Hoe kan ik (alleenstaande moeder) het beste rustig blijven bij mijn beginnende puberende zoon van elf jaar in ongepaste situaties?

Question

Ik heb al gemerkt dat het beter is om rustig te blijven, en ik heb ook ontdekt dat humor werkt, maar hoe doe ik dat in situaties waarin hij het écht niet kan maken om een grote mond tegen mij op te zetten? Hij is 11, bijna 12. Hij is een halfbloedje (afrikaans, hollands) en mij is verteld dat kinderen in die groep vroeg puberen.

Alleen is het nu elke dag feest. Ik hou smorgens mijn mond al dicht, meld hem alleen dat ie wakker moet worden en maak me andere twee kinderen van 8 en 6 wakker. Verder luister ik naar wat hij zegt en geef er antwoord op, ik probeer al zoveel mogelijk positief te blijven.

Als hij het gevoel heeft dat ie wat verkeerd doet, zich aangesproken voelt, of er keihard tegen in wil gaan, of gewoon ongezouten zijn mening wil verkondigen op moment dat het eigenlijk niet kan.. zoals bij de intocht van sinterklaas, of toen hij zijn zusje keihard sloeg.... hij begint gewoon mij een grote mond te geven, en ik krijg dan de neiging om terug te bléren tegen hem. Wat natuurlijk de situatie verergerde... Nu zal ik daar verder niet op in gaan, maar aan het einde van het liedje had ik een kind die 1) niet meer mee wilde gaan 2) zijn mond hield en 3) mij maar een takkewijf vondt en 4) met tegenzin naar huis ging.

Moet ik dit nou negeren? En wat werkt het beste: een preek geven als ik nog boos ben, of het laten bezinken en het later alsnog uitleggen? Of moet ik het anders aanpakken, moet ik hem dit afleren, of juist iets aanleren?

 · Accepted Answer

De mooie taak van ouders is je kind te begeleiden naar de volwassenheid, en op te treden als jouw grenzen of die van anderen worden overschreden. 
Assertief, verantwoordelijk en consequent zijn, regels opstellen en hanteren en helpen je kind die vaardigheden te laten ontwikkelen, die hij/zij nodig heeft in het verdere leven. 
Dat begint in feite bij dag 1 en eindigt als je kind volwassen is en in staat is het leven zelfstandig verder te gaan. Kortom: aan ons als volwassen en verantwoordelijke ouders de nobele taak om onze kids op te voeden.
Dat betekent m.i., dat het op 12-jarige leeftijd heel duidelijk is voor je kids wat wel en niet kan.

Pubergedrag is kijken tot hoever je kunt gaan en wanneer je de grens aangereikt krijgt. Kortom: ontdekken van de eigen persoonlijkheid en wat kan wel en wat niet.
Pubergedrag is meestal niet persoonlijk bedoeld. Dat lijkt wel zo, maar dat komt omdat je kids jouw kennen als hun broekzak. Bij je ouders kan je veilig experimenteren, uitproberen, je grens opzoeken. En die grens moet dus zeer duidelijk gegeven worden. Hij is pas 12..... en het puberen gaat nog een poosje door. 
Hij zal dus al lang weten, wat respect voor elkaar hebben betekent, dat slaan not done is, dat je elkaar niet uitscheld, wat de grenzen zijn.
Bij overschrijding is het dus aan jou om assertief, consequent, met respect voor jezelf en je kind de regels te handhaven, duidelijk te zijn in wat je wel en niet accepteert. Als jij het gisteren accepteerde, dat hij je een takkenwijf noemde, dan is het vreemd als je dat vandaag opeens niet doet. 
Ja is altijd ja en nee altijd nee, tenzij jij, als verantwoordelijk volwassene, besluit dat de regels verandert worden. Duidelijkheid geeft je kind een veilig gevoel en een veilige basis.
Soms praten en uitleggen, soms bepaald gedrag negeren, soms straffen, soms boos worden, soms rustig blijven, soms met humor. Per situatie verschillend.
Zie verder bij de reacties hieronder.

 · Answer

Ik zou persoonlijk laten zien wie thuis de baas is,als hij nu geen respect heeft voor zijn moeder groeit het er niet aan. Ik zou niet terug gaan schreeuwen of wat dan ook maar een beetje negeren zodat hij aandacht wil en als hij ziet dat je boos bent op hem dat hij dan misschien zelf even nadenkt.. Of het kan natuurlijk ook zo zijn dat hij het juist prettig vindt dat je hem negeert.. Afleren moet je hem zeker, ik zou hem persoonlijk wel klappen niet te hard maar gewoon zodat hij nadenkt wat hij zegt of doet. Succes!

 · Answer

Kijk eens naar dit artikel: http://moeders.nu/hoe-ga-je-om-met-een-opstandige-puber/

Naar mijn idee staat hier zeker veel bruikbare informatie. Wees consequent, vat niet alles persoonlijk op en heb ook respect.

Het tonen van zijn positieve punten kan ook goed zijn. Wanneer rhij 'beloond' wordt voor zijn positieve gedrag en punten kan het zijn dat hij zich hier meer op gaat focussen omdat hij merkt dat je zo trots op hem bent met de dingen die hij op dat moment doet.

Overigens vind ik 'klappen' uitdelen, ook al zijn ze niet heel hard, niet de oplossing. Hij kan er misschien wel van gaan luisteren maar kan net zo goed opstandig worden en gedrag gaan kopiëren. Wees wel consequent maar probeer het voor zo ver mogelijk positief te houden of om te buigen naar het rechtvaardige maar positieve.

