Waarom is het niet mogelijk om een gezamenlijke waarheid te vinden in een relatie met overspel?

Ja, ik heb het bespreekbaar gemaakt. Probleem is echter dat alles wat zich heeft voorgedaan. De sexchats met een vrouw waar hij blijkbaar ( stond in de berichten) veel gevoelens voor heeft vond hij na mijn confrontatie spannend en waren niet voor mijn ogen bestemd. Ook het zoenen tijdens uitgaan heeft hij verzwegen en loog na confrontatie omdat hij een nacht wegbleef en een onsamenhangend verhaal produceerde. Wederom in zijn facebook gekekenen en daar trof ik een bericht van hem naar haar aan ( gedeelte van de berichten was ook verwijderd) dat zij discreet moest zijn en omdat hij een relatie had. Uiteindelijk heb ik haar gesproken en hebben ze 2x gezoend. Hij blijft volhouden dat het niet zijn schuld is. Verder heb ik sexfoto's aangetroffen van zijn ex. De ex die ik niet mocht ontmoetten. Zijn reactie: er lagen daar wel meer foto's. Wat niet waar was want die foto lag in een mapje met expliciete sex teksten. Verder zijn er ' onschuldige' dingen gebeurd waar ik geen heisa van heb gemaakt. Zijn vriendschap met vier scharrels uit het verleden, nachtelijke gesprekken met 1 daarvan in zijn boxer, een afspraakje met een meisje die hij per sms mooie vrouw en ik heb zin om je te zien heeft gestuurd.

Vervolg:
Omdat ik achter alles zelf ben gekomen en het een zeer aantrekkelijke, spannende man is bleef ik hem wantrouwen. Mijn wantrouwen heeft hem, volgens zeggen, weggejaagd in de armen van een andere vrouw. Want toen het niet goed ging tussen ons en hij besloot om tijdelijk alleen in onze nieuwe woning te gaan wonen bleek achteraf dat hij al een nieuwe relatie was aangegaan met een vrouw die hij een half jaar geleden in de kroeg had ontmoet en die eerder achter hem was aangegaan via whatapp. Terwijl hij al met haar was, bij haar sliep en tevens ook nog met mij intiem was zijn schijnvertoning dat hij ging vechten voor onze relatie en de basis weer gezond moesten maken. Na 2,5e maand met haar ( terwijl wij op momenten ook nog intiem waren) en ik valse hoop bleef houden ( die hij voedde) kwam ik achter hun. Te laf was hij om het toe te geven en bleef ontkennen dat het tussen mijn oren zat. Van een gezamenlijke vriendin kreeg ik de bevestiging nadat het vriendengroepje hem erop had gewezen dat hij er een puinhoop van had gemaakt. Echter heeft hij zijn straatje redelijk schoongeveegd en ontkent dat er al iets gaande was binnen zijn relatie. Ook zijn vorige daden en gedrag werd zeer gebagatelliseerd. En toen wilde hij me weer terug en vechten voor zijn gezin. Net nadat ik het had 'geaccepteerd' ( met zeer veel pijn en verdriet) Hij bleef volhouden dat er weinig gaande was tussen hun. Maar toen ik voor een laatste keer in zijn mail keek trof ik daar een hele whatsapp geschiedenis aan dat het al gaande was tijdens onze relatie ( reactie van hem: maar het was voor mijn gevoel al voorbij) pas toen gaf hij de verliefdheid toe. Uiteindelijk zijn we in therapie gegaan, zijn wens!, en heb ik hem verzocht te stoppen met haar. Dit heeft hij gedaan, maar niet eerlijk, want hij heeft haar gezegd dat hij met haar stopte om het eerst met mij af te ronden en dat zij werkelijk zijn ware liefde is. Zij weet immers niet dat hij naar mij, en tegen de psycholoog heeft gezegd te vechten voor zijn gezin. Al twijfelt hij om de week. Mooie woorden, maar de daden blijven uit. Ondanks dat de feiten ( zwart op wit bewijs) op tafel liggen blijft hij het gooien op een vertekend beeld van de werkelijkheid en dat je het in de juiste context moet plaatsen.

