Hoe kan ik mijn vriend laten praten over zijn gevoelens en emoties?

tja, zo ben ik helaas ook (geweest)....
Ik wil ook alles zelf oplossen en soms denk ik (dacht ik) dat ik hetbeter weetdan wie dan ook...
Wat mijn vriendin nu vrouw probeerde was regelmatig met mij over van alles en nog wat te praten en daarna naar mijn mening over best wel gevoelige onderwerpen (familie, geloof of opvoeding, hoe ik dingen ervoer m.b.t. opmerkingen enz.
Later besefte ik dat ze mijn mening niet zo zwart wit vond maar dat ik genuanceerder kon leren denken...
Ook zaken die ineens naar boven kwamen in een ruzie...
Konden we op een rij zetten en ik wil gewoon samenleven en meer aan ons denken dan alleen ik...
ik hoop dat je het knopje gaat vinden, mijn knopje verandert de laatste tijd niet zoveel ik ben bereikbaar geworden.

mannen zitten anders in elkaar dan vrouwen, schrijf je. Wel, dat is nu één van de typische uitingen van dit anders-zijn. Een man lost de problemen anders op dan een vrouw. Bij een man is het belangrijk om zelf de dingen op te lossen, en hierbij niemand nodig te hebben.
Een vrouw lost problemen op door erover te praten. Zij wil dan alles behalve oplossingen, maar gewoon haar gevoel delen met iemand. Door haar gevoel te delen gaat ze zich beter voelen.
Een man heeft periodes waarop hij zichzelf moet terugtrekken om weer op te laden. Dan kan hij in zichzelf gesloten zijn, en nadenken over een bepaald probleem. Lukt het niet om het op te lossen, dan gaat hij wegkruipen in het nieuws, sport, boeken of wat dan ook om het zo even uit zijn hoofd te kunnen zetten.
Het lijkt dan alsof degene die rondom hem is, er niet meer toe doet. Maar dat is niet zo. Een man is zich niet bewust van wat hij teweeg brengt op dat moment. Hij doet dit niet vrijwillig. als hij terug opgeladen is, komt hij terug. Dan zal hij meestal vertellen wat hem bezig hield en soms ook hoe hij dit heeft opgelost.
Het is onjuist om te verwachten dat een man zal reageren als een vrouw. Dat zou hetzelfde zijn dan dat men van jou verwacht om niet meer over je gevoelens te praten en je terug te trekken en te zwijgen.
Maar omdat een vrouw denkt dat een man zoals een vrouw is, verwacht ze dat wél van hem. En als hij het niet doet voelt ze zich afgewezen. Of ze geeft hem het gevoel dat er iets mis is met hem en dat hij best eens met een therapeut kan gaan praten. (Omgekeerd kan een man zich ook afgewezen voelen door een vrouw als hij in plaats van naar haar gevoelens te luisteren, met oplossingen komt, en zij die afwijst omdat ze daar nu juist geen behoefte aan heeft, zie hoger).
Een man die dan opgegroeid is in een open gezin, zal hierin misschien ietsjes anders zijn dan jouw vriend.Hij zal vaardigheden ontwikkeld hebben om dingen te delen. Maar dan nog zal een man nooit zoals een vrouw worden.
Als je een man die zichzelf terug trekt steeds vraagt wat er scheelt, trekt hij zijn zwaard. Zeker als er dingen gebeurd zijn in het verleden die hem wat defensief gemaakt hebben. Laat hem dus rustig gaar koken in die periodes, vraag niet om te praten en doe iets leuks voor jezelf : ga naar een vriendin, de kapper, lees een leuk boek etc.
Geef hem enkel advies als hij erom vraagt. En als hij "open" is en naar je kan luisteren, laat hierover dan waardering blijken.

lastig, maar hij maakt zelf de keuze om iets kenbaar te maken of juist niet.

wat kan helpen is niet de nadruk leggen op 'moeten' praten (dat kan zo verdraaid moeilijk zijn als je dit niet geleerd of gewent bent!)

probeer begrip te hebben, en niet te pushen.
als je samen woont kan het helpen om de 'zakelijke' dingen wel bespreekbaar te maken (dat er geen rekening verzwegen wordt bv en pas na een paar maand weet dat het opgelost is met kunstgrepen om maar wat te noemen)

voor wat er in hem persoonlijk omgaat: hier heb je helaas geen zeggenschap over.
wat je wel aan kan geven is dat je er graag voor hem wil zijn, en niet wil daar hij er in gedachten alleen voor staat en je graag begrip voor hem wil hebben zodat je rekening met hem kan houden.

als hij boos is en je vraagt waarom dit is en hij wil geen antwoord geven moet je voor jezelf ook duidelijk hebben dat je het dan ook niet KAN weten, en het mogelijk persoonlijk opvat (heb ik dit of dat wel goed gedaan, zal er dit of dat aan de hand zijn etc.)

probeer je er niet door van de wijs te houden en open en neutraal te blijven. HIJ wil/kan niet praten, dus KAN jij er geen rekening mee houden. dit is zijn keuze in feite.

als het geforceerde van het 'moeten praten' eraf is, en je hierdoor niet beinvloeden (zijn reacties of zwijgen) denk ik dat je een bepaalde veiligheid kan bieden waarin het voor hem makkelijker is om te praten.

ook tussen de bedrijven door kan je vragen naar zijn gevoel en mening: wat wil je eten, zullen we wat leuks gaan doen, vind je het gezellig, heb je het naar je zin, vraag hem eens om advies of naar zijn gedachte, en dat soort kleine dingetjes tussen neus en lippen door die maken dat hij zijn gedachte en gevoel weer kunnen geven.

dus: rustig aan en niet teveel pushen, en niet laten merken dat je het niet prettig vind als hij (weer) dingen verzwijgt/niet kenbaar kan/wil maken en/of delen.

Ga met hem wandelen. Deze activiteit stimuleert om het emoties te hebben. Veel beter dan thuis op de bank.