vluchten of doorbijten?

Het is niet niks wat je allemaal meemaakt en doormaakt maar ik zou naar een huisarts gaan en hulp vragen hoe hiermee om te gaan want dit loopt nog een keer verkeerd af.

Toegevoegd na 16 minuten:
Dus bijt door de zure appel heen en ga ervoor .
Want ook jij hebt nog een heel leven voor je.
Doen hoor!!!!!

nee dit is geen normale situatie! neem contact op met je huisarts voor een verwijzing naar buro jeugdzorg. als er echt een crisissituatie is of ontstaat kun je ook naar de ongevallenpost of politie faan en zeggen dat je iemand van het crisisteam nodig hebt. blijf niet doorlopen met problemen die alleen maar groter worden . succes!

Jij hebt het heel moeilijk, missurprise!
Inderdaad, naar de huisarts met dit verhaal. Hij zal ook jouw vader kennen? Zeg er vooral bij, dat je jezelf gesneden hebt, dat is voor een huisarts heel duidelijk.

Nou meid, heel veel sterkte gewenst. En eens komt alles goed!

Wellicht kan een mediator soelaas bieden. Iemand die geen band of relatie met enig persoon uit 't gezin heeft en om die reden tegen een stoot harde taal kan. Als ieder gezinslid dan uitspreekt wat zijn of haar wens/voorkeur is kan de mediator wellicht een gemene deler vinden daarin.

..want 't lijkt erop dat de gezinsleden niks meer goed kunnen doen bij elkaar. Dan heeft als gezin met elkaar gaan babbelen ook weinig nut..

Vluchten , als je dat het liefst wilt!
Dit kan niet langer !
Ga z.s.m. naar je dokter of maatschappelijk werker/jeugdzorg, daar moeten ze je helpen.
Er is altijd een opvanggezin voor noodgevallen !

Triest Miss. Het is niet echt een normale situatie. Wie is in deze situatie sterk of zwak? Erg om op kerstavond een bloedneus te krijgen van ma.
Niet doen is om jezelf te doen verwonden! Dit lijkt (on)bewust om aandacht vragen en je wordt je verdere leven dagelijks aan herinnerd. Je vraag geeft aan dat je het echt wel goed kunt doen inschatten maar niet alles goed kan doen verwoorden.
Wellicht dat andere lezers kunnen aangeven welke instanties zinvol (kunnen) zijn.

Nu, het positieve, leer hiervan en doe het anders in JOUW leven!
Suc6

Wat een lastige situatie. Als ik het zo lees heb je veel meegemaakt! Lastig ook dat jullie thuis niet kunnen praten. Je sluit je verhaal af met een vraag of je sterk genoeg bent. Hier kan ik je geen antwoord opgeven. Ik adviseer om hulp te zoeken (als het kan met je moeder en zus). Bij een huisarts kan je de situatie voorleggen, probeer dan ook zo open mogelijk te zijn en vertel wat het probleem is. Je voelt je leeg, je snijd jezelf... Jouw huisarts is hiervoor en kan je verder helpen. Samen met jouw kijkt hij naar wat het beste voor je is!

Je vraag is: 'Vluchten of doorbijten?' Maar wat jij doet is al vluchten.

Je bent al gevlucht in de automutilatie (zelfverwonding), en ik kan je heel goed begrijpen.

Je weent in de vorm van bloed..en je uit je verdriet en wanhoop gevoelens aldus.

Je ziet totaal geen uitweg meer en voelt je geestelijk door iedereen verlaten..en in de steek gelaten.

Jij krijgt de schuld van alles dat er binnen jullie ouder huis niet naar de wens van je vader of moeder verloopt.

De reactie van je moeder toen ze jou betrapte op het snijden is ook vreselijk.

Want juist liefde, begrip en geduld zijn de dingen die jij op die ogenblikken het hardst nodig hebt.

Hoewel zelfverwonding niet de oplossing voor jouw problemen is, besef ik heel goed dat het snijden momenteel voor jou even het enige houvast betekent.

Dat je hulp nodig hebt, is natuurlijk buiten kijf. Alleen kùn je het eenvoudig niet meer langer volhouden.

Ik vrees trouwens dat dit niet de eerste keer is dat je jezelf gesneden hebt..en ik vermoed zelfs dat je dit al veel langer doet.

