Hoe kan ik die schaamte van me afzetten waneer je bent ontslagen en eigenlijk best gelukkig bent zonder werk? En hoe leg ik dat aan mijn familie uit?
Ik ben van de zomer ontslagen wegens bezuinigingen en eerlijk gezegd geniet ik van mijn vrije bestaan.
Niemand van mijn familie weet het nog, ik stel het steeds uit om het te vertellen.
Niet omdat het ontslag dus mijn schuld was maar omdat ik mij aldus heel prettig voel zonder werk.
Inmiddels ben ik weer samen met mijn partner en ben een gelukkige actieve huisvrouw-moeder.
Ik kan mij hier erg goed in vinden en mis mijn, of een andere baan niet.
Ik geniet van het koken waar ik alle tijd voor heb en de meest bewerkelijke creaties, die ik niet bewerkelijk meer vind, komen hier op tafel.
Ik heb meer tijd voor mijn (stief)zoon en kan genieten van afgemaakt huishoudelijke klusjes en ben in mijn element waneer het lekker loopt.
Maar hoe leg ik dat aan mijn keihard werkende ouders (en familie) uit die de instelling hebben dat iedereen voor zijn geld moet werken al moet je kruipend naar je werk en heb je 6 kinderen en een depressie oid?
De schaamte van mij en de teleurstelling in hun ogen, die ik voel om het te vertellen houdt me tegen eerlijk te zijn.
Zij zullen zeer teleurgesteld zijn en zich niet vinden in het gene waarin ik ontdekt heb mij gelukkiger te voelen.
Ook met de rolverdeling zullen zij enige moeite hebben, zo van de man aan het werk en de vrouw thuis aan het fornuis.
Ik heb overigens zeer veel respect voor mijn ouders die ik werkelijk bewonder om wie ze zijn en kan het ook goed met ze vinden.
-
Vraag volgen
- Delen
-
-
Weet jij het antwoord?
Het beste antwoord
Nog niet zo lang geleden was de rol waar jij je nu gelukkig in blijkt te voelen, de rol van bijna elke Nederlandse (getrouwde) vrouw. Het is pas van de laatste decennia, en vooral de laatste twee, dat het niet alleen normaal is dat vrouwen werken, maar zelfs dat het weinig normaal wordt gevonden als vrouwen er bewust voor kiezen om dit niet te doen. Daar kun je uit afleiden dat het dus helemaal niet zo raar is dat jij kiest voor deze rol: zeker als je kijkt naar het recente verleden van ons eigen land, ben je zeer zeker niet de enige. Het moet natuurlijk vooral financieel haalbaar zijn: als jij samen met je partner van één inkomen kunt rondkomen, is dit een keuze die je kunt maken. Daar moet je natuurlijk even over nadenken: wellicht ontvang je nu nog een gedeeltelijke uitkering, en die inkomsten vallen natuurlijk weg als je besluit niet meer beschikbaar te willen zijn voor de arbeidsmarkt. Maar als dat kán in jullie situatie, en het maakt jou gelukkig, waarom zou je het dan niet doen? De politiek voert hier ook een tegenstrijdig beleid in, vind ik. Aan de ene kant moet elke vrouw de arbeidsmarkt op, zoeken naar banen die er überhaupt niet zijn, en moet iedereen werken terwijl het niet reëel is om letterlijk iedereen aan het werk te hebben. Aan de andere kant wordt kinderopvang steeds duurder, is er kritiek op ouders die "niet opvoeden", en moet iedereen gaan mantelzorgen en vrijwilligerswerk doen in het verzorgingstehuis. Niemand kan al deze dingen tegelijk doen, en je moet dus simpelweg prioriteiten stellen. Die mensen die ervoor kiezen om thuis te blijven voor hun kinderen, leesmoeder zijn op school, mantelzorger zijn voor hun ouder wordende ouders en vrijwilligerswerk doen in de buurt, vervullen een onmisbare rol in onze samenleving. Je offert er je salaris voor op, en stelt je op een andere manier in dienst van de maatschappij. Daarbij maak je ruimte op de arbeidsmarkt voor iemand die het geld echt nódig heeft. Als je er op die manier tegenaan kijkt, hoef jij je niet te schamen voor je keuze. En als jij je niet schaamt, kun je je keus vást ook op een goede manier brengen aan je ouders. Tenslotte een persoonlijke tip: met het oog op terugkeer naar werk in de toekomst (als je dit weer wilt, als de kinderen groter worden, of als de omstandigheden je daartoe zouden dwingen als jullie het geld wél nodig hebben) zou het verstandig zijn om feeling te houden met het door jou gekozen vakgebied. Dit hoeft natuurlijk niet per se door betaalde arbeid.
gewoon vertellen is mijn optie.je ouders zullen er misschien best niet blij mee zijn maar jij moet doen waar jij gelukkig van word.anders zijn je ouders voor jou gelukkig maar jij zelf niet kan toch niet. suc6 ermee Toegevoegd na 51 seconden: oh ja vergeet niet?? eerlijkheid duurt het langst
Onmiddellijk, maar dan ook meteen, je schaamtegevoel uit je systeem zetten!!!! Niemand, maar dan ook niemand heeft het recht zich met jouw leven te bemoeien en als dit is wat jij wilt, dan heeft iedereen dat gewoon te accepteren. Zo niet, dan zij ze jou niet waard. Klikt hard misschien, maar hallo, waar veroordelen ze jou dan op? Op je werk of op de persoon die jij bent? Ik begrijp helemaal, dat het moeilijk voor je is om "uit de kast" te komen, maar het komt toch een keertje uit. Dan maar zo snel mogeijk, toch? Dan ben je er ook vanaf en kan je voor de volle èn terechte 100% genieten, zonder schuld-/schaamtegevoelens. Jij bent niemand verantwoording schuldig; je bent een volwassen vrouw ;-) Dus niks uitleggen, alleen meedelen / vertellen.