De psycholoog heeft hem subtiel op zijn gedrag gewezen en dat hij niet telkens in de verdediging moet schieten wanneer de feiten helder zijn. Maar meneer is dan helemaal gepikeerd en roept telkens dat we nooit onze gezamenlijke waarheid zullen vinden. Hij zegt wel sorry en dat hij het vervelend vindt mij zo verdrietig te zien maar kan zich niet inleven, ervaart geen schuldgevoel en snapt niet dat mijn beleving ten koste gaat van mijn eigenwaarde. Hij vind het verleden tijd en dat je dit kan overwinnen en je over vervelende situaties moet heenstappen. Nog een verklaring van hem: mijn liefde voor jou is dieper. Nou, inhoudelijk veel details dus. Ik moet ook mijn mond houden in onze omgeving en hij heeft er een handje van de boel om te draaien en vooral gepikeerd te zijn dat het niet gaat zoals hij dat wil. Het is een pittig type, maar dit gedrag is zo geescaleerd na onze breuk. Geloof het of niet, daarvoor hadden we veel fijne momenten. Alleen zijn gedrag is mijn grote probleem. Ik kan me best over een aantal zaken heenzetten ( zoen, contact met exen) maar het verzwijgen, liegen en het scheppen van mooie verhalen niet. Hij wil niet naar zijn gedrag kijken, ik zie ( dit vroeg de psycholoog hem ook zeer kritisch) geen zelfkritiek en schaamte voor zijn daden. Voor de duidelijkheid: ik snap dat er ook een wisselwerking gaande is, mijn verwijten intrigeren ook zijn machteloosheid waardoor hij weer manipuleert. Ik heb ook mijn tekortkomingen, dit geef ik ook toe en ik kom hem tegemoet in zijn beleving ( dat mijn argwaan en kilheid hem heeft weggejaagd) maar bij hem ervaar ik 0,00 en zegt doodleuk dat hij niets hoeft te veranderen en ook niet van plan is te veranderen. Ik stond op het punt om hem, mede voor ons kindje, een aller allerlaatste kans te geven maar daarvoor wil ik dat hij naar zijn gedrag kijkt en hiermee aan de slag gaat maar daar heb ik geen vertrouwen meer in. Ik snap werkelijk niet waarom iemand zoveel puinzooi aanricht en ook voor zichzelf ( zijn gezin, zoontje) zoveel stukmaakt. Ik geef veel te veel ( mijn probleem) Zo. Bovenstaande is dus mijn beleving :)

We zijn beiden sceptisch. Hij heeft ook wel gevraagd of ik hem überhaupt kan vergeven. Zojuist zei hij dat als zij werkelijk de ware was hij wel definitief voor haar had gekozen. Dat is de teksten niet had mogen lezen maar ook hij niet weet of het wel goedkomt tussen ons. Hij wil er wel voor vechten en therapie doorzetten.... Voor mij geldt, mijn gezin is zeer belangrijk kan ik me over mijn verdriet en zijn daden heenzetten of niet. Maar daarvoor wil ik wel zien dat hij naar zijn gedrag gaat kijken.

okay, oef....nou dat is een stuk duidelijker!! wat ik persoonlijk lees:
hij is fout, over sommige dingen heb je het niet eens, maar vergeet het niet. krijg je hem eindelijk met veel gedoe aan zijn verstand dat ie fout zit, zegt zegt sorry, maar laat niet zien dat het hem spijt en veranderd ook niet.
(denk dat hier idd wat scheef zit w.b. introspectie cognitieve vaardigheden o.a.) wat ik zelf opvallend vind, is dat therapie zijn idee was zeer wrrs bereid verandering aan te brengen, maar hier blijft het ook bij. empatisch kan ie wel zijn (dat laat ie zien in de berichtjes etc. naar de andere personen) maar vraag me af of dit ook mogelijk is als dingen niet in zijn straatje passen, en voor hem niet logisch zijn.
wat de sympathie betreft is een heel ander verhaal. ik weet niet in welke mate empathie en sympathie herkenbaar waren in de relatie over het algemeen?
(bij zaken waar jullie anders over dachten, uit zichzelf rekening houden met elkaar, spontaan iets voor je doen etc.) hoe dan ook, jij kan je wel over bepaalde dingen heenzetten, maar hierdoor ben je je grenzen aan het verleggen, en er veranderd niets wat betreft zijn gedrag en 'rekening houden ''met''. je wil dat het werkt, maar doordat je steeds je grenzen hebt verlegd heeft hij teveel kapot kunnen maken.
al wil je nog zo graag, en doe je nog zo je best: hij veranderd niet hierdoor. zeg beslist niet dat het onwil is van hem (hoe gek het ook mag klinken) maar dat ie niet weet hoe hij rekening kan houden met jou en jullie kindje.
dat je hier niet met anderen over mag praten is m.i. een teken van onmacht, net als de frustratie als ie boos wordt als dingen niet naar zijn zin gaan, en manipuleert. het is dat je zegt dat ie seksfoto's heeft, en het niet hebt over o.a. agressie, want kenmerken met die ex van mij zijn er zeker wel. het #klinkt# als de kenmerken die men ook ziet bij personen met een persoonlijkheidsstoornis (APS of NPS)
wil hiermee verder niets intenderen of beweren, dit ff voor de duidelijkheid :)