Je vraagt ook: ' Ben ik echt zo hopeloos of is dit een normale situatie en ben ik het dat niet sterk genoeg is?'

Hopeloos ben jij zeker niet, maar wèl is jouw omgeving hoopbenemend.

Van een normale situatie is zeker geen sprake en natuurlijk ben jij daartegen niet opgewassen. Maar troost je..daar zou niemand tegen opgewassen zijn..

Als ik je op één of andere wijze van dienst kan zijn of je op enigerlei wijze kan helpen, mail mij dan gerust.

Ik wens je alle kracht toe én een liefdevolle omgeving waar je een beetje tot rust ..en tot jezelf..kunt komen.

Groetjes,

Ton

Je moeder wilt dat je naar een psycholoog gaat en dus slaat ze je? Vreemd..
Als je nu eens fijn doet wat ze zegt, en de psycholoog, of huisarts, en psychiater- waar je ook terecht komt- het hele verhaal doet. Dat kan je, want dat lukt je hier ook. Waarschijnlijk beseft degene tegen wie je je verhaal doet dat je thuissituatie voor jou onhandelbaar is en dat het het beste is je een nieuw en veiliger thuis te geven, weg van alle problemen die veroorzaken dat jij jezelf snijdt. Dit is niet vluchten, dit is voor jezelf zorgen. Geloof me schat, als het nu al zo hoog oploopt dat je een bloedneus wordt geslagen omdat ze erachter komen hoe hoog alles precies bij je zit, ga je dit niet nog 1,5 jaar uithouden.
'Doorbijten', zoals jij het noemt, is in feite jezelf zowel fysiek als mentaal laten mishandelen- en niemand hoort toe te geven aan mishandeling. Dat is vreselijk slecht voor je zelfbeeld en maakt daardoor de situatie met het snijden waarschijnlijk erger. En als ze er bij jou thuis achter komen dat je nog steeds of alweer of meer snijdt, komt er alleen maar weer ruzie en slaat ze je misschien weer een bloedneus- of erger.
Niemand verdient het in jouw situatie te zitten, dus jij ook niet.

Dit is zware emotionele mishandeling. Je bent nog jong. Probeer iemand te zoeken (bijv huisarts) die jou doorverwijst naar een professionele hulpverlener.
Zijn er andere mensen in je omgeving waar je op kunt steunen/bouwen?

Jezelf snijden is jezelf geen pijn doen (wat wel zo lijkt) maar jezelf een soort pijnstiller geven. Er komt endorfine vrij waardoor je minder geestelijke pijn voelt. Je lichaam geeft dus aan dat het je teveel wordt.
Mooi toch? Daar kun je nl altijd op vertrouwen.
Ik vind je ontzettend moedig en sterk. En mss te sterk.
Je mag zeggen, wat zeg ik, je móet zeggen:' mensen je gaat tot hier en niet verder'.
Hou je lichaam in de gaten.
Ik heb ontzettend met je te doen, omdat je in een hele verkeerde situatie zit.

Ik kan je de tip geven dat je ook kunt praten met Sensoor. Daarmee kun je praten via mail of chat of telefonisch.
Maar ga zeker naar je huisarts. Die kan je verder helpen.
Dan kan je werken aan een mooie toekomst!
Ik wens je heel veel sterkte!!

Je bent in ieder geval geen hopeloos geval.

Je bent ook ontzettend sterk maar kunt dit niet alleen oplossen en hier op goeie vraag is er geen mens die jou daadwerkelijk kan helpen.

Jij moet ook de eerste stap gaan zetten, deze stap kan uit twee dingen bestaan maar één ding moet je zeker doen:

Neem contact op met de kindertelefoon:

http://www.kindertelefoon.nl/13-18/

gratis nummer is 0800-0432

Doe dit zeker en vertel hen wat er loos is, zij weten precies de weg die jij moet bewandelen om weer een gelukkig leven te krijgen, als het goed aangepakt wordt worden ook je vader, moeder en zus geholpen.

Als tweede, en dat is een optie die jij waar jij voor kunt kiezen is melding maken bij het AMK (Advies- en Meldpunt Kindermishandeling) 0900 123 123 0 of aangifte doen van mishandeling bij politie.

Jullie allen hebben een lange weg te gaan maar kunnen deze weg niet afleggen zonder professionele hulp, zoek daar dan ook de hulp en niet hier, wij kunnen hem niet geven.