Is de teleurstelling die je denkt te lezen in hun ogen eigenlijk niet jouw teleurstelling? Jouw teleurstelling om dat jij niet kan voldoen aan wat jij denk dat hun willen voor jou en daardoor hun niet kunnen zien wat jij wilt voor jouw? Het is ook onmogelijk voor hen om dat te kunnen zien als je ook niet eerlijk bent naar jezelf toe. Misschien is dat het wel waar de schaamte vandaan komt? Je bent gelukkig zonder werk. Maar is dat wel zo? Afgaande op wat jij vertelt: "Inmiddels ben ik weer samen met mijn partner en ben een gelukkige actieve huisvrouw-moeder. Ik kan mij hier erg goed in vinden en mis mijn, of een andere baan niet. Ik geniet van het koken waar ik alle tijd voor heb en de meest bewerkelijke creaties, die ik niet bewerkelijk meer vind, komen hier op tafel. Ik heb meer tijd voor mijn (stief)zoon en kan genieten van afgemaakt huishoudelijke klusjes en ben in mijn element waneer het lekker loopt." kan ik zien dat jij niet zonder werk zit en dat je daarin gevonden hebt wat voor jouw belangrijk is en met liefde wil doen.
Als volwassene blijven de normen en waarden die je bij de opvoeding meekreeg (impliciet of expliciet) spelen. Zij zijn dan opgenomen in je eigen normen/waardenstelsel en spelen onbewust blijvend een belangrijke rol. In wezen (als je de situatie objectief bekijkt) is er hier helemaal niks mis. Jij bent je baan kwijt door bezuinigingen, en ontdekt nu dat je gelukkig bent als je niet werkt. Maar dat gelukkig zijn wordt wat getemperd omdat je in conflict komt met je "innerlijke ouder" die tegen je zegt dat het niet hoort. En de vrees voor afkeuring van je eigen ouders, terwijl je al bij al niet meer van hen afhankelijk bent. Anders dan je denkt, is het vertellen van de situatie, juist een teken van respect voor je ouders. Je ouders hebben recht om verantwoordelijk te zijn voor hun eigen gevoel, en wat ze ermee willen doen. Het hoeft jou niet te raken. Meer zelfs:doordat jij een levenskeuze maakt die indruist tegen wat zij je geleerd hebben, zet je min of meer hun waardestelsel onder druk...Wat voor hen de kans geeft tot evolutie. Een voorbeeld : stel dat ze door hard te werken destijds weinig tijd hadden voor hun kinderen. Grote kans dat ze zich hier diep van binnen schuldig over voel(d)en. Als jij dan zegt dat je alle tijd neemt voor je (stief)zoon, komt dit schuldgevoel terug naar boven. Onbewust zullen ze dit schuldgevoel verdringen door alles naar jou te projecteren. Maar tegelijk is er ook een kans dat ze juist door deze (blijvende) confrontatie met het andere, op langere termijn eens beginnen na te denken over zichzelf. En zich misschien een beetje losmaken van hun arbeidsethos en bv meer tijd reserveren voor elkaar, hun kleinkind etc. Dus - bedenk dat als je je schaamt, dit eigenlijk komt omdat je zo geprogrammeerd bent. van programmering die je niet meer dient, kan je je langzaam losmaken. dit is een fase in het proces van volwassen worden. - ga de "confrontatie" met je ouders niet uit de weg. Je bent nu op een leeftijd dat zij geacht worden jouw keuzes te respecteren. ook al zijn ze er niet mee akkoord. Door te zwijgen, ontneem je hen de kans om dit te leren. - zie hun eventuele felle reacties (verwijten, teleurstelling...) als hùn proces. neem het niet op jou. reageer er niet op en verantwoord je zeker niet! zeg hooguit aan je ouders dat je (zoals je schrijft) hun levenswijze respecteert, maar dat jij voor een andere manier van leven kiest op dit moment. En geniet vooral verder van je leven, ongeacht wat je ouders hiervan vinden!
Ten eerste HOEF jij je familie niet uit te leggen dat je prima voelt als je niet meer werkt..dat is helemaal JOUW zaak. Je HOEFT je ook absoluut niet te schamen voor het feit dat je destijds ontslagen bent. Maar zelfs is het zo dat je je hier op GV voor dat ontslag nog wat schaamt, want je geeft meteen al aan dat dit ontslag niet jouw schuld is..maar dat dit vanwege bezuinigingen was. Begin er dus mee je niet tegenover jezelf te verontschuldigen en heb daarnaast maling aan wat anderen, ook je ouders, ervan vinden. Kom, kortom, voor jezelf op, Zeg hen dat je al een tijdje 'thuis bent' èn dat je daarbij heel gelukkig voelt. Laat hen meteen ook even weten dat het jou koud laat wat zij ervan vinden. Ik weet zeker dat je je aanzienlijk gelukkiger zult gaan voelen als je je gevoelens openlijk kunt tonen. Groet, Ton
Stel zelf een vraag
Ben je op zoek naar het antwoord op die ene vraag die je misschien al tijden achtervolgt?
