Hoe kun je als naastte van iemand met Post Traumatisch Stress Syndroom het beste daar mee om gaan?

Ditzelfde geldt natuurlijk voor alle partners van mensen met een ernstige ziekte.

De steun van de omgeving speelt een grote rol.
Het is belangrijk dat het slachtoffer voldoende gelegenheid krijgt om te vertellen wat hij of zij heeft meegemaakt. Zo kan hij de gebeurtenis ‘van zich afpraten’ en een plaats geven in zijn leven. Het verhaal van het slachtoffer dient daarbij onvoorwaardelijk geaccepteerd te worden, zonder reacties die schuldgevoelens kunnen oproepen. Het helpt echter niet bestaande schuldgevoelens weg te praten. Beter is het deze serieus te nemen.

Voorts is het belangrijk het slachtoffer niet teveel uit handen te nemen. Deze dient het gevoel te krijgen zelf weer enige controle over zijn leven te hebben.

Als partner zou je een open houding moeten hebben.
Niet een verszorgende houding.
Niet een betuttelende houding.
En verder moet je vooral zorgen dat je zelf de dingen blijft doen die je voorheen deed. Ga wel sporten, ga wel naar feestjes en dat soort dingen, ook al kan de zieke niet mee.

Als partner van iemand die ernstig ziek is, blijf je alleen overeind als je óók kiest voor jezelf. De aandacht van de omgeving gaat vaak automatisch uit naar degene die depressief is, of kanker heeft, of PTSS heeft.
Het is volgens mij goed de focus eens te verleggen naar de partner, of, zo je wilt, naar de dochter, moeder, zoon, vader, vriend, vriendin van de depressieve. Hoe blijft deze overeind?

Volgens mij is het belangrijkste dat je ervoor zorgt dat de depressie niet ook het leven van de omgeving van de depressieve persoon gaat bepalen. Met andere woorden: blijf je eigen leven leven. Geef je hobby's niet op. Hou je eigen sociale contacten.

http://www.relatietip.nl/relatietips/een-partner-met-een-depressie.html