mijn man is vreemdgegaan en ik ben mijn vertrouwen kwijt hoe nu verder, na 9 jaar loop ik onzeker door de relatie.

Goede raad is duur je zal zelf moeten beslissen
Een relatie bestaat uit wederzijds vertrouwen
En als dat er niet is word het moeilijk

Ten eerste moet ik je vertellen dat ik het vreselijk voor je vind dat je hier getuige van hebt moeten zijn, je man is wel slordig geweest en voor dit schouwspel wat jij hebt moeten zien en waar je zo'n verdriet om hebt zou hij op zijn minst een beetje begrip voor je moeten hebben, jij laat hem op die manier toch zien heel veel om hem te geven en daar zou hij je dankbaar voor moeten zijn.

Het onderwerp "vreemdgaan" is niet zo makkelijk als het lijkt, het is een nogal ingewikkelde kwestie. Niet dat jij er iets aan hebt (logisch want jij bent een slachtoffer hiervan) maar de vreemdganger in dit geval komt aandacht te kort en als je heel diep gaat graven kom je ergens uit bij de ouders en de opvoeding.
Waarschijnlijk is je schoonvader altijd heel veel weggeweest en heeft je man in zijn kinderjaren heel weinig aandacht gegeven en die aandacht gaat hij nu ergens anders zoeken alleen straft hij jou voor iets wat zijn ouders hem hebben aangedaan (onbewust).

Er zijn nog talloze redenen voor het vreemdgaan maar is eigenlijk te lang om hier te vertellen. Ik heb er namelijk een boek over gelezen pas geleden en na het lezen ervan heb ik er nu een andere kijk op. Het boek heet duivelsdriehoek van Carolien Roodvoets.

Hier de link en misschien heb je er iets aan. Ik vind dat je moet handelen naar je gevoel en misschien dat een leven alleen jou meer rust geeft dan een leven met een man die je nooit meer durft te vertrouwen en waar je je toch alleen aan ergert. Denk aan je eigen geluk.
Sterkte ermee....

http://www.carolienroodvoets.nl/publicaties/de-duivelsdriehoek/index.html

Je hebt helemaal gelijk als je zegt dat het heel veel kapot maakt. Tegelijkertijd is het ook prijzenswaardig dat je ervoor gekozen hebt om voor de kinderen de relatie voort te zetten ( er vanuit gaan dat er verder de relatie goed is). Want kinderen zijn het waard om voor te vechten.

Mijn advies in deze is om af te rekenen met de onzekerheid. Dat betekent dat je accepteert dat het is gebeurd en dat je achter je keuze staat verder te gaan omwille van de kinderen en hopelijk ook omdat het een goede partner is. Jij stelt de voorwaarden waaronder jij deze relatie wilt. Die kan je met je partner bespreken en aangeven. Worden de voorwaarden gebroken dan weten jullie allebei wat de consequenties zijn.

Het verleden is geweest, de toekomstig moet komen, maar je laat je door je onzekerheid over de relatie teveel leiden waardoor je niet of minder in staat bent te genieten en energie besteedt aan het verkeerde (want onzekerheid vreet energie weet ik uit ervaring :))

En het is makkelijk zeggen, net zo makkelijk als zeggen dat als iemand vreemd is gegaan dat je de relatie moet verbreken, of dat je het hem moet vergeven. Zeggen is makkelijker dan doen. Maar de onzekerheid kan je zelf aanpakken. Kies voor jezelf, sta achter je keuze en leef meer in het hier en nu!

veel sterkte en wijsheid!

Dat iemand dronken is, is geen excuus. Je zult voor jezelf moeten bepalen of je genoeg van je man houdt en hem nog voldoende kunt vertrouwen om met hem oud te worden.

Ik keur vreemdgaan absoluut af, maar moet ook heel eerlijk bekennen dat vrouwelijke aandacht vaak wel erg leuk is. En dat op zich is al een gevaar voor wat er is gebeurd, want dat 'leuk vinden' zit in iemands karakter en dat verander je niet zomaar met een goed gesprek en een 'sorry'.

Jij hebt recht op een keuze van hem, maar vind dat je die na 9 jaar ook zelf wel een keer mag maken. Of je vergeeft hem en doet je stinkende best om hem te gaan vertrouwen, of je stopt met de relatie.

Als jij tot in lengte van jaren de achterdochtige vrouw thuis blijft, loop je het risico dat hij vandaag of morgen weer iemand tegenkomt die lol trapt, niet zeurt en polonaise met hem loopt.