Natuurlijk ben jij een doorbijter. Er was immers nooit ruimte om iets anders te zijn, ruimte voor je kleine en kwetsbare kant.
Je ouders kunnen allicht niet anders doen dan ze nu doen. Ik zou dan ook reëel afstand nemen. Als je zus en moeder op hun tanden willen bijten , is dat hun keuze. Als je vader wil drinken is dat ook zijn keuze. Daar kan jij helemaal niets aan veranderen.
Maar om jezelf te beschermen raad ik je aan zo snel mogelijk je biezen te pakken zodat je tot rust kan komen. Je hebt heel wat trauma's opgelopen, en je zal je tijd nodig hebben om hier over te geraken.
Als je jarenlang in een crisissituatie zit verlies je op de lange duur je "zelfgevoel". Je hebt geen voeling meer met je angsten, pijn, verdriet, kwaadheid, omdat het enige wat je te doen staat is : overleven. Doorbijten dus.
Deze gevoelens zijn echter niet wég. Ze zullen vroeg of laat naar boven komen, misschien door een psychosomatische klacht, misschien door nachtmerries, misschien door moeilijkheden in relaties of nog door iets anders. Daarom is het nu belangrijk dat je uit die crisissituatie stapt en iets doet om terug contact te krijgen met jezelf. Ga dus in ieder geval naar een professional in de geestelijke gezondheidszorg...
Zoek natuurlijk eerst wel iets waar je veilig naartoe kan als je "vlucht", best iets waar je ook wat ondersteuning krijgt!

Om te beginnen zou je op school een vertrouwenspersoon kunnen zoeken, een lera(res)ar, of directeur, en daar je thuissituatie vertellen. Deze mensen hebben vaak cursussen en trainingen gevolgd hoe te reageren in dit soort situaties en hun kunnen je exact vertellen wat je nu moet doen.
Jezelf snijden is geen oplossing, vluchten ook niet (hoewel ik het heel goed snap natuurlijk. Je brengt jezelf onnodig littekens aan voor je hele leven, je maakt van jezelf een wandelend boek met aandenkens en herinneringen die je je eigenlijk later helemaal niet wilt herinneren. Het is alleen een oplossing voor dat moment, eenmaal in een ander moment is dat juist weer een groot probleem en zo kom je van het een in het ander.
Probeer gewoon samen met je vertrouwenspersoon op school een oplossing te zoeken, maatschappelijk werk thuis bijvoorbeeld, dat zijn de mensen die het beste kunnen beoordelen of je ouders in aanmerking komen voor psychische hulp of uitzetting van de ouderlijke macht of het moeten afstaan van hun kind aan een pleeggezin.
Dit laatste zal slechts tijdelijk een oplossing zijn, een opluchting, en een eerste stap naar een zelfstandig leven, maar ga nu vast beginnen met iedereen te laten zien dat jij goed voor jezelf kunt zorgen en stop dus met snijden en neem het initiatief met zoeken naar hulp en probeer zelf bij een huisarts om hulp te vragen jezelf te verlossen van nare situaties waar je mee wilt leren omgaan maar zelf niet weet hoe.
Ik wens je alle goed en sterkte toe en veel succes en liefs....

misschien kan je praten met iemand ?
je zus of een goeie vriendin
ik snap dat je er niet tegen kan maar snijden is geen manier echt niet je kan misschien een tijdje bij een vriendin logeren even weg bij je familie en wat je moeder doet is trouwens niet goed ze moet je troosten niet slaan als je jezelf snijd maar het is wel waar dat je naar een psycholoog moet (of je bff )

Vluchten kan altijd nog.
Volgens mij biedt deze situatie meerdere uitwegen zonder dat ook jij onbezonnen hoeft te vluchten.

Wat ik mij afvraag is het volgende.
Wat heeft jou bezield om jouw vader te redden?
Heb je hier zelf al eens over nagedacht?
Kan je dit soort bezieling nog eens een keertje opbrengen door jouw vader op geestelijk vlak trachten te benaderen?
Door doelgerichte vragen te stellen die jou helpen om zijn manier van vluchten te aanvaarden, of op zijn minst te begrijpen?
Want uiteraard drinkt jouw vader niet zomaar.
Dat is zijn vlucht uit een realiteit die hij nuchter niet aankan of niet aandurft.

