Een vriendin van me is lesbisch, maar haar ouders accepteren dat niet. Wat nu?

gewoon terug keren naar normaal. Is beste oplossing. En later weer lesbisch worden.

Er zijn nu eenmaal ouders die zo reageren. Helaas...

Het enige wat je vriendin kan doen is zorgen dat zij zo snel mogelijk op zichzelf gaat wonen. En dan rustig afwachten wat haar ouders daadwerkelijk hiervan menen...

Of gewoon de boel op scherp zetten met het risico dat haar ouders haar inderdaad het huis uit zetten. Maar dan is zij wellicht verder van huis...

Mensen kun je nou eenmaal niet veranderen en ik denk ook niet dat we de illusie moeten hebben dat we dit wel kunnen, zolang er geen intrinsieke motivatie is zal er niks veranderen. Het is wel interessant om te weten hoe het komt waarom de ouders deze conservatieve ideeën er op na houden, misschien speelt religie hier ook een rol? Hoe ze contact kan houden? Tja, ik zou zelf het contact denk ik op een laag pitje houden en mijn ouders duidelijk maken wie zich hier nou daadwerkelijk aanstelt. Het komt over of de ouders geen gezichtverlies willen leiden, vooral voor de omgeving. Het is natuurlijk niet voor niets dat haar ouders dreigen om haar het huis uit te zetten, dat is natuurlijk pure chantage!

Mijn oude buurmeisje heeft hetzelfde doorgemaakt,moeder accepteerde het maar voor vader was de zaak afgedaan het was niet meer zijn dochter,en ze is zelf uit huis gegaan toen ze 18 was,na jaren niet meer thuis te zijn geweest,maar wel contact met de moeder steeds te hebben gehad,komt ze nu weer sporadisch thuis,maar de vader accepteerd het nog steeds niet,en voor hem heeft ze afgedaan als zijn dochter,terwijl de moeder en andere failie leden het wel accepteren.
om de verhouding binnen de familie niet te verstoren komt ze echt nog maar 2 a 3keer per jaar thuis.

diep en diep triest.
Zolang het nog moet, thuis blijven wonen en er niet te veel over praten.
En een geheim leven buiten de deur lijkt de enige oplossing voor dit moment.
Je zo snel mogelijk inschrijven voor eigen woonruimte.
Maar daar is het probleem niet mee opgelost want ze zullen het waarschijnlijk af blijven keuren
Aan je eigen seksualiteit kun je niet voorbij gaan, het zal je ziek maken als je het moet negeren.
Misschien moet je hulp vragen bij groepen er is bijv holyfemales

Het is bijna ongelooflijk dat Anno 2009 er zelfs nog Nederlandse ouders zijn die er dit soort middeleeuwse denkbeelden op na houden, maar helaas, ze ZIJN er. En net als vroeger is er ook nu nog weinig kruid tegen gewassen.

Ik weet niet hoe oud je vriendin is, maar als ze nog erg jong is, is het wellicht toch een idee het een paar jaar te laten rusten. Ze kan dan voor de buitenwereld wel uit de kast blijven, maar nog even geen vriendinnen mee naar huis of vaste verkeringen. Maar wanneer ze de leeftijd heeft dat ze toch echt voor en over zichzelf moet kunnen beslissen, zeg 18 +, dan zal ze ook echt een overwogen keuze moeten maken.

En dan zijn er inderdaad mensen die ook kiezen voor de banden met de familie en hun geaardheid verloochenen. En die zijn op de lange duur niet allemaal ongelukkiger dan mensen die daarvoor kiezen en demonstratief alle schepen achter zich verbranden. Het ligt een beetje aan wat voor type je bent welke keus het beste bij je past.

Uiteindelijk kruipt het bloed natuurlijk toch waar het niet gaan kan, dus blijft het in elk geval een tijdlang leven met een leugen, tot de ouders het alsnog geaccepteerd hebben (een praatgroep van ouders van homoseksuele kinderen zoals je die vroeger had is misschien wel goed voor ze, maar de kans dat ze daaraan willen meewerken is natuurlijk erg klein). Maar de kool en de geit sparen valt in de praktijk helaas niet altijd mee. Ze zal ook voor zichzelf wat belangrijke keuzes met grote consequenties moeten maken. Maar het blijft natuurlijk walgelijk ; ouders die hun kind geen kans op echt geluk gunnen door hun eigen verwrongen, vooroorlogse denkbeelden.