Euca, verhelderend je tekst. En des te meer ik mijn verdriet blijf aankaarten, verwijtend overkom gaan bij hem de hakken in het zand. Het roept manipulatie op en hij draait de boel om. Roept beledigende dingen. Aan zijn houding en gedrag merk ik amper sympathie. Bijvoorbeeld: hij heeft sympathie voor zijn ex vriendin, die met zichzelf in de knoop zit. Dat raakt hem en zij kreeg ook regelmatig voorrang. Hij reageert ook wanneer hij bv. een meisje op straat ziet met anorexia, dat raakt hem ook. Maar mijn verdriet weer niet. Door zijn gedrag krijg ik gewoon het gevoel dat ik het niet waard ben. Echt inleven kan hij niet en dat heeft hij wel erkent. Ook geen schuldgevoelens, zijn daden worden heel makkelijk gebagatelliseerd. Omdat hij ook nog lovend praat over de andere 'vrouw' en ik zijn zeer verliefde teksten aan haar heb gelezen trek ik zijn oprecht in twijfel. Al zegt hij voor zijn gezin te willen vechten, het zien en voelen blijft uit. Ik vraag me überhaupt af of zijn ogen ooit zullen openen en dat hij werkelijk ziet en voelt hoeveel pijn hij mij heeft aangedaan. Wanneer hij een borrel opheeft dan uit hij een pleidooi maar dat is uit eigenbelang. Hij kan gerust zeggen dat hij mij niet wil loslaten en ik zijn ware ben. Therapie was idd zijn idee. Ik ben begin dit jaar alleen in therapie gegaan, mede omdat hij tijdens onze gezamenlijke sessie niet kwam opdagen. Achteraf omdat hij vond dat de psycholoog te gevormd was met mijn beleving. Daarom wil hij ook niet alleen met de huidige psycholoog praten. Omdat hij vind dat zij een vertekend beeld heeft. Tijdens onze relatie liepen ook een aantal zaken niet lekker. Communicatief zeg maar. Dan hadden we een meningsverschil en dan was zijn mening heel dominant en leefde zich amper in mijn ( of een ander persoons) standpunt in. Heel eenzijdig eigenlijk. Alsof zijn visie de enige waarheid is. Hij kon zich op 1 punt erg aan mij irriteren. Namelijk: hij sprak mij aan op iets, ik geef antwoord hierop maar komt niet overeen met zijn waarneming. Dan onderbreekt hij mij eigenlijk gelijk en valt aan ( heel overheersend) Pas 3 minuten later heb ik de mogelijkheid om mijn verhaal en visie af te maken maar wanneer ik dat doe roept hij dat ik een leugenaar of draaikont ben en wordt hij boos. Op een gegeven moment ging ik hem maar gelijk geven om van het gezeik af te zijn. Gisteren hebben we hierover gesproken want hij deed het weer en zal hier voortaan op letten.

Verder beschikt hij niet over een emotioneel radar. Niet sensitief ofzo. Zonder te bellen kwam hij vaak laat 's nachts thuis. Geen klein gebaar wanneer hij iets 'fout' had gedaan. Zijn vrienden hebben hem hier wel eens op gewezen. Het lijkt wel alsof hij het niet aanvoelt. Nog zo'n voorbeeld: ik 7 maanden zwanger, mee naar een bedrijfsfeest met de afspraak dat we tot 1 uur zouden blijven. Echter na 3 keer aangeven of we naar huis gingen en ik zelfs langer ben gebleven ben ik uiteindelijk om half vier 's nachts alleen naar huis gegaan. Hij voelt het niet aan en ziet het ook niet in. Dit was ook helemaal nieuw voor hem want in zijn vorige relatie leefden zij volledig hun eigen leven. Dat was voor hem ook geen echte relatie achteraf maar meer broer en zus. Zij is zijn beste vriendin en adviseur. Ik vermoed ook al enige tijd dat er een NPS of ASP zit. Ik heb ook gesprekken met de psycholoog en die ziet ook dat hij geen zelfkritiek heeft, ze voelt zijn emoties niet ( hij is naar mijn mening ook heel vlak) en vermoed dat hij geloofd in zijn eigen werkelijkheid. Voor mij de meest belangrijke vraag. Laat ik deze man gaan of geef en blijf ik hopen op die eye opener wat ik al een jaar geleden bij hem heb aangekaart. Dat hij emotioneel onbereikbaar is heeft zijn ex hem ook gezegd tijdens hun relatie. Ik weet bijna 100% zeker dat hij patronen en ervaringen herkent van zichzelf uit zijn vorige relatie. Ook haar heeft hij even verlaten voor een ander en omdat hij zich benauwd voelde. Hij is midden 30 en zijn samenwoon record is amper 1,5 jaar. Zij hadden zelfs een open relatie met elkaar. Bovendien komt hij uit een vervelende gezinssituatie ( geen erkenning vader en moeder die vreemdging) op jonge leeftijd heeft hij besloten om zijn eigen plan te trekken. Ik zie de hunkering naar aandacht en bevestiging van andere vrouwen.

