hoe komt het dat een moeder het negatieve gedrag van haar kind negeert en niet de confrontatie aan gaat met het kind?
Het afweer mechanisme is duidelijk te zien van moeder,reageert helemaal niet.Terwijl ik denk je kan je kind toch op het negatieve gedrag aan spreken?Dat kind is haar de baas.En dat vindt moeder zelf ook.Dat maakt mij zorgen. Ik begrijp het niet.Ik kan me er ook niet bemoeien.Alleen als moeder het zou vragen.Het kind is 12 jaar.
-
Vraag volgen
- Delen
-
-
Weet jij het antwoord?
Het beste antwoord
In veel gevallen vertoont een kind negatief gedrag om aandacht te krijgen. Let wel: Negatieve aandacht is OOK aandacht. Als moeder deze negatieve aandachttrekkerij consequent negeert, vind ik dat een goede zaak. Er is echter een maar: Zodra het kind op een positieve manier aandacht vraagt, is het belangrijk dat moeder direct reageert, prijst en beloont. Op die manier leert het kind om op positieve wijze aandacht te krijgen. Wanneer het negatieve gedrag van het kind zo storend is dat anderen er last van hebben, dan is het zaak dat de ouders het kind vertellen dat zijn/haar gedrag niet geaccepteerd wordt, en daar sancties tegenover staan. Duidelijke straffen. Ik zou er op dat moment verder niet teveel woorden aan vuil maken, maar de straf uitvoeren. Zodra er weer een situatie is waarbij het kind op een normale, positieve manier aanwezig is, kunnen de ouders het voorval bespreken, en nieuwe afspraken maken.
Ze durft niet of anders gezegd, het kind heeft meer lef dan de moeder... Daarom komt dat... En niet mee bemoeien, het speelt tussen moeder en kind, daar moet je het ook laten...
door echt te reageren beloon je min of meer het gedrag. Dus negatieve aandacht. Maar 't kind is 12 dus wss aan 't puberen. Een normaal gesprek zou wel moeten kunnen. Maar soms is 't beter negatief gedrag te negeren.
Negatief gedrag is vaak aandacht vragen, dus negeren is daarvoor juist de beste oplossing. Positief gedrag moet je benoemen en waarderen. Anders wordt het wanneer het gedrag gevaarlijk is of storend voor anderen ; dan moet je ingrijpen door te straffen(al is het met een kind van 12 wel wat laat om mee te beginnen). In de situatie die jij schetst lijkt iemand de boot te hebben gemist ; dat is geen (opzettelijk) negeren, maar pure desinteresse. Funest voor moeder EN kind. Geen idee in hoeverre dat nog te herstellen is, ik ben geen pedagoog, maar als het kind 12 is en nu al de baasin huis, zou ik me ernstige zorgen maken, vooral wanneer hij dominante of agressieve trekjes vertoont. Overigens voel ik me wel degelijk in de positie om in MIJN huis kinderen van anderen die zich misdragen tot de orde te roepen, hoor. Zoals ik dat van anderen ook bij mijn kinderen verwacht. Daar horen geen lijfstraffen bij natuurlijk, maar je mag best een kind iets verbieden of zijn verplichtingen wijzen, ook als het niet het jouwe is.
Soms doe ik het ook,niets zeggen van het negatieve gedrag van mijn kind.Niet omdat het opvoedkundig beter is,maar gewoon omdat ik even geen zin heb in weer een discussie met mijn kind.Want daar zijn pubers heel goed in,ze nemen niets meer zomaar aan maar willen alles bevechten.Maar De moeder die jij omschrijft heeft er zo te lezen nooit zin in om de discussie aan te gaan en dan gaat het fout.Ook als je kinderen al wat groter zijn moet je ze blijven sturen en confronteren met hun gedrag.Ze wonen in jouw huis en hebben zich te houden aan jouw regels.Misschien is het in de relatie met haar kind al zo ver gekomen dat ze de discussies niet meer wint,daarom laat ze het maar zo. Erg jammer.
Stel zelf een vraag
Ben je op zoek naar het antwoord op die ene vraag die je misschien al tijden achtervolgt?