Vervelende situatie voor je vriendin.
Eigenlijk kan je vriendin niet zoveel doen behalve de ouders verlaten en bij familie/vrienden gaan wonen die dat dan wel accepteren (als ze nog minderjarig is) en als ze volwassen is kan ze ook nog overwegen zelfstandig te gaan wonen.

En dreigen en daadwerkelijk doen zijn 2 verschillende dingen, als je vriendin spontaan zegt: "ik ben weg. bel maar als jullie je bekrompen visie vervlogen is en anders niet".
en dan ook werkelijk gaat dan is ze haar ouders een stap voor geweest.
komt des te harder aan bij die ouders laat ze meer nadenken et cetera.

Heel jammer dat haar ouders zo reageren. Er kunnen natuurlijk verschillende beweegredenen achter de reacties zitten. Misschien hopen ze dat het echt een bevlieging is. Misschien hebben ze zelf wel heel veel moeite gehad om kinderen te krijgen en nu zien ze hun dochter en denken ze (onterecht) oh nee, nu krijgen we nooit kleinkinderen.

Ik vermoed dat ze enig kind is(?). Dan komt zoiets waarschijnlijk hard aan. Mijn dochtertje is net 8 weken, maar ondanks dat ik het zou accepteren, zou ik het wel jammer vinden wellicht. Gewoon omdat ook ik wat 'ouderwetse' familievormen voor ogen heb. Tja, ze kan bij mij toch al niets meer fout doen, gewoon omdat ze geboren is, dus dat zit wel goed.

Het probleem in je vraagstelling (om een antwoord te kunnen geven) is een beetje het feit dat we niet weten hoe oud je vriendin is. Is ze een tiener? Is ze adolescent?
Is ze al volwassen?

In alle gevallen, kunnen haar ouders vooral op deze manier reageren als ze net 'uit de kast' is en zich hier even lekker in wil laten gaan in het plezier dat ze beleeft in eindelijk haarzelf te zijn. Als ze dan blij aan het vertellen is dat ze weer een vriendinnetje heeft (waar normaal een 'vriendje' werd ingevuld), dan is dat erg wennen en kan voor haar ouders erg 'jennerig' overkomen.

Haar ouders zijn volwassenen en misschien werkt het als ze er eens serieus met haar ouders over praat. Vooral als ze tiener is en vol van hormonen, kan het lijken of haar ouders de boosdoeners zijn, maar misschien brengt ze het iets te 'provocerend' (hier bedoel ik dat kinderen zich op een bepaalde leeftijd afzetten tegen hun ouders). Gewoon eens zeggen: 'Pa, Moe, ik zou graag aan jullie ideaal beeld willen voldoen, maar ik ben zoals ik ben (in geval van religie: zoals onze god me heeft geschapen) en ik hoop dat jullie willen dat ik gelukkig wordt. (misschien een verzachtende aanvulling voor het accepteren:) Zelfs als ik niet echt lesbisch ben, is dit toch iets dat ik nu voel en ben, dus wees dan blij voor me.

Ik verbaas me enigzins over enkele antwoorden hier.

Hoezo dieptriest van haar ouders.? Zou je als ouder dan direct een vreugde dans doen als je kind je verteld dat het lesbisch is? Ouders hebben een ander verwachtingspatroon als dat je kind homo/lesbisch wordt.
Dat komt wel even als een klap binnen. Je gaat me niet evrtellen dat je je schouders ophaalt en verder gaat met de dag alsof het de gewoonste zaak van de wereld is als je kind dit vertelt.

De ouders zullen veel tijd nodig hebben om het te accepteren. De 1 zal daar wat sneler overheen stappen als de ander. Zeker als de oduers eventueel gelovig zijn.
Uiteindelijk zal de liefde voor je kind het wel winnen en komt het wel goed.
Maar zoiets kan heel veel tijd nodig hebben.

Mijn kinderen moeten gelukkig worden en hoe is aan hun. Waar ik kan zal ik klaar staan. Slim dom home hetro etc etc. Dat zal uiteindelijk niet uitmaken. Maar dat wil niet zeggen dat ik sta te springen om een homo kind?
Als het het is zal ik het heus wel accepteren, maar niet zomaar even. Dat kost tijd.

En nee ik heb NIETS tegen welke vorm van geloof, liefde, slimheid afkomst dan ook. Al komt mijn zoon met een homo, moslim met hindoestaanse ouders en spleet ogen thuis. Ik ga accepteren. Maar niet direct.