ik denk ook dat de sympathie die hij lijkt te hebben puur voor het bevestigen voor hemzelf is: ze hebben me nodig, iemand is van mij afhankelijk hierin. wel doen, maar niet vanuit werkelijke empathie naar een ander zeg maar. ik denk dat hij je werkelijk niet kan loslaten hierdoor, maar niet weet (en of kan) hoe je emotioneel een verbintenis krijgt en houdt. mocht dat zo zijn, lijkt een relatie mij een hele enge beleving voor hem ik kan enkel uit ervaring spreken als het NPS aangaat: als men al zoveel heeft geprobeerd, relaties vaker stuklopen op hetzelfde, en wat je doet en probeert geen verschil maakt (op langer termijn) veranderd iemand niet. voor mij was dat heel moeilijk te accepteren, maar heb wel een keuze gemaakt voor mezelf. ik wil gewoon niet de persoon zijn die voor mezelf als dit soort acties een plekje moet geven zodat ermee te leven is (laatste werkt niet niet maar maar dacht toen zo)
dat ik wel redden kon wat een ande verkloot koste wat het kost om het beeld wat ik bij een gezin heb, en wat ik zou willen mogelijk te maken. dit werkt echt niet, je loopt jezelf voorbij, de ander heeft niets geen last, en daarbij wordt het enkel zwaarder om dingen te 'verwerken' als het andere zich al lang en breed weer heeft aangezien en op dezelfde 'stapel' ligt. het was puur 'uitzitten' mijn best doen, en hopen op iets waarvan ik geen enkel teken zag dat het ooit zou komen. heb er echt jaren over gedaan om dit in te WILLEN zien, want hield mezelf ook enorm voor de gek.

Het hopen op een 'eye opener' is je dus bekend? Je gaat geven, geven en een beetje je eigen identiteit verliezen en wanneer hij niet inziet dat zijn gedrag aanleiding ( grotendeels) is van de puinhoop dat gaat dat heel diep tot zelfs dat het ten koste gaat van je eigenwaarde. Want je gaat twijfelen, hij laat door gebrek aan empathie/sympathie en LIEFDE denken dat je het verkeerd ziet en je gaat twijfelen aan je eigen waarneming. Ik weet niet wat hem mankeert, wel veel, maar niet of daar echt een label aanhangt. Ik zie wel, met bevestiging van de psycholoog, dat er iets mis is rondom hechting, eerlijkheid, geen zelfkritiek en gebrek aan inlevingsvermogen. Alleen bracht zij het zo dat ze toch vermoed dat het een verhalen verteller is. Hij schept mooie plaatjes en vreet van meerdere walletjes. Verzwijgen dat hij een relatie heeft, verzwijgen dat hij werkt aan zijn relatie ( althans hij wil dat laten zien zegt hij) om zijn andere optie ook aan te houden. We zouden zaterdag naar een feest gaan maar ik ben er achter gekomen dat zij ook aanwezig is en opeens, met andere reden, wil hij niet meer. Ik heb ook gedacht en denk dat nu ook nog sterk dat ik maar moet vechten en knokken wat hij heeft gedaan. Erover heen zetten, grenzen laten vervagen om het maar werkbaar te maken. Ik baal zo vreselijk :(( Weetje, ik ben een ontzettend lief, eerlijk, zorgzaam, bijdehand, aantrekkelijk, ondernemend en relaxed persoon. En dan krijg ik dit..
Alleen overblijven als alleenstaande moeder en weg droom voor mezelf en mijn zoon. En dat is zo intens triest. Ik ben heel boos. Echt heel boos. Je voelt je werkelijk niets waard en zo makkelijk vervangbaar. Achter mij rug om, nadat onze relatie pas 4 dagen uit was haar ( tijdens een logeerpartij haar al in contact brengen met onze zoon. Dat is zo intens respectloos en pijnlijk. :((((

