Hoe zijn je gevoelens over de begrafenis/crematie van een dierbare naaste?

Question

Ik zou graag willen weten hoe mensen ,vanaf ongeveer een half jaar na de begrafenis, denken over de manier waarop de plechtigheid verlopen is. Zijn er dingen die ze nu anders zouden doen, waarvan ze geleerd hebben? Of hebben zij advies voor anderen?
Het gaat mij wel om echt dierbare naasten, die enorm gemist worden.
Ik vraag expres om ervaringen vanaf een half jaar geleden omdat dan, in veel gevallen, het "echt nooit meer" begint door te dringen.

Ik hoop dat deze vraag met respect behandeld wordt!

 · Accepted Answer

Hierop antwoorden zal voor velen niet zo gemakkelijk zijn maar ik ben van mening dat mijn ervaringen anderen kunnen helpen dus zal je mijn verhaal in het kort vertellen:
mijn zoon van 10 jaar verongelukte 16 jaar geleden. Ondanks dat ik een crematiepolis had voor de kinderen heb ik direct geweten dat ik dat toch niet wilde want dan zou ik nergens meer naar toe kunnen gaan om bij hem te zijn en bovendien voelde het verkeerd een kind "te verbranden" ( sorry als dit cru klinkt, het voelde toen zo..)
Ik wilde hem perse ook niet in een kist opbaren maar gewoon in een bed en niet met gesloten (biddende) handen en een rozenkrans.. daar had ik niets mee..Ik heb elke keer dat ik hem ging bezoeken om warm water en een washandje gevraagd en heb zijn gezicht en wondjes die hij had opgelopen tijdens het ongeluk, gewassen. Ik heb om extra dekens gevraagd toen hij kouder werd en zijn voeten elke keer als ik er was "warm" gewreven..heb hem voorgelezen uit zijn favoeriete boek en hele "gesprekken"gevoerd en zijn knuffels bij hem neergelegd.. voor het sluiten van de (witte) kist heb ik hem zijn walkman opgezet met zijn favoriete muziek..ik heb rode bloemen geweigerd omdat ik dat te "zwaar"vond voor een kind..heb om gele en witte bloemen gevraagd.. heb de mis laten dienen in de kerk waar hij ook is gedoopt en heb hem begraven tussen volwassenen omdat ik dan een graf had met een kader had; anders had hij enkel een steen gehad en verder gras..ik wilde immers niet dat er over hem heen werd gelopen.. en met zijn hoofd richting een sportveld, zodat er altijd rumoer van mensen en kinderen om hem heen zou zijn.. Eigelijk heb ik alles gedaan wat ik kon bedenken en wat mogelijk was in die tijd.. Het enige waar ik altijd spijt van ben blijven houden is dat ik hem niet thuis heb laten opbaren..waarom niet is me nog altijd onduidelijk, en dat ik hem geen schoenen aan heb gedaan voor de kist sloot..  waarom ik dat later zo erg vond zal zijn reden hebben gehad maar ik kan het werkelijk niet meer bedenkenKortom: als het je overkomt en de overledene heeft geen specifieke wensen achtergelaten: volg dan je zoveel mogelijk je gevoel..dat bedondert je nooit!

 · Answer

Bij het overlijden van mijn moeder bleek, dat zij zelf een draaiboek voor haar "afscheid" had gemaakt.
Welke muziek ze wilde, in een brief aan haar koor waar ze in zong het verzoek gedaan om 2 liederen te komen zingen, en ze had een goede vriend lang tevoren al gevraagd te spreken, en een actueel draaiboek te maken van haar muziekkeuzes en evt. sprekers.

Het was voor ons, gek genoeg, een grote steun, toen ze stierf, om haar een afscheid te geven zoals zij het zich wenste.

Naar haar voorbeeld hebben wij nu ook allemaal nagedacht, over hoe dat bij ons zou "moeten".
Vooral als iemand onverwacht sterft, zijn de achterblijvers zó lamgeslagen, dat zoiets een beetje houvast geeft, en gek genoeg ook een soort troost, dat de overledene zelf al nagedacht heeft over een tijd, dat hij/zij er niet meer is.