Dus ja, je hebt helemaal gelijk maar na 9 jaar is het tijd voor duidelijke keuzes en moet je stoppen met verwijten maken. Dat lijkt me ook voor jezelf beter. Je kunt niet op je 90e terugkijken op een rotleven, dat is voor eeuwig zonde.

Heel vervelend voor jou dat je daar (nog) zo mee zit.

Vreemdgaan kan verstrekkende gevolgen hebben voor een relatie het hoe en waarom kan alleen je man je vertellen en misschien als je heel goed nadenkt kun jezelf ook wel een reden er aan geven,
dronken zijn is geen excuus er moet een andere reden zijn waarom hij het deed.

Je kunt het wel als verzachtende omstandigheden zien maar jullie hadden toen moeten kijken naar de ware reden waarom hij behoefte had aan een andere vrouw.
Dit kan zijn dat hij behoefte had aan meer sex of de aandacht van een andere vrouw erg leuk vond.
Dit houd wel in dat hij dat mistte in jullie relatie.
Vaak zijn kinderen een grote spelbreker in het spannend houden van een relatie en vooral de man voelt zich snel op een tweede of derde plaatst gesteld en mist het gevoel dat hij nummer 1 is voor zijn vrouw.
Er zijn echter nog veel meer mogelijkheden voor het waarom?

Vaak is het vreemdgaan op zich het probleem niet maar het stiekeme is juist wat kwetsend is daarom zijn relaties waarin het (legaal)kan (swingers) vaak standvastiger dan (zo genaamde) monogame relaties dit zijn ook vaak 2de relaties.

Het zijn trouwens niet alleen mannen die vreemdgaan het percentage vrouwen is erg groot alleen zijn zij er niet zo open in en worden daardoor minder snel betrapt.

Jaloezie is iets wat iedereen heeft maar het mag een relatie niet negatief beinvloeden ik ken verschillende relaties die stuk gelopen zijn op (onterechte) jaloezie.

Ik heb in mijn vorige relatie ook te maken gehad met jaloezie en vreemdgaan we hebben toen wel een crisis gehad maar besloten om door te gaan uiteindelijk (13 jaar later)is onze relatie toch stukgelopen maar niet met dat als reden.

Ik heb de afgelopen jaren wel geleerd dat de mens van nature niet monogaam is.

Als jij na al die jaren er nog steeds mee zit kun je haast niet anders dan de relatie beeindigen en bij elkaar blijven vanwege de kinderen is niet goed.

Wat mij het meest steekt in je verhaal is dat hij vindt dat je geen oude koeien uit de sloot moet halen. Hìj is vreemdgegaan, dan moet hij ook de consequenties aanvaarden. Als dat betekent dat hij elke dag moet horen hoe slecht het van hem was, dan moet hij dat accepteren. Hij moet zich realiseren dat hij er àlles aan moet doen om jouw vertrouwen terug te winnen... als hij bij je wil blijven.

Ik mis zijn medewerking in het geheel. Hoeveel heeft hij voor jullie relatie over? Waarom zijn jullie niet in relatietherapie? Waarom moet jìj naar een psycholoog? Waarom hij niet.

Bedenk dat het zìjn tekortkoming is geweest, niet de jouwe. Hìj heeft zich niet willen beheersen. Er is niets wat jij had kunnen doen om dat te voorkomen. Laat dat een (schrale) troost zijn.

In je verhaal bespeur ik dat je nog te weinig vertrouwen hebt voor een goede relatie. Dat vertrouwen kan groeien. Maar vraag jezelf eens af of de weg ernaartoe het je wel waard is. Negen jaar is lang.
Op de waarom-vraag krijg je nooit een bevredigend antwoord. Verwacht niet dat je het wel kunt accepteren als je weet wat zijn beweegreden was geweest.

Wil je er wat van maken, zoek dan afleiding. Onderneem samen de dingen die je in het begin van jullie relatie bijvoorbeeld nog ondernam. Neem zelf de touwtjes weer in handen. Richt je eigen leven in. Past hij daarin, dan is dat mooi. Zoniet, dan moet je serieus overwegen zonder hem verder te gaan.

