Waar ligt de grens tussen emotionele mishandeling en gewoon een erg on-fijne thuissituatie?

Een kind wordt emotioneel verwaarloosd als het nauwelijks liefde, warmte en aandacht krijgt van zijn ouders. Ouders tonen bijvoorbeeld geen interesse in de belevenissen of schoolverhalen van het kind. Ze reageren bijna nooit als het om aandacht vraagt of geven het nooit eens een knuffel. Of ze doen zelden iets samen met hun kind. In sommige gezinnen lijken de kinderen goed te worden verzorgd; ze hebben veel speelgoed en dure kleren. Maar dit betekent nog niet dat er ook aandacht is voor de emotionele behoeften van de kinderen.

Mooie vraag. Het ouderschap is voor veel mensen best moeilijk. Meespelende factoren zijn vaak hun eigen verleden. Vaak zie je dat ouders een kopie worden van hun eigen ouders en soms hebben ze gewoon te weinig inzicht in de emoties van hun kinderen. Een andere kant is dat veel kinderen niet nadenken over hun eigen aandeel in het geheel. Er zijn kinderen die het hun ouders behoorlijk moeilijk kunnen maken en ouders zijn ook maar mensen met hun eigen gevoelens. Elke dag werken, rekeningen, misschien problemen op het werk of in hun relatie met elkaar. Wat ook meespeelt is hoe gevoelig ben je zelf als kind. Het ene kind voelt zich al verwaarloosd als hij die nieuwe gympen niet mag kopen en een ander kind trekt zich weer weinig aan van een pak op zijn broek.
Het ene kind heeft meer die behoefte aan aandacht dan het andere kind.
Hoe dan ook, om te kunnen vaststellen of een kind wel of niet emotioneel mishandeld wordt of is, moet je het totaalplaatje kunnen bekijken.
Jij geeft bv aan , ik citeer " Ook heb ik me nooit echt heel erg aan mijn ouders gehecht, hoe lullig het ook klinkt, als ik ze een hele tijd niet zie, mis ik ze gewoon niet " en "Uit loyaliteit hou ik natuurlijk wel het nodige contact" Ga er maar vanuit dat je ouders dat net zo voelen als hoe jij het zou voelen als ze zo over jou zouden denken. Het zou mij als ouder veel verdriet doen als mijn kinderen dat zouden zeggen of voelen. Misschien is dat dus ook mede oorzaak van het gevoel dat je nu hebt.
Een perfecte situatie bestaat niet, hoe goed je het ook doet als ouder, een kind zal nooit helemaal tevreden zijn.
In jouw geval en gezien de leeftijd, had je net de puberteit fase achter de rug die vaak ook een vertekend beeld geven over je ouders omdat dat nou net de fase is dat kinderen zich vaak enorm afzetten tegen hun ouders.
In mijn geval was het zo dat mijn vader alcoholist was en zeer gewelddadig. Ik ben grotendeels van mijn jeugd opgegroeid in ziekenhuizen als gevolg daarvan. Dus als ik dan jouw verhaal lees dan denk ik dat zou in mijn geval een fijnere jeugd zijn geweest. Vraag je het aan iemand die een zorgeloze gelukkige jeugd heeft gehad, zou die je misschien weer zeggen dat het tegen emotionele mishandeling aan zit. Maar goed, dat maakt het wel een moeilijke, maar mooie vraag. ( sorry voor mijn lange antwoord)

Allereerst: hele goeie vraag!!!

Wat je beschrijft over emotionele mishandeling zijn zaken, die ouders hun kinderen bewust of min of meer bewust aandoen: uitschelden, kleineren, dreigen, onvoorspelbaar zijn, geestelijke mishandeling.

Maar er bestaat ook zoiets als emotionele verwaarlozing. Dat kán (natuurlijk niet altijd) ook onopzettelijk en onbewust zijn.
Bijvoorbeeld het niet (kunnen) geven van(onvoorwaardelijke) liefde door de ouders. Dus het niet kunnen geven aan een kind wat het nodig heeft (veiligheid bijvoorbeeld), meestal door problemen in hun eigen opvoeding/jeugd. Wat er niet inzit, kan er ook niet uitkomen.
Dat je bang was iets fout te doen en vaak de stemming van je ouders wilde peilen komt natuurlijk wel ergens vandaan. Ook het niet goed kunnen hechten aan je ouders.
Ik ben geen psycholoog en verwoord hier mijn ideeën misschien wat knullig....maar wie weet heb je er toch iets aan.

Ik denk dat dit valt onder emotionele verwaarlozing, nog geen mishandeling.
Wat een herkenbaar verhaal trouwens zeg! Wat je vertelt heb ik ook in grote lijnen meegemaakt. Knap dat je stap hebt gezet om uit huis te gaan! En fijn dat je nog contact hebt met je ouders. Ik heb dat helaas niet meer, en mis toch ouders in mijn leven (ondanks dat mijn leven fijner en rustiger is zonder hen!).
Misschien is het een idee om eens met een psycholoog te praten? Het luchtte mij erg op om van een professioneel iemand te horen dat ik de dingen goed aangepakt heb, en dat het dus niet aan mij lag. Succes!

Herkenbaar, Ik denk dat veel ouders niet eens beseffen wat voor impact ze hebben. ze weten niet beter, komen zelf ook uit zo'n gezinssituatie. sommige kinderen zijn ook gevoeliger dan anderen. En zullen dit ook zwaarder ervaren.
Het is jammer dat er liefde en vertrouwen ontbreekt in veel gezinnen.
Laat je ouders zien hoe het wel kan zou ik zeggen.
Mijn ouders hebben me onlangs gezegd dat ze vroeger de dingen graag anders hadden gedaan. Dat deed me veel goed.

Wat een goeie mooie vraag. Heb hem mezelf ook al eens gesteld..het erge is dat je hem meestal kunt beantwoorden als je zelf kinderen krijgt en merkt dat je bepaalde dingen over neemt of genomen hebt van je ouders. Dan zie je ineens waar het onprettig is en dan moet je eraan werken. Persoonlijk denk ik dat emotionele en lichamelijke mishandeling begint waar het verstand ophoudt. Dat is dus voor iedereen anders. Daarmee bedoel ik dat als je als kind zelfs jaren later nog steeds niet snapt waarom jij zo behandeld werd op dat moment, je dan kunt spreken van mishandeling..als je het dus niet kunt relativeren, omdat het niet te relativeren valt. Maar naast mishandeling bestaat er ook zoiets als emotionele verwaarlozing. Al dan niet bewust. Dit is, mijn inziens, als ouders niet te gemoed komen aan de behoeftes van het kind. je kunt een kind namelijk wel voeden en verzorgen, maar als je daarbij voorbij gaat aan de gevoelens van het kind door het bv niet te troosten als het verdrietig is of aan elk gevoel van het kind voorbij gaat en dit stelselmatig doet kun je denk ik spreken van emotionele verwaarlozing.