Is mijn thuissituatie normaal?

Een woeste vader die voor de deur staat te bulderen, een escalerende ruzie - het komt in elk gezin wel eens voor.

Hetzelfde geldt voor een weggelopen kind dat met dwang wordt teruggebracht - ook dat komt een enkele keer voor, maar niet in elk gezin.

Maar zulke dingen gebeurt hoogst zelden. Het zijn uitzonderingssituaties.

Als dit bij jullie aan de orde van de dag was, zeg maar jarenlang een paar keer per jaar voorkwam (of zomaar voor zou kunnen komen), dan is die situatie beslist niet normaal.

Toegevoegd na 5 minuten:
 
Het is voor mij natuurlijk niet mogelijk te beoordelen hoe dit zou kunnen zijn ontstaan. Ik kan hooguit een vermoeden uiten - waarbij ik er natuurlijk faliekant naast kan zitten.

Zo'n situatie duidt er mijns inziens op dat je ouders de thuissituatie niet aankonden. Hun situatie was hen boven het hoofd gegroeid. Misschien konden ze de opvoeding niet aan, misschien hadden ze relatieproblemen, misschien speelden er problemen op het werk die hun weerslag hadden op de thuissituatie. Misschien was hun onderlinge relatie slecht. Of misschien had je vader (en/of je moeder) psychische problemen.

Achteraf zou het beter zijn geweest, vroegtijdig hulp in te roepen. Dan hadden je ouders ofwel begeleiding kunnen krijgen, zodat ze de situatie wel aankonden. Of ze hadden kunnen werken aan het oplossen van hun eigen problemen.

Nu hebben ze jullie (en zichzelf) jarenlang opgezadeld met een thuissituatie die geen rust, veiligheid en geborgenheid bood. Kinderen verdienen beter dan dat!

Gelukkig ben je (zo te horen) toch goed in staat je leven in eigen hand te nemen, en keuzes te maken die de situatie verbeteren. Hopelijk kun je daarmee de situatie thuis ter sprake brengen, of op z'n minst verbeteren, zodat niemand in wrok hoeft terug te kijken.

Nee, jouw thuissituatie is niet normaal en dat weet jij zelf eigenlijk ook wel.

Als jij, met toestemming van jouw ouders en de ouders van je vriendin, bij je vriendin kan wonen en dat levert verder geen problemen op, dan prijs jij jezelf maar gelukkig.

Kijk, in iedere thuissituatie zijn er wel eens ruzies, soms heel heftig. Gooien met dingen, dat kan gebeuren.
Maar als het goed is, wordt de situatie daarna bijgepraat en de harmonie hersteld en is de sfeer weer goed.
Maar als die dingen TE vaak gebeuren dan lijkt er meer aan de hand te zijn. Een vader die gevoelig is voor depressies? En een moeder die te weinig te zeggen heeft? Ik weet het niet, het zou kunnen.

Anderzijds ligt het ook voor een deel aan jou.
Een dochter met anorexia is echt een hel voor ouders.
Jou "opsluiten" doen ze uit bescherming voor jezelf,
denk ik.
In dat geval is het niet raar dat je weer opgepakt bent en naar huis gebracht. Iemand moet toch zorgen dat jij een gezond leven leidt? Hoe denk je dat jouw ouders daaronder lijden?
En waar komt die anorexia vandaan?
De oorzaak ligt toch ergens. Dat moet uitgezocht worden.
Daar moet toch professionele hulp bij komen!!

Inmiddels ben je al 18 jaar.
Toch geen klein kind meer.
Kun je niet eens uitgebreid met je ouders praten?
Samen naar oplossingen zoeken?
Samen naar externe hulpverleners?

Je zult toch zo langzamerhand de eigen verantwoording voor je eigen leven moet nemen. Hoe dan ook.
Doe iets.
Ik wens je echt succes.

Stoer van je, om zo'n vraag te durven stellen.

Wat is normaal? Elk gezin heeft zijn dingen. Ik denk (mijn mening) dat als er een "standaard-gelukkig-gezin" in een boekje stond omschreven, er iets anders achter zou staan dan wat jij omschrijft. Maar, zo'n standaard-gezin bestaat natuurlijk niet.
Het klinkt alsof het heel naar was thuis; erg knap dat je/jullie een manier gevonden hebben om het te regelen.

Je zegt 2x dat er geen sprake van mishandeling was; in de voorbeelden die je noemt, lijkt dat echter anders. De term 'mishandeling' wordt namelijk gebruikt voor meer dan het letterlijk klappen uitdelen. Woest bulderen tegen je kind of je kind opsluiten, vind ik behoorlijk heftig. De lastigheid zit erin, dat het een soort glijdende schaal is. Je kind stevig vastgrijpen bij de arm om haar aandacht te trekken, voelt anders dan je kind stevig vastgrijpen omdat je in je achterhoofd denkt aan een klap geven.