Ik ben zelf vaak (door dezelfde partner) bedrogen. Ik had totaal geen vertrouwen meer in hem en mede daardoor heb ik er destijds een einde aan gemaakt. Inmiddels ben ik getrouwd met de liefste man die er bestaat en heb samen met hem kinderen gekregen. Plaatje compleet.
Ik was best heel gelukkig en had nooit gedacht dat het zou gebeuren. Ik was de gene die vreemd ging.
Een vriend van vroeger (ook getrouwd en een kind) kwam weer op mijn pad en hij kwam eens wat drinken. Het was erg spannend en het is zo ontzettend fijn om weer eens te horen dat je mooi bent. Van het een kwam het ander en we kregen zelfs wat met elkaar. Ik was tot over mijn oren verliefd. Het gras lijkt namelijk bij de buren altijd groener. In feite wist ik best dat dit geen blijvertje was, want hij was echt minder leuk dan mijn eigen man.
De aandacht, de lieve woordjes, het spannende, het nieuwe. Alles bij elkaar maakte dat het door bleef gaan. Tot dat mijn man er achter kwam.
Het laatste wat ik wilde was mijn man en gezin kwijt raken maar omdat het allemaal zo lekker voelde wilde ik het niet missen.
Uiteindelijk hebben we elkaar niet meer gebeld en is er een einde gekomen aan dit alles.
Mijn man was een poosje er boos en verdrietig.
Maar heeft het me vergeven en hij vertrouwd me nu ook wel weer. We zijn er hechter door geworden. Geven elkaar weer veel meer aandacht dan voor dit alles. We vrijen weer heel passioneel en vaak. Het is weer heerlijk samen.

Ik heb nooit van mezelf gedacht dat ik vreemd zou gaan, zelfs maar aan zou kunnen durven denken. En ik schaam me er werkelijk voor.
Ik weet als geen ander dat het verschrikkelijk is te worden bedrogen maar weet nu ook dat je jezelf soms niet meer in de hand hebt wanneer de verleiding zo groot is. Ik wil mijn gedrag ook niet goed praten want het was de grootste fout in mijn leven.
En dankzij mijn lieve man zijn we weer heel gelukkig.
Wanneer hij het me niet had kunnen vergeven was het waarschijnlijk heel anders tussen ons geweest.
Probeer je relatie weer te laten opbloeien, probeer hem weer te vertrouwen. Wanneer dat niet lukt zal het erg moeilijk zijn om samen gelukkig oud te worden.

Als in een relatie één van je partners een seksuele relatie met een ander is aangegaan...heeft dat diepe wonden tot gevolg bij de ander, bij jou in dit geval.

Dronkenschap mag ook nooit een excuus zijn om de verantwoordelijkheid jegens je eigen partner niet na te komen.

Die diepe wonden helen wel op den lange duur..maar de littekens zullen altijd blijven.

Er kan daardoor feitelijk niets gebeuren dat enige associatie opwekt met wat er destijds plaatsgevonden heeft of jij voelt het innerlijk koken al.

Ik begrijp je volkomen. Ook dat je naarmate je ouder wordt je meer en meer gaat twijfelen aan alles wat vroeger zekerheden waren/leken.

Het enige dat toeneemt is..jouw onzekerheid.

Je loopt nu bij de psycholoog, zeg je. Maar als je onzekerheid desondanks groeit, kun je niet van verbetering spreken, toch?

Als mogelijk 'oplossing' zie ik: Ga eens goed bij jezelf te rade OF je nog wel van hem houdt èn of jij zelf het liefst met je man verder wilt gaan. En indien dat het geval is..

Ga dan daarna eens met je man een goed gesprek aan en vraag hem of hij jou nog altijd als liefdespartner ziet zitten.

Als je man niet wil praten en zich 'uit de strijd' tracht te houden met zijn beroemde 'oude koeien', schrijf dàn alles op papier en stuur hem dat per post toe.

Zorg er tenslotte voor dat jij niet thuis bent als de post bezorgd wordt.

Ik hoop je een beetje op gang geholpen te hebben en wens je, zeker voor de komende periode, alle kracht toe.

Warme groet,

Ton

het is logisch dat je na 9 jaar niet verder komt hiermee.
emotie kent geen tijd. je hebt nooit een antwoord. gehad op het 'waarom' en dan kan je ook niet verder! ook niet na 9 jaar. nog steeds voel je geen erkenning dus voor mij is je gevoel, frustratie en onzekerheid super logisch.

is dit wel te doen op langer termijn? is je man in staat om je gevoel te begrijpen? naar mijn mening zijn dit essentiële punten die de basis leggen om SAMEN verder te kunnen, het achter je te laten en te proberen of je het vertrouwen terug kan winnen. hier heeft je man het grootste aandeel in.