Als ik die vriendin was zou ik me gedeisd houden en zo snel mogelijk het huis uit gaan. Dus niet jezelf voor de gek houden, maar de ouders er even niet mee confronteren, want dat kunnen ze blijkbaar niet aan. Gun hen hun beperkingen en ga er geen strijd van maken.

Eenmaal uit huis zou ik af en toe langsgaan en dan vanzelf merken of ik nog welkom ben. Ik zou ze de tijd gunnen om het te accepteren. Doen ze het niet dan is dat hun keuze en daar zou ik niets aan kunnen veranderen. Dan maar af en toe een kerstkaart sturen.

Misschien zou ze moeten proberen haar ouders naar een praatgroep o.i.d. te krijgen,hoewel dat,gezien de halsstarrige houding van ze wel moeilijk zal zijn. Hoe groot is dan de liefde voor je kind,als je zo reageert?

de ouders moeten het accepteren, of de relatie met hun kind verbreken. waarschijnlijk is ze oud en wijs genoeg om zelf die keuze te maken. het is heel logisch dat de ouders toch wel een shock te verwerken krijgen, omdat ze daar in de eerste instantie niet over nagedacht hebben maar draaien later vaak weer bij. zo niet, dan moeten die ouders maar een keuze maken of ze het hun kind waard vinden nog contact te hebben. het is haar toekomst...

Onze dochter is lesbisch en ze hoefde ons dat helemaal niet te vertellen want ik vermoedde het al vanaf dat ze een klein meisje was.We houden zielsveel van haar en van haar vriendin.Het is voor homsexuele mensen al zwaar genoeg om zelf met hun gevoelens om te gaan in eerste instantie en als je ouders dan ook nog moeilijk gaan doen.Onze dochter werd door geloofsfannaten verteld dat ze minder dan een varken was en dat ze in de hel zou komen.Sommige familieleden deden alsof we verteld hadden dat ze kanker had.Met deze mensen moet je medelijden hebben omdat ze zo kleinzielig en bekrompen zijn.

Heel vervelend voor je vriendin, en haar ouders. Vreselijk dat zij niet in kunnen zien dat het geluk van hun dochter belangrijker is dan het feit dat ze met een man of een vrouw een relatie heeft. Ik zou ook niet staan te springen van vreugde als een van mijn kinderen me zou vertellen dat de voorkeur uitgaat naar het eigen geslacht, maar dat is meer omdat ik weet dat dat moeilijker zou zijn dan een hetero-relatie. Geef haar ouders even de tijd om aan het idee te wennen, provoceer het niet, maar ze hoeft het ook niet te ontkennen. Ik weet niet of ze nog thuis woont maar als dat wel zo is, probeer uit huis te gaan, en zo elkaar de ruimte te geven. Mochten ze het echt niet gaan accepteren, dat is dan jammer voor hen, jezelf voor de gek houden werkt zeker niet.

Ik geloof niet dat er een perfecte oplossing bestaat in deze situatie. Haar ouders hebben haar in een positie geplaatst waarin elke keuze een nadelige consequentie voort zal brengen. Ze heeft drie keuzemogelijkheden hierin. Kiest ze voor het vasthouden aan haar seksuele geaardheid met de daaraan opgelegde consequenties of kiest ze voor de wil van haar ouders met de daaraan verbonden consequenties. Niet kiezen is ook een keuze en in dat geval weerleg je de keuze bij de ouders. Zoals de ouders het nu hebben aangegeven zullen ze haar de deur uit zetten. Door de keuze te maken geen keuze te willen maken, geeft ze eigenlijk aan dat haar geaardheid haar even lief is als de betekenis die haar ouders voor haar hebben. Wanneer de ouders je vriendin uit huis zetten, gooien de ouders hiermee een deur dicht en niet je vriendin. Het is dan aan de ouders of ze deze deur ooit weer open willen en/of kunnen zetten.

Er bestaat helaas geen hapklaar antwoord voor deze vraag. De enige die hier het antwoord in kan vinden is je vriendin. We kunnen allemaal heel goed vertellen wat ze zou moeten doen. Maar uiteindelijk moet zij leven met de door haar gemaakte keuze en zijn consequenties, niet wij!
Die afwegingen kan alleen zij maken.

Het beste is wel haar keuze te baseren op feiten en niet op hoop. Het lijkt me bijvoorbeeld niet goed te kiezen voor je geaardheid in de hoop dat haar ouders ooit wel bij zullen draaien of het ooit zullen accepteren. In dat geval loopt ze het risico haar keuze te maken op een beeld c.q. verwachting die misschien nooit werkelijkheid zal worden. Dat wordt een extra pijnlijke trap na.