Tegelijkertijd noem je al 2 factoren die waarschijnlijk een flinke invloed hebben (gehad) op de ongezellige sfeer: je vaders depressie en jouw anorexia. Beide kunnen natuurlijk ook juist versterkt zijn door de sfeer in huis.

Ik kan me niet voorstellen dat iemand expres zijn kinderen kwaad zou willen doen; vaak is er sprake van allerlei factoren, samenloop van omstandigheden, enz. Jullie oplossing zorgt ervoor dat je toch contact hebt met je ouders. Daarom klinkt het me in de oren alsof iedereen de situatie zoals die was, vervelend vond; en iedereen probeert mee te werken om het beter te maken.
Dat is alvast dikke winst.

Uiteindelijk is het toch ook totaal onbelangrijk wat zogenaamd 'normaal' is? Het gaat er om dat jullie allemaal het beste proberen te maken van wat jullie hebben, en dat jullie ermee kunnen leven hoe het nu gaat.

Mocht je nou op zoek zijn naar nadere steun / hulp bij de situatie, dan kun je altijd bij je huisarts langsgaan, of bij het algemeen maatschappelijk werk in je gemeente (hebben vaak 'open' inloopspreekuur). beide hebben in principe geheimhoudingsplicht; omdat je 18 bent, kunnen ze ook niets doen tegen je zin, tenzij er accuut gevaar is voor jezelf of een ander. Daar zijn trouwens ook de ingangen als je meer steun wilt bij het aanpakken van je anorexia, of voor je vader en zijn depressie (al schrijf je dat hij al eens is opgenomen, dus hij zal al contact (gehad) hebben met een hulpverlener).

Fijn trouwens hè, vrienden waar je op kan vertrouwen?
Succes met het voortbouwen op de sterke keuzes die je al gemaakt hebt!

Nee dit is zeker niet normaal.. een normaal gezin bestaat ook niet. Maar mensen die zo tekeer op elkaar is niet hoe het in een gemiddeld gezin gaat. Zelf voel ik me ook niet fijn in de huidige thuis situatie wat ook door veel ruzies komt. Maar ik heb gemerkt dat afstand nemen kan werken wat je nu dus ook doet.. Soms zit je binnen 4 muren toch te dicht op elkaars lippen en kan niet iedereen daar even goed tegen..

Maar ik wil je meegeven dat er genoeg huishoudens zijn waar het ook zo gaat!

Ik herken de vraag die je stelt. Ik ben zelf heel lang op zoek geweest naar het antwoord, en ik was eigenlijk nooit tevreden met wat ik te horen kreeg. Sommige mensen zeiden dat het niet normaal was. Ze gaven het namen (mishandeling, verwaarlozing). Anderen zeiden dat geen enkel gezin perfect is en dat het nog veel erger kon (met andere woorden: ''het valt wel mee, het is niet abnormaal'').

Na heel lang twijfelen en vragen, besefte ik dat het antwoord van anderen niet uitmaakte. Het ging om mijn eigen antwoord. Normaal of niet normaal... dat maakte ook niet zoveel meer uit. Leven is niet zwart wit, dingen zijn niet per se normaal óf abnormaal. Er zijn hele nare dingen gebeurd thuis. Dingen die in andere gezinnen niet zo snel gebeuren. En die dingen laten hun sporen na. Voor mij waren ze niet acceptabel. Ik kon er niet mee leven. En daarom ben ik ook (zonder instanties) weg gegaan van huis op mijn achttiende. Normaal of abnormaal is subjectief en daar gaat het ook niet om... het gaat erom wat jij ermee doet. Of jij het acceptabel vindt of niet, wat je ervan leert, en wat je verder gaat doen in je leven.

Succes meis :)

Wij (ik spreek voor iedereen, is niet in alle gevallen terecht) weten helemaal niets dan wat je hier verteld. Ook ik ben dus maar een mens en maak fouten. Toch hoop ik dat ik je een duwtje kan geven met deze opmerkingen:

Als je jezelf - wat je voelt en ziet - serieus neemt zou ik professionele hulp zoeken of mensen die jou en je gezin beter kennen betrekken.

Vraag je af wat jij wilt, wat je zelf belangrijk vind. Je bent 18, en hebt al besloten om afstand te nemen. Ik kan me voorstellen dat je, hoewel je ergens anders woont, nog wel thuis 'leeft' met je gedachten. Klopt dat? En zo ja; is het nuttig voor je? Ben je op de hoogte van datgene dat belangrijk is, en kun je invloed uitoefenen? Zou je jezelf een plezier doen door afstand te bewaren?

Misschien is het niet nodig om je af te vragen of datgene dat je waargenomen hebt normaal is. Het is een vraag die lastig te beantwoorden is, en waarvan het antwoord je mogelijk niet het resultaat geeft wat je op dit moment nodig hebt. Vraag je bijvoorbeeld af of je tevreden bent, of dat je iets wilt veranderen. Wat zou je het liefste willen?