een "klein " geheimpje?.

Het zijn niet echt geheimen. Men verzwijgt iets, laat iets weg, verbloemt het, nuanceert ,wikt en weegt. waarom ? Juist om geen mensen te kwetsen en de communicatie vlot te laten verlopen. Indien alle mensen geen enkel geheim voor elkaar zouden hebben ,zijn er geen vriendschappen meer. Een overdreven boutade : ja en neen. Eerder het beste van beide werelden :compromissen tussen de harde waarheid en de omfloerste leugen.

Hoe ongelofelijk het ook klinkt , mensen met wie je zo close bent willen vaak niet alles weten. Mensen zijn zo complex , er zit zo veel onbewuste strijd tussen de "zelf" en " wat anderen van je verwachten".

Als je dan ook eens wil kiezen voor je eigen behoeften dan vertel je dat niet aan de anderen waarmee je je close voelt . Dat zou je relatie met hen schaden.

Ze hoeven ook niet alles te weten. Waarom zou je altijd alles moeten vertellen. Als iemand die close is met jou vraagt : " wat heb je gisteravond gedaan " , waarom zou je verplicht zijn daar een antwoord op te moeten geven. Maar als je zegt : "Dat gaat je niets aan " . Dan is dat verdacht. Klinkt dat je niet te vertrouwen bent.

Dus je draait er om heen , of je zegt iets anders dan dat je werkelijk hebt gedaan gisteravond.

Niet iedereen hoeft alles te weten vind ik, je hebt altijd wel iemand om je heen waar je wel iets aan verteld en naar de andere toe minder of helemaal niets. Omdat dat een gevoels kwestie is. Je kunt hartsvriendinnen zijn en alles met elkaar bespreken waar je mee zit. Die informatie hoeft bijvoorbeeld niet bestemd te zijn voor je kinderen, ik denk dat we selectief zijn aan wie we wat vertellen en aan wie juist niet. Ik ben een openboek naar mijn partner toe en naar mijn vriendin. Maar ik bescherm mijn ouders weer voor sommige onderwerpen. En naar mijn kinderen toe kan ik wel verdriet delen of andere zaken. Want ze zien toch aan me als er iets zou zijn. Maar dan nog vertel ik niet alles aan mijn kinderen, maar kort en positief omdat sommige zaken weer niet bij kinderen horen.

In ieder mensenleven gebeuren af en toe héél byzondere dingetjes, die je in een, speciaal hoekje van je hart bewaart. Hele kleine gelukkigmakende dingetjes, die je nooit zó onder woorden zou kunnen brengen, dat een ander het zou begrijpen. Maar die je wel af en toe éven in je hand kan houden, zodat je er weer een paar momenten van kan genieten.
Een tijd geleden was er een vraag op GV, welk moment van je leven (tot nu toe) het gelukkigste was, en dan lees je de beschrijvingen van die momenten : woorden, die het moment beschrijven, maar die niet dat intense geluksgevoel kunnen weergeven, dat het oproepen van dat moment iemand geeft. Je kunt het je vóórstellen, maar je kunt het niet werkelijk 'mee-voelen'. En dat onvermogen het te delen, maakt, dat je zo'n moment gewoon voor jezelf houdt, in dat speciale hoekje van je hart.

Één mens komt er bij benadering bij het te beschrijven :
Hans Andreas, met zijn gedicht : Voor een dag van morgen.

Lees het maar eens - en ook hij kan het aan geen mens vertellen.....

Toegevoegd na 22 minuten:
Hier is het :

voor een dag van morgen.

wanneer ik morgen doodga,
vertel dan aan de bomen
hoeveel ik van je hield.
vertel het aan de wind
die in de bomen klimt
of uit de takken valt,
hoeveel ik van je hield.
vertel het aan een kind
dat jong genoeg is
om het te begrijpen.
vertel het aan een dier,
misschien alleen door
het aan te kijken.
vertel het aan de huizen van steen,
vertel het aan de stad,
hoe lief ik je had.

maar zeg het aan geen mens
ze zouden je niet geloven
ze zouden niet willen geloven dat
alleen maar een man
alleen maar een vrouw
dat een mens een mens zo liefhad
als ik jou.

Omdat velen van ons geloven dat het leven/ de relatie functioneert door wat we elkaar NIET zeggen in plaats van door wat we elkaar WEL zeggen.

Geheimhouding is daardoor een sociale en etische code geworden.

omdat mensen niet eerlijk met elkaar durfen te communiseren
men is bang dat wat men heeft gedaan niet geaccepteerd wordt door de ander

Velen redenen mogelijk:

-Omdat mensen zich echt aantrekken wat een ander denkt.
-Of het niet willen dat er zó over jou gedacht word.
-Doordenkertjes, bijvoorbeeld als iemand iets van je weet en jij niet wilt dat het ooit tegen je gebruikt wordt.
-Of je wilt via via iemand zeker niet kwetsen of welke emotie het eventueel op kan roepen.
-Manipulatief! Als iemand iets niet weet, dan krijg je soms dingen toch voor elkaar (werkvloer)
-etc.

Het gaat niet zozeer om geheimen, of dingen achterhouden; het gaat om dingen of gedachten die je liever voor jezelf houdt.

Het is niet nodig om altijd alles met een ander te delen. Met sommige gedachten die je aan een ander vertelt kun je een ander ook onnodig kwetsen.
Tegenwoordig vindt men maar dat we alles moeten zeggen wat we denken/doen/voelen, maar vaak lost dat helemaal niets op, sterker nog, het kan relaties juist verzwakken of doen beëindigen.

Bovendien, als je alles met een ander deelt, heb je niets meer voor jezelf, je hebt jezelf als het ware helemaal bloot gegeven.

Waarom zou ik alles moeten vertellen. Het kan ook leuk zijn als er nog iets te ontdekken valt binnen je relatie.

"Waarom hebben mensen geheimen voor elkaar?"

Velen zouden elkaars geheimen
niet, of moeilijk, kunnen begrijpen,
niet willen, of kunnen, accepteren,
en uiteindelijk mogelijk veroordelen;

"Waarom kunnen we niet
in alles open en eerlijk zijn
en houden we altijd wel iets achter?"

Men KAN dus wel in ALLES open en eerlijk zijn,
maar velen WILLEN dat helemaal niet.

Eerlijkheid kan er immers voor zorgen,
dat men daarmee mogelijk anderen kwetst,
of dat men daarmee mogelijk zelf wórdt gekwetst;

dáárom houden velen IETS achter,
en daar vind ik zelf NIETS mis mee...