hoe ga je om met een familielid die je negeert, geen interesse toont, en respectloos is naar jou toe?

een goede verhouding moet van twee kanten komen. als dit niet het geval is, dan houdt het een keer op. kies voor jezelf. zo'n figuur zorgt alleen maar voor negatieve energie. Laat hem links liggen en hou je niet meer met hem bezig!

je familie zoek je niet uit, zoals je dat bij vrienden doet. omdat je familie bent, doe je toch vaak je best er wat van te maken, ook al lig je mekaar misschien niet zo. jij hebt van alle kanten je best gedaan, maar er komt niets terug. in zo'n geval is jou niets te verwijten als je het opgeeft, en voor jezelf kiest door zoveel mogelijk afstand te creeeren.

Dat zou voor mij persoonlijk inderdaad een reden zijn om contact zoveel mogelijk te vermijden danwel te stoppen. Hoe zou je reageren, als het geen familie was, maar een vriend of kennis? Familieleden zijn ook mensen ;-) en als normaal en respectvol contact niet mogelijk is en je alles hebt geprobeerd binnen je vermogen, dan zou het voor mij ook klaar zijn.

Wat hierboven word gezegt klopt, maar ik zou toch altijd blijven proberen om het beste ervan te maken.

Ik heb ook deze ervaring. Je wordt leeg gezogen door de ander. Bij mij was de koek ook op. ik heb op een gegeven moment ook niets meer van mij laten horen. In het begin voelt dit niet goed, maar na een tijdje zal je merken dat je een goed besluit hebt genomen. Het houdt een keer op. Je gaat je beter voelen. Geloof me maar. Ik heb het hier over mijn eigen ouders.

Een herkenbaar verhaal en een verstandige keuze. Familie kies je niet zelf. Je zus of broer kan thuiskomen met een partner waarmee het tussen jou en die persoon helemaal niet kan klikken. Soit, het zij zo. Je moet je er maar bij neerleggen. Ga je er vooral niet teveel aan ergeren, want dat geeft alleen maar negatieve energie. Succes!

Bij de schizoide persoonlijkheidsstoornis komt het vaker voor dat men familiebanden verbreekt of hooguit nog maar met een iemand contact onderhoud. Het heeft ermee te maken dat zo'n mens geen eigen stabiel zelfbeeld heeft en ervan afhankelijk is dat op een zeer sensible manier met hem of haar wordt omgegaan.

Ik had datzelfde gevoel bij een zeer nabij familielid en ben me op den duur ook terug gaan trekken. Helemaal breken kon niet, we kwamen elkaar nog regelmatig tegen. Jaren later kreeg die persoon van de psychiater de diagnose autisme spectrum stoornis. Ik ben me daarin gaan verdiepen en kwam in diezelfde tijd ook met meer autisten en mensen met ASS in contact. Daaruit heb ik geleerd dat die persoon in kwestie nooit mij persoonlijk heeft willen kwetsen, negeren of achterstellen. Hij was gewoon zo, dat was zijn persoonlijkheid en hij kon daar niets aan doen. Vervolgens voelde ik mezelf ook niet meer geraakt door zijn houding, het was immers niet tegen mij persoonlijk gericht? Hij zal nooit mijn vriend worden, maar we kunnen elkaar tegenwoordig redelijk goed hebben. Zijn gedrag is ongewijzigd, maar door mijn inzicht doet dat gedrag mij geen pijn meer. Ik wil niet zeggen dat zoiets bij jullie ook aan de hand is. Ik wil er alleen maar mee zeggen dat het jezelf soms rust geeft als je leert om op een andere wijze naar het probleem te kijken. Die andere persoon zal nooit veranderen, daarom zul je zelf iets moeten veranderen. Weggaan alleen lijkt me niet genoeg, dan blijf je het probleem met je meedragen. Praat er eens over met iemand die ter zake kundig is en buiten het probleem staat. Die komt soms met verrassende invalshoeken waar je zelf niet aan denkt.

Kan je eigenlijk alleen maar als advies geven om het boek ik ben ok jij bent een sukkel te lezen. Hierin wordt uitgelegd en ook een beetje geleerd hoe je het spiegelen van anderen in de praktijk kan brengen. Ik moet eerlijk zeggen: het werkt! Door op deze manier je familie te benaderen worden zij geconfronteerd met hun eigen gedrag. Heel apart om te bemerken dat je daardoor contact krijgt.

In mijn opinie: NIET!

Zoek het antwoord in jezelf. Deze persoon waaraan jij je irriteert, houd jou een spiegel voor... de irritaties die je bij hem krijgt zijn iets in jouzelf, in je eigen blokkades uit je verleden die jij moet oplossen. Hoe arrogant en eikelig zo iemand ook kan lijken, eigenlijk zou je hem dankbaar moeten zijn voor de les die hij jou aan het leren is... Jullie hebben wat met elkaar op te lossen. Doe je dat niet met hem dan kom je verderop in je leven wel een ander persoon tegen die zo is, net zo lang tot je er actief wat mee gaat doen. Jij creeert namelijk je eigen gedachten. Je zou een poosje afstand kunnen nemen en kijken hoe het in elkaar zit... wat van jouw gevoelens en gedachten is nu werkelijk waar? Welk aandeel heb je er zelf in? Kan het zijn dat hij zo reageert door iets dat je zelf doet? hoe ben jij zelf? Robin Norwood, "Als hij maar gelukkig is" , is een mooi boek dat dit soort dingen uit de doeken doet en waar het allemaal vandaan komt... ik denk dat als je dat gelezen hebt je me wel begrijpt... het ligt in de bieb. Hou rekening met een terugval... het boek bevat veel inzichten... Jezelf kun je veranderen wou ik nog kwijt... een ander niet... Toegevoegd na 1 minuut: Niet alles is zoals het lijkt...

Stel je eigen grenzen. Bepaal wat je nog wel voor deze persoon wil doen, en wat niet. Bepaal in hoeverre je je zelf op de kast laat krijgen door dit gedrag. Bepaal hoeveel contact je wil. En kijk ook eens goed of die persoon dat gedrag naar iedereen vertoont, of dat het alleen op jou gericht is. In het eerste geval kun je er weinig aan doen, in het tweede geval zou ik het toch bespreekbaar maken. Helemaal breken is te rigoureus, het is nu eenmaal familie.

overstappen op de beleefde modus met een zekere afstand..... oppervlakkig zijn, vriendelijk blijven, niet meer zeggen dat nodig is en niets verwachten. ook geen moeite doen om deze persoon tegemoet te komen zodat je je er ook niet aan hoeft te storen dat er geen normale reactie of feedback komt.