handicap is dat gros van mannen geen voelsprietjes hebben over het algemeen. ze kunnen niet zien en voelen niet wat een vrouw nog meer uitstraalt door gewoon aardig te zijn en 'maar' een praatje maakt. ze is spontaan, meer niet (voor de man dan) intuïtie is niet te leren helaas.

ik denk dat jij voor jezelf moet accepteren dat dit zo werkt bij je man zodat je hier niet tegenop blijft boksen (is niet echt goed voor de sfeer)
dan moet je kijken of er voor jou een manier is om hiermee om te gaan. (ik ging altijd naast zo'n vrouw staan om vreselijk amicaal een gesprek aan te gaan, een super vriendelijke 'aanval' kan ook een prima verdediging zijn, en deze vrouwen hebben ook voelsprieten die oppikken wat er juist niet wordt gezegd)
zonder een oplossing hiervoor blijf je gefrustreerd aan dichte deuren aanlopen. een andere ingang kan de oplossing zijn.
ik neem mijn petje af voor je dat je hierbij hulp zoekt, echt klasse!

als je voor jezelf duidelijkheid hebt in waar je emotionele behoeften liggen om dit te kunnen bolwerken kan je kijken of je man hieraan tegemoet kan komen.
hier kan hij ook hulp in zoeken als hij dit de moeite waard vind (en dus je probleem erkent hiermee)
omdat het tussen jullie inmiddels als zo beladen is geworden kan een ander hier opnieuw een ingang in vinden die duidelijkheid verschaft en een vinger op de zere plek kan liggen.
misschien is de hulp van een mannelijke professional op dit gebeid wel beter voor je man.

je kan niet meer doen dan je best, en dit doe je zeker!!!
toch moet jij je als persoon begrepen voelen om goed in je vel te blijven zitten. als dit niet mogelijk is maakt het eigenlijk niet uit waarom en door wie dit komt.
je zal voor je eigen geluk en gemoedsrust moeten kiezen.

ik wens je dan ook heel veel sterkte en begrip toe!!
hopelijk werpt je gevecht zijn vruchten af en kan je een nieuwe start maken.

heel erg veel succes!!!

Ik vraag me af waarom iemand die 9 jaar geleden een keertje de fout in is gegaan dat 9 jaar lang hem blijft achtervolgen. Je kunt het ook van zijn kant bekijken en hij is je nu alweer 9 jaar trouw en dat zegt ook heel veel Als iemand in de herhaling blijft vallen vind ik dat je gewoon weg moet gaan maar nu 9 jaar lang door blijven gaan over 1 fout vind ik echt wel veel te lang. Doe wat je wilt (blijven of weggaan) maar blijf er niet 9 jaar lang over doormodderen.

Dat je er zo'n probleem van maakt 9 jaar lang denk ik dat er nog heel veel meer meespeelt dan alleen die ene keer vreemdgaan.

En nee ik spreek het vreemdgaan echt niet goed want ik ben er ook zeer op tegen maar ik vind dat je op een gegeven moment een keus moet maken en niet eeuwig door moet blijven gaan!

Probeer te genieten van elkaar en de kleine dingen en probeer toch hetgeen wat toen gebeurd is te vergeten.

Sterkte en succes verder!

Samen verder gaan na overspel betekent dat je op een andere basis verder gaat.
Het blinde vertrouwen dat er ooit was, komt nooit meer terug. Je zal moeten bouwen aan een ander soort vertrouwen, of anders stoppen met de relatie.

Beide partijen dienen concessies te doen om tot een herstelde evenwichtige relatie te komen.
De trouwe partner heeft er recht op om alle angsten en boosheid te uiten.
Maar ook de ontrouwe partner moet zijn gevoelens kunnen uiten. De angst, de twijfel, de spijt, het schuldgevoel.
Soms is het goed om afspraken te maken om om de beurt je gevoelens te uiten zonder dat de ander je onderbreekt.

Binnen de liefde zijn er geen garanties.

Wat voor bedrogen partners in ieder geval niet helpt is wraaknemen.

Wat ook niet helpt is om het overspel keer op keer voor de voeten van je partner te gooien in een discussie, zeker niet meer na 9 jaar.

Het was destijds verkeerd, maar om hierom zo je leven te laten verzieken. Als gelovige zeg ik jullie laten je nu twee keer pakken ! vergeef hem en ga er weer het beste van maken.
Hij was inderdaad fout, maar ook jij zal weleens fouten gemaakt hebben al was het niet op dit gebied.
Doe je best om je relatie weer beter te maken en maak het hem naar zijn zin, maak het samen weer zoals het vroeger was.
Jij bent het waard om een goede relatie te hebben, want je hebt dit bewezen.

