Hoe kun je als naastte van iemand met Post Traumatisch Stress Syndroom het beste daar mee om gaan?
Hoe zorg je dat je niet verzuipt, tussen alle problemen van de ander? De problemen zijn reeel en hevig, en voor de patient zijn er geweldige therapieën, die ook wel degelijk vooruitgang brengen.
Maar hoe zorg je als echtgenoot, echtgenote, familielid of andere zorgende partner dat je niet ten onder gaat aan alles wat er bij komt kijken?
Verschillende inzichten hier over zouden erg welkom zijn.
-
Vraag volgen
- Delen
-
-
Weet jij het antwoord?
Het beste antwoord
Ditzelfde geldt natuurlijk voor alle partners van mensen met een ernstige ziekte. De steun van de omgeving speelt een grote rol. Het is belangrijk dat het slachtoffer voldoende gelegenheid krijgt om te vertellen wat hij of zij heeft meegemaakt. Zo kan hij de gebeurtenis ‘van zich afpraten’ en een plaats geven in zijn leven. Het verhaal van het slachtoffer dient daarbij onvoorwaardelijk geaccepteerd te worden, zonder reacties die schuldgevoelens kunnen oproepen. Het helpt echter niet bestaande schuldgevoelens weg te praten. Beter is het deze serieus te nemen. Voorts is het belangrijk het slachtoffer niet teveel uit handen te nemen. Deze dient het gevoel te krijgen zelf weer enige controle over zijn leven te hebben. Als partner zou je een open houding moeten hebben. Niet een verszorgende houding. Niet een betuttelende houding. En verder moet je vooral zorgen dat je zelf de dingen blijft doen die je voorheen deed. Ga wel sporten, ga wel naar feestjes en dat soort dingen, ook al kan de zieke niet mee. Als partner van iemand die ernstig ziek is, blijf je alleen overeind als je óók kiest voor jezelf. De aandacht van de omgeving gaat vaak automatisch uit naar degene die depressief is, of kanker heeft, of PTSS heeft. Het is volgens mij goed de focus eens te verleggen naar de partner, of, zo je wilt, naar de dochter, moeder, zoon, vader, vriend, vriendin van de depressieve. Hoe blijft deze overeind? Volgens mij is het belangrijkste dat je ervoor zorgt dat de depressie niet ook het leven van de omgeving van de depressieve persoon gaat bepalen. Met andere woorden: blijf je eigen leven leven. Geef je hobby's niet op. Hou je eigen sociale contacten. http://www.relatietip.nl/relatietips/een-partner-met-een-depressie.html
Leven met iemand met een posttraumatische stress-stoornis (PTSS) is voor familie en betrokkenen vaak een psychische belasting. Daar komen vaak nog praktische taken bij die worden overgenomen van de persoon met de angststoornis. Vraag waar u iemand wel en niet bij kunt helpen. Soms moet u betrokken zijn, soms is het goed om juist afstand te nemen. Maak duidelijk waar uw grenzen liggen. Neem niet alles over. Doe uw eigen dingen, en doe de dingen die plezier en ontspanning geven. Dit voorkomt dat u zelf overbelast raakt. Een huisgenoot met PTSS maakt dat sociale situaties uit de weg worden gegaan. Raak niet zelf in een sociaal isolement, maar zorg ervoor dat u bij enkele mensen in uw omgeving uw hart kunt luchten. Houd ook contact met mensen buiten het gezin. Vraag de behandelaar van de patient hoe u als familie het beste kunt omgaan met de stoornis van uw partner of familielid.
Stel zelf een vraag
Ben je op zoek naar het antwoord op die ene vraag die je misschien al tijden achtervolgt?