Je kan ook eens de vraag stellen aan zijn arts over geen effectiever middel bestaat om jouw vader van de alcohol af te houden.
Maar... in de eerste plaats dient jouw vader zich héél bewust te worden dat er Iemand is die werkelijk om hem geeft.
Hij heeft een standvastig doel nodig dat hem drijft.
Misschien kan jij hem daar bij helpen?
Je helpt er tegelijk ook jezelf mee want je voelt je nuttig en je doet er behoorlijk wat levens-ervaring mee op.
Bovendien is de kans groot dat jij jezelf niet meer gaat snijden als jij jouw geest (brein) doelbewust oplossingsgericht motiveert.

En zoals ik bij het begin schreef...
Vluchten kan altijd nog.
Zorg dat je heel goed beseft dat velen van de regen in de drop verzeild geraken als ze niet Bewust leren omgaan met conflictsituaties.
Soms leren kinderen er sneller en meer uit dan hun ouders.
Enne...
Geloof me, ook Jij bent sterker dan je zelf beseft.

Het klinkt wellicht gek om het volgende te lezen terwijl heel jouw situatie haast het tegendeel doet Geloven.

"ALLES, tot in het kleinste detail en hoe bizar ook, heeft een CONSTRUCTIEVE reden van bestaan."

Het is niet omdat je dat nu niet begrijpt dat het niet zo zou zijn.
Maak van deze uitspraak jouw basis-regel en dus jouw dagelijks Win-Win-Uitgangspunt en je zal merken dat je heel anders met kritieke situaties leert omgaan omdat je vanuit dit Win-Win-Vertrekpunt ALTIJD Oorzaken én Oplossingen vindt die je aanvankelijk over het hoofd hebt gezien.
Vraag je vanaf nu elke keer opnieuw af:
"Wat kan, mag, moet of wil IK hier uit leren?"

Ik benijd geenszins jouw huidige positie doch ik durf wel te garanderen dat jij op een dag héél erg Dankbaar zal zijn voor deze 'harde' leerschool (Wek-signalen) waar jij sterker (Bewuster) dan ooit zal uitkomen.
De Keuze om te Blijven of te Vluchten ligt bij Jou en bij Jou alleen.

Extra Mentale Sterkte wens ik Jou/Jullie!

Nee, praten is even geen optie nu. Je moeder is de weg kwijt met je vader. Ze zit er zelf doorheen en kan er nu niet voor jou zijn. Zelf ben je minderjarig. Ik zeg daarom niet vluchten maar ook niet doorbijten. Heb je iemand bij wie je een poosje terecht kan? Je moet even die situatie uit.
Of dat goedkomt tussen je moeder je zussen en jou weet ik niet, maar mijn ervaring is wel dat als je wegloopt en je na een tijd terugkomt en zelfstandig wordt en op eigen benen gaat staan de band met je moeder ook wel weer tot rust komt. Dat hangt er ook vanaf in welke situatie je moeder dan tegen die tijd zit, en wat zij ermee doet.
Probeer even bij een vriendin wat te slapen en bij te tanken. Verdien je al wat geld dan kun je misschien voor jezelf een huisje huren een paar dag n in een bungalowpark.
tot slot kun je bijvoorbeeld even googlen op Emmaus of jongerenopvang. Mijn voorkeur gaat dan uit naar Emmaus. Het is jammer dat ik niet weer waar je woont, anders kon ik je beter helpen.
je moet nu even uit de situatie weg. En hoe mensen je ook opdringen aangifte te doen: Dat beslis jij zelf.

Toegevoegd na 24 minuten:
Verandert de situatie thuis niet, dan is het wellicht zelfs beter er helemaal niet meer definitief te komen wonen.

Dit is geen normale situatie waar jij in verkeerd!
Zelf heb ik jaren lang bij mijn ouders gewoond die ook een alcohol verslaving hadden en ons mishandelen.
Ik heb er voor gekozen om thuis weg te gaan en het te melden bij het AMK.
Ik heb een tijd in een pleeggezin gewoond en daar geleerd hoe het er in een normaal gezin aan toe gaat. Dat je liefde kan krijgen van mensen en ouders voor je klaar willen staan.
Nu woon ik net op mezelf en heb ik mijn eigen leventje opgebouwd.
Je zit in een lastige situatie.
Maar meid, probeer voor jezelf te kiezen! je bent het niet waard om mishandeld en in de steek gelaten te worden!
Make you're own choice!