 · Answer

Het is een laatste visitekaartje van de naaste, die heen gegaan is... En dan is het toch heel belangrijk dat je aan de gebeurtenis buiten het overlijden dat al erg genoeg is heen een goede herinnering overhoudt aan de laatste ontmoeting...
Soms is dat pijnlijk slecht, slecht voorgelzen, slechte muziek en slechte timing enz enz... Er kan zo veel fout gaan op zo´n dag... 
Wat ik me voorgenomen heb, als er namelijk een zeer dierbaar naaste heen gaat, dat je ook met de organisatie van het gebeuren eromheen betrokken wordt... In zulke gevallen wil ik adviseren om zo veel mogelijk die zaken zelf te regelen en zelf oprecht te blijven in je eigen gevoel... Dat weerspreekt het meest de omgeving of gedachtengoed van de overledene...

Ik zou bij een crematie ook een open kist nemen, en geen gesloten kist, dat is zo anders als die open is of niet...

Maar de gevoelens die je hebt op de laatste dag is een heel goed begin om over de maanden die erna komen moed te putten en kracht te vinden om weer door te gaan... Vooral op de dag erna, dan val je in een gat, wat nu, zonder die persoon... Hoe stil en akelig dat dat voelt... Het gemis en de pijn en verdriet of boosheid dat teweeg kan brengen is overweldigend... En als je kunt om dat zonder chemische hulpmiddelen te doen, dan is dat wel pijnlijker maar wel sneller in je verwerking van alles... 
Je moet toch door, de wereld stopt niet, maar je enige manier is doorgaan en alles staat stil, moet weer op gang komen...

Als de laatste ontmoeting een goede en warme was, dan kun je daar veel voordeel van hebben...

Je staat toch alleen, hoe veel anderen proberen iets van dat gat op te vullen...

 · Answer

Ik denk dat dit nooit met zekerheid is te zeggen. Het gaat erom wat de directe partner/kinderen willen. En niet wat ik had gewild. Na een begrafenis/crematie ga je voor jezelf en niet voor een ander...

Het is een kwestie van respect voor de directe nabestaanden, zoals het e.e.a. geregeld is. En het is niet aan mij om daar kritiek op te hebben. Hiermee zou ik namelijk het respect voor de dierbare verliezen...

 · Answer

Mijn oudoom (de enige 'opa' die ik ooit heb gekend) had precies opgesteld wat hij wilde bij zijn uitvaart. Wat voor kist, welke kleuren bloemen hij het mooist zou vinden, welke muziek, alles tot en met de gastenlijst, die hij jaarlijks bijgewerkt bleek te hebben. Daardoor was de uitvaart een viering van de persoon die hij was, in plaats van een afscheid dat niet veel met de persoon zelf te maken had.

Nog afgezien van de zorg die mijn moeder, die de uitvaart regelde, uit handen werd genomen door zijn instructies, heb ik hierdoor een heel goed gevoel overgehouden aan de uitvaart. Het was een mooi en bij vlagen eigenzinnig afscheid van een mooi en eigenzinnig mens.

 · Answer

het was goed zo, misschien had ik iets meer muziek gedaan want dat is toch een manier om sneller en spontaan aan de persoon te kunnen denken, wanneer je in de auto zit en het nummer word inneens gedraaid.

 · Answer

In korte tijd overkwam het mij dat ik 4 dierbaren moest begraven.
Vier keer besluiten hoe dat aan te pakken want in geen van de gevallen had men aan gegeven hoe men zijn afscheid zou willen.
In twee gevallen ging het om een broer en zus. Wij zijn met velen thuis, dus we konden met elkaar overleggen hoe we het moesten gaan doen. 
Eindeloos gepraat(wij praten heel veel thuis, ook vaak zeer emotioneel) met elkaar over hoe diegene het zou hebben gewild.
Hele emotionele gesprekken dus, met veel verdriet maar ook veel gelach. 
En zo waren de begrafenissen ook, met veel verdriet maar ook met humor en heerlijke herinneringen aan de broer en zus(beiden zeer jong gestorven, 33 en 37 jaar oud).
Wij kozen ervoor iedereen die een band had met de overledene en iets wilde doen of zeggen, dat te laten doen
En zo kregen we prachtige verhalen, muziek en zelfs optredens. 
Het was fantastisch en we hebben daar allemaal veel troost uit geput en spraken er na een half jaar, na  een jaar, na inmiddels een aantal jaren nog steeds vol goede herinneringen over.
Er zijn altijd een aantal dingen waar je misschien achteraf over denkt: wellicht hadden we het beter zus of zo kunnen doen.
Maar als je het afscheid oprecht hebt georganiseerd vanuit je hart, vanuit je liefde voor die persoon, dan is het altijd goed. 
Toen mijn geliefde stierf heb ik de kist vol met briefjes gelegd met boodschappen en opmerkingen van ons samen, ook foto's van ons leven samen! 
Anderen hebben dat daarna ook gedaan! 
Hij ligt op een plek waar we als we zouden gaan kamperen met onze tent zouden willen staan.....onder een prachtige boom met een prachtig uitzicht.
Ik heb wel spijt dat ik hem niet thuis heb laten opbaren, maar toch voelt de rest goed.....