 · Answer

Lastig hê. Ik lees wat dingen die ik anders doe, of het beter is dat weet ik niet, hier werkt het in ieder geval, ik ben al net iets verder heb de oudste 2 al overleeft :) (20 en 18).
Begin met een 'goed' gesprek. Leg uit dat hij nu aan het puberen is, dat dat jaren gaat duren en de andere kinderen dat ook nog gaan doen. Dat dit inhoud dat jij de sfeer in huis niet laat bepalen door een puber. Het is prima als hij moppert het niet met je eens is, maar dat hoef je niet de hele dag te horen en al helemaal niet 's morgens vroeg.
Je wil geen takjewijf, rot moeder en bedenk er nog maar een paar bij genoemd worden.

Dan de praktijk, een mopperende puber hoort op zijn kamer, mag hij mopperen zoveel hij wil. Je stuurt hem daar naar toe met de mededeling dat hij heel gezellig weer terug mag komen, overdrijf dat, trek het in het belachelijke, dat laat hem kijken naar zijn gedrag.
Geef hem een wekker en zeg dat hij zelf op moet staan want voor de gezelligheid hief jij hem niet te roepen ;).
Laat hem dan ook zijn eigen gang gaan, als hij maar eet. Weer duidelijk aangeven dat je dat doet omdat je geen zijn hebt in zijn gezeur.

Als je boos wordt,haal eens diep adem en kijk hem diep in de ogen. Werkt hier meestal goed, dan zijn er geen woorden nodig, dat contact is zo tussen jou en je kind dat hij prima weet wat jij wil.

Kijk wat je ermee kan, wat hier werkt kan bij jou helemaal niet werken.
Ik moet zeggen dat ik ze regelmatig met hun neus op de feiten druk dat ze puber zijn, hun gedrag dáarom niet geaccepteerd wordt en dat het vooral geen invloed heeft op de rest van het gezin.
Succes

 · Answer

Wat zeker belangrijk is bij kinderen überhaupt die in de puberteit komen dat je als ouder niet alleen laat merken dat je naar ze luistert, maar ook dat je ze echt begrijpt. 
De enige manier waarop jij respect van hem kan krijgen is als je het ook aan hem geeft.
Zoals je het beschrijft doe je dat al goed door hem zijn eigen ruimte te geven. 
Daar staat tegenover, hij is pas 11. Hij heeft een moeder nodig die wel de grenzen aangeeft, maar hem binnen die grenzen zijn hoofd rustig laat stoten.

Iets wat je bijvoorbeeld kunt doen om de band tussen jullie nog sterker te maken dan hij al is, is als je twee jongere kinderen 's avonds op bed liggen hem echt één op één aandacht te geven met iets wat hij leuk vindt. Als hij op de playstation wil, ga dan samen daar een spelletje doen. Als hij 's middags problemen heeft met zijn huiswerk, gebruik dan deze tijd om rustig samen hiernaar te kijken. 
Als hij eerder aan heeft gegeven dat hij een rotdag heeft gehad (door bijvoorbeeld heel boos te reageren bij thuiskomst) kun je deze tijd gebruiken om hier met hem over te praten.

Op deze manier weet hij dat hij niet perfect hoeft te zijn als oudste en dat hij met alles bij je terecht kan. 
Het belangrijkste bij kinderen in de puberteit is dat ze een veilige plek hebben om altijd naar toe te gaan waar ze kunnen zijn wie ze zijn, zonder oordeel. Als ouder ben je daar verantwoordelijk voor.

Als de band tussen jullie sterk genoeg is, kun je rustig een grens aangeven als hij die heeft overschreden.
Vergeet niet, sommige grenzen moet hij rustig kunnen overschrijden (zolang het over kleine grenzen gaat).

 · Answer

Niet zwijgen voor de lieve vrede, dat geeft enkel meer ruimte voor hem om jouw grenzen verder af te tasten.

 · Answer

Niet negeren. consequent zijn en hem te verstaan geven dat zijn grote mond en houding gevolgen hebben. Eenmaal thuis, zou ik hem aangesproken hebben en hem een gepaste straf gegeven hebben. Niet op de pc of iets verbieden te zien of mee te spelen wat hij leuk vind. Geef hem bijvoorbeeld 3 dagen niet op de pc en een uur eerder naar bed. Blijf daar consequent in. Mijn 3 kinderen zijn nu volwassen en geven nu nog aan dat als ik zo'n soort straf gaf, dat ze dat het meest erg vond. Juist omdat ik consequent was. Mijn dochter had een iets uitgespookt en toen mocht ze 's avonds niet buiten spelen ( was in de zomer) alle kinderen zag ze door haar slaapkamerraam buiten spelen en vriendinnetje aan de deur stuurde ik weg met de mededeling: ze heeft straf.  Het allerbelangrijkste is je kind JUIST prijzen als ze iets goed doen. Natuurlijk valt een kind wat stout of zich misdraagt sneller op dan wanneer ze gewoon een dag lief zijn. Toch bereik je er veel meer mee om een keer te zeggen, ik vind je vandaag heel lief of ik vind het fijn dat.... Succes met je aanpak, welke je ook van alle antwoorden gebruikt.

Hoe kan ik (alleenstaande moeder) het beste rustig blijven bij mijn beginnende puberende zoon van elf jaar in ongepaste situaties?

Het beste antwoord

Andere antwoorden (6)

Weet jij het beter..?