Ik ben van de zomer ontslagen wegens bezuinigingen en eerlijk gezegd geniet ik van mijn vrije bestaan.
Niemand van mijn familie weet het nog, ik stel het steeds uit om het te vertellen.
Niet omdat het ontslag dus mijn schuld was maar omdat ik mij aldus heel prettig voel zonder werk.
Inmiddels ben ik weer samen met mijn partner en ben een gelukkige actieve huisvrouw-moeder.
Ik kan mij hier erg goed in vinden en mis mijn, of een andere baan niet.
Ik geniet van het koken waar ik alle tijd voor heb en de meest bewerkelijke creaties, die ik niet bewerkelijk meer vind, komen hier op tafel.
Ik heb meer tijd voor mijn (stief)zoon en kan genieten van afgemaakt huishoudelijke klusjes en ben in mijn element waneer het lekker loopt.
Maar hoe leg ik dat aan mijn keihard werkende ouders (en familie) uit die de instelling hebben dat iedereen voor zijn geld moet werken al moet je kruipend naar je werk en heb je 6 kinderen en een depressie oid?
De schaamte van mij en de teleurstelling in hun ogen, die ik voel om het te vertellen houdt me tegen eerlijk te zijn.
Zij zullen zeer teleurgesteld zijn en zich niet vinden in het gene waarin ik ontdekt heb mij gelukkiger te voelen.
Ook met de rolverdeling zullen zij enige moeite hebben, zo van de man aan het werk en de vrouw thuis aan het fornuis.
Ik heb overigens zeer veel respect voor mijn ouders die ik werkelijk bewonder om wie ze zijn en kan het ook goed met ze vinden.
Ben je op zoek naar het antwoord op die ene vraag die je misschien al tijden achtervolgt?