Toegevoegd op 19-06-2009 14:52:09
Wat ik er nog aan wilde toevoegen is dat er in alle gevallen muziek is gedraaid die zeer met de overledene te maken had. 
Deze muziek is voor mij nog de zuiverste herinnering aan de begrafenissen. De emotie die ik voel als ik de muziek hoor, soms bewust, soms bij toeval, is onveranderd, heftig maar goed en troostend...

 · Answer

Altijd, echt altijd is er achteraf spijt dat er dingen waren die anders hadden gekund.
Altijd, echt altijd voelt men zich later schuldig.
Alles kan beter en anders.
Maar is het niet zo, dat het heengaan van een dierbare zo een gigantische inpact heeft op de achterblijvers?
Is het dan niet logisch dat er wat mis kan gaan ?
Als je dan gezien de omstandigheden alles hebt gedaan, om het zo goed mogelijk te laten verlopen.
Wees dan trots op je zelf en heb geen schuldgevoel.
Leg je er bij neer dat het goed was.
En laat het voor je zelf ook goed genoeg zijn.
Pas dan kan je verder met je eigen leven.

 · Answer

Ik zal je vraag serieus beantwoorden want ik heb zelf ook deze vraag aan mij zelf gesteld na het overlijden van een vriend tentijde dat ikzelf kantje board in het ziekenhuis lag.Je zou deze vraag ook nog anders stellen. 
Waarom willen we zelfs van de doden alles weten?.We gebruiken mediums en paragnosten om van de dode te weten hoe het daar is en hoe ze zijn heen gegaan. Enorme tv show`s zijn erom heen gebouwd. De bekende behoefte om alles zeker te willen weten of moeite om los te laten. 
Mijn persoonlijk antwoord is het volgende. Ik erken het bestaan van de mogelijkheid dat je met de geest in contact kan komen, maar jij haalt hen uit de rust. We kunnen niet loslaten. In dit jachtige snelle leven willen we zelfs het verleden beheersen. We nemen geen genoegen met het feit dat het leven eindig is. Als mensen je dierbaar zijn is het een groot verlies die gedragen wordt met tranen en gemis. De dood is heel definitief. Het lichaam heeft losgelaten. I.pl.v. een dankbaar gevoel voor wat je gekregen hebt van de persoon die je dierbaar was, wil je nog alles weten, het liefst hoe die persoon het maakt en waar hij is. Het is de behoefte om zeker te willen weten of alles oké is. Het aanvaarden van dit loslaten voor diegene die achterblijven is het probleem. Gun de ander de rust, als je het aanvaard hebt en je verdriet verwerkt hebt, gun jezelf dan ook de rust. Vervolg je pad met de ervaringen die je van de de overledene hebt gekregen. We gaan digitaal en beleven de wereld in high tec. een maatschappij van informatie, na over het lijden heen te zijn is info niet meer van belang. Koester al dat gene wat je van de persoon geleerd hebt of ervaren hebt. Je zal het hiermee moeten doen, het is als een geschenk het mooiste cadeau wat je gekregen hebt. Die mooie liefde moet je koesteren, en al die liefde geef je door. Rust zacht en heb er vrede mee. Addy

Hoe zijn je gevoelens over de begrafenis/crematie van een dierbare naaste?

Het beste antwoord

Andere antwoorden (8)

Weet jij het beter..?