Vroeger kon een vrouw geen kant op en vooral niet met kinderen met dit soort akkefietjes.
Gelukkig liggen die tijden ver achter ons.

U zit weliswaar met legio vragen, maar u kunt zelf wel de antwoorden daarop bedenken en bepalen of u daar vrede mee heeft.

Het schijnt u niet te lukken om met behulp van een psychiater of psycholoog de cirkel te doorbreken in die negen jaar. (dat sloopt u)

Indien u geen voet aan de grond krijgt mbt hierover een dialoog aan te gaan met een bevredigend resultaat,
dan rest u voor uzelf na te gaan of u op eigen benen kunt staan door met uw kinderen op uzelf te gaan wonen.

Dan mag uw man volledig zijn gang gaan, dronken of niet.
Kies voor uw eigen en uw kinderen hun geluk en neem een wijs besluit.

Dit heeft niet eens meer te maken met vertrouwen, maar met zelfrespect. Als je man je niet eens respecteert, hoe kan je dan nog zelfrespect hebben? Jouw man zal blijkbaar nooooit zeggen dat het hem spijt, of dat het hem spijt dat hij jou pijn heeft gedaan, hij maakt zich er gewoon met een smoesje vanaf. Hij is geen prater, OK dat kan, maar ik het niet zo dat hij gewoon niet over zijn eigen fouten wil praten? Geeft hij in andere dingen wel toe dat hij soms iets verkeerd doet of ontwijkt hij altijd alle problemen en kritiek? Kijk hier eerst eens naar. Is dit nog wel jouw man of is het een man die toevallig bij jou in huis woont omdat je voor hem kookt en wast? Enne, jammer, maar die onzekerheid die blijft, ook zonder hem, want je bent en blijft beschadigd. Sterkte met je keuze!!!, want je zult toch iets moeten kiezen: blijven of weggaan. XXXM

Zoek weer naar je eigen verlangen, je eigenheid, eigen kracht en talent. Ga weer op je zelf vertrouwen. Stel je niet afhankelijk op van de aandacht van je man, maar richt je weer op de zaken die jij zelf leuk en belangrijk vind om te doen. Een relatie is erbij gebaat dat deze ademt: je kunt zonder elkaar, maar wilt met elkaar zijn! Zo lang je de dingen blijft doen die je in je kracht doen staan ben je ook minder angstig dat er iets zal gebeuren. Als je man jou dan weer meer waardeert om wie je bent, is dat een prettige bijkomstigheid. Is dit niet zo dan kun je vanuit kracht altijd nog constateren dat jullie elkaar in je relatie niet meer voeden en alsnog beslissen om zonder verwijten uit elkaar te gaan. Dus niet vanuit angst, verwijt of boosheid. Zodra je bij jezelf angst, verwijten of boosheid voelt sta je niet in je kracht. Kiest hij dan voor jou omdat hij dit wil of omdat hij van jou niet naar andere vrouwen mag kijken en jouw angst en eigenlijk geen vertrouwen in zijn oordeel, moet wegnemen? Je angst, boosheid of verwijten kun je namelijk alleen zelf wegnemen. Ik begrijp best dat dit een normale reactie is, na wat je is overkomen. Echter, als dat lang doorgaat voorzie ik dat de balans bij hem op den duur de andere kant op slaat en jou ook niet meer leuk vindt. En daar op gaat acteren. Wat jou dan weer bevestigd dat je niet op hem aankunt en dus onzeker in je relatie blijft staan. Dat creeer je dus mede zelf. Welke spiegel is je voorgehouden door datgene wat er gebeurd is? Hoe serieus heb jij jezelf genomen? En dan bedoel ik niet je angst serieus nemen, maar je verlangens en talenten? Vind je jezelf nog wel aantrekkelijk genoeg en de moeite waard?' Als dit niet zo is, verwacht dan niet dat een ander dit dan aan je geeft. Die ander voelt misschien wel precies hetzelfde en het zou zo maar zo kunnen zijn dat hij zijn bevestiging dat hij de moeite waard is buiten zichzelf vindt bij een ander in een dronken bui.' Ga dus voor jezelf zonder anderen te dwingen. Als je dan zonder elkaar kunt, maar met elkaar wilt zijn is dat een mooi geschenk. Maar ook als dat niet zo is, wacht er waarschijnlijk ook een mooi passend geschenk op je.