Wellicht ook herkenbaar: emotioneel heel vlak en oppervlakkig. Niet te bereiken of te peilen, onbereikbaar en eigenlijk een mysterie. Gewoon in staat zijn om een dubbelleven te leiden en de schijn flink om te houden. Hoe kan iemand dit aanrichten? Zou hij door het ontmoeten van ware liefde dan veranderen? Een dominant persoon treffen en hij veranderd? zou het.....

die eye opener is mij idd bekend.
ik was al zover 'heen' dat ik BLIJ was dat ik eindelijk hard kon maken dat ie vreemd ging. toen ik bij hem wegwas was ik mezelf kwijt. hij had zoveel invloed op me, en ik heb me zo lopen aanpassen en doen dat ik helemaal niet meer wist wie ik eigenlijk zelf was.
(soort computer dat ineens moet draaien zonder bep. programma, zo voelde het) toen pas kon ik écht zien welke impact dit allemaal heeft gehad, en hoe hij stukje voor beetje mijn persoonlijkheid kon afpakken, en kon kneden naar zijn beeld.
ik snapte toen ook pas dat ik me dit heb laten gebeuren, en zelfs alle medewerking hierin heb gegeven.
(mezelf er weer overheen zetten, weer water bij de wijn doen, mezelf weer een stukje verder kwijtraken) de reden dat ik het niet eerder los heb kunnen laten: ik wil dat het werkt, ik MAG niet de persoon zijn die besluit dat mijn kinderen niet in een gezin opgroeien. dat de relatie en verstandhouding, het gedrag van de vader ook voor de kinderen schadelijk kon zijn daar dacht ik niet eens over na. ik was puur bezig om zelf te overleven. toen ik weg ging bij mijn ex waren mijn kinderen bijna 1 en net 2 jaar. nu nog hebben ze er schade van (ex had tot voor kort omgang waarin ie naar de kinderen ook liet zien uit welk hout ie gesneden is)
nu nog loop ik in de hulpverlening voor mijn kinderen, omdat de ervaringen die ze hebben opgedaan op hun verdere leven invloed hebben. zolang jij jezelf niet kan/mag/durft/wil zijn kan je niet stabiel zijn. dan kan je ook je kindje dit niet bieden, maar dit wel de basis voor een kind.
jij kan relativeren, een kind niet. wat je kindje ziet is een rolmodel, zowel jij als de vader.
kinderen snappen niet dat dit niet normaal is, ze snappen ook niet wat WEL normaal is als jij in deze situatie bent.

ook is was bang dat ik het niet zou redden, want had me vooral emotioneel afhankelijk gemaakt. als ik jou kan uitleggen HOE heerlijk het was om van mijn kinderen te genieten, hoe bijzonder en heerlijk die rust was in mijn eigen huisje, hoe enorm duidelijk die ontspannen situatie voelde waarvan ik TOEN pas begreep dat ik en de kinderen die zo hard nodig hadden, aan hoeveel je voorbij gaat (ook aan dat van de kinderen) als je puur bezig bent met je kop boven water te houden en je alsmaar te schikken 'naar'. nog steeds zie ik het hier als veilige basis, en daar doet niemand wat aan af. kinderen hebben dit nodig om met tegenslagen om te leren gaan (ook kleine dingen waar ze tegenaan lopen zoals onenigheid op school)
dit hier is een plek waar je mag zijn zoals je bent, ook als anderen het er niet mee eens zijn. voor zo'n plek hoef je geen relatie te hebben, en in sommige relaties is het onmogelijk om zo'n veilige plek te geven. het enige wat ik kan zeggen: ik hoop dat jij zo'n plek kan vinden als je inziet dat je er aan toe bent en je kindje dit net zo hard nodig heeft.
......geen knokken, geen stress, geen strijd... niet op emotioneel vlak voor jezelf, niet verbaal, en niet lichamelijk. 99% van wat je schrijft is herkenbaar, geef er aub een andere draai aan, voor jezelf, voor je kindje, en voor jou en je kindje samen.
echt, je gaat aan zoveel mooie dingen voorbij nu.....

Dank voor je wijze raad en advies. Door ervaring een ander alert maken :) dank!