Het is ontzettend jammer dat er ouders zijn die hun verwachtingen jegens hun kind op zo'n manier er doorheen proberen te duwen! Veel sterkte voor je vriendin!

Toegevoegd na 3 uur:
Waarom lees ik meerdere malen dat het moeilijk is voor ouders om een homoseksueel kind te hebben i.v.m. kleinkinderen? Ook homoseksuele mensen kunnen kinderen krijgen, zelfs biologisch. Voor ouders hoeft het dus helemaal geen einde verhaal te worden betreft het krijgen van kleinkinderen.

Ouders hebben verwachtingen naar hun kinderen. (al dan niet terecht)
Als kinderen niet aan deze verwachtingen voldoen hebben we een probleem.
Ouders zullen moeten accepteren dat kinderen groot worden en van kind naar volwassene groeien. Dan zullen een aantal beslissingen van het kind niet in goede aarde vallen bij de ouders.

Homo of lesbisch zijn is geen ziekte of keuze, het is een zijn! Mensen die pas uitgekomen zijn voor hun homosexualiteit hebben het met zichzelf zwaar omdat ze niet meer voldoen aan het plaatje dat de buitenwereld van hen heeft.
De omgeving moet wennen aan het 'anders' zijn van de ander. Ouders moeten hun plaatje en verwachtingen aanpassen van hun kind.

We houden 4 opties open:
1) Ouders accepteren dat hun kind homo sexueel is.
Gevolg:Iedereen blij.
2) Ouders accepteren niet dat hun kind homo sexueel is en het contact wordt verbroken.
Ouders ongelukkig en kind ongelukkig.
Kind dubbel ongelukkig omdat hij/zij ook al met een persoonlijk probleem zit. (Slechte optie)
3) het contact wordt tijdelijk verbroken totdat de grootste emotie eruit is.
4) Een goed gesprek met alle partijen waarbij de verwachtingen ten opzichte van elkaar worden uitgesproken.
Dit zal voor de betrokken partijen een emotioneel gebeuren kunnen worden omdat men nu eindelijk eens met elkaar gaat praten.
Ouders zullen hun verwachtingspatroon aan moeten passen. Simpel om het feit dat hun kind volwassen is.
(een paar van de belangrijkste hobbels voor de ouders is:
schaamte over de geaardheid van hun kind, niet kunnen pronken met kleinkinderen)

Wat zou je als ouder liever hebben:

Een kind dat aan de verwachting voldoet maar een k**relatie heeft en ongelukkig is?
Een kind dat gelukkig is maar niet aan jouw plaatje voldoet?

Ik denk dat jouw vriendin haar ouders moet confronteren met het feit dat zij hun dochter hebben gecreëerd. Van beide ouders dus de helft van de genen bezit. Als haar ouders dan nog steeds vinden dat ze ziek is, dat ze dan maar met z'n allen naar de dokter moeten gaan om te zien wie dan die 'zieke' genen bezit.
Misschien zet ze dat aan het denken.
Ook de huisarts kan hierin een rol spelen, een goed gesprek met z'n vieren zou niet verkeerd zijn.
Naar mijn inziens zijn de ouders zelf ziek. Je vriendin moet haar zelf blijven, het is een sterke persoonlijkheid als je er vrij voor durft uit te komen. Daar zouden vele een voorbeeld aan moeten nemen.

Wat jammer dat er zelfs nu in 2009 nog zulke mensen zijn die het ontkennen.Of dat een soort schaamtegevoel is omdat beide ouders hetero zijn, het kan maar zo.

Ik zou zeggen dat je het probleem bij de ouders aan moet pakken: Zij moeten ervan overtuigd worden dat er niks mis is met een lesbische dochter.
Er zijn vast boeken over homoseksualiteit, waarin informatie staat over hoe er mee om te gaan. (ik weet helaas geen voorbeelden). Natuurlijk is er ook internet, maar er zijn ook personen die kunnen praten met de ouders, ze kunnen overtuigen. Al de voorgenoemde dingen zijn toch met z'n allen tegen 2 (de 2 ouders).
Ik vind het overigens terecht dat je deze vraag op goeievraag.nl zet, want ik denk eigenlijk niet dat je dit met z'n tweeen tegen twee kunt oplossen, omdat het, zoals je zei, na 2 jaar niet heeft gewerkt.
Veel